Lost Kitten / BNHA / Male OC x Dabi

#1 → know the unknown ←

▂ ▃ ▄ ▅ ▆ ▇ „Kinda Old" ▇ ▆ ▅ ▄ ▃ ▂

☆☆☆

Trzynaście kroków. Czternaście.

Nie, nie. To już dwadzieścia.

Znowu się zgubił.

- Muszę coś zjeść.

Zaraz potem dźwięk stukających patelni wychodzący przez okno obok którego przechodził.

Spojrzał w niebo i już wiedział.

Wiedział, że zjebał bo już dawno zaszło słońce, a on liczy kroki jak małe dziecko, gubiąc się w znajomej alejce.

Zaburczało mu w brzuchu gdy zobaczył knajpkę sprzedającą ramen.

- Nie, nie mogę tu wejść bo sprzedawca dobrze zna moją matkę. Powie jej, że się szlajam po nocach.

Zapach wieprzowiny i jajka zachęcał przez otwarte drzwi. Dobry chwyt na klientów.

Pokręcił tylko głową i ruszył dalej. Zajrzał po drodze tylko dyskretnie by sprawdzić, która godzina.

Trzecia w nocy.

No teraz to na pewno już nie może wrócić do domu.

Powie mamie, że pobił go jakiś pijak po drodze i stracił przytomność do rana.

- Zaraz będzie jasno.

Majaczy z niewyspania.

- Półtorej godziny.

Wtedy może wróci. Ma dokładnie dziewięćdziesiąt minut na przygotowanie się na opierdol.

Czterdzieści sześć. Czterdzieści siedem.

- Mam już tego dosyć, odczep się ode mnie!

Obrócił się za siebie, lecz tam nikogo nie zastał. Tylko jego własny, dwa razy większy od niego cień z nienaturalnie długimi rękoma.

- Do ciebie mówię pedale!

Wskazał na nie palcem. Widmo zrobiło to samo.

Chłopak pokręcił głową roztrzepując już i tak potargane włosy.

- To przez ciebie wyglądam tak!

Wskazał na siebie. Widmo zrobiło to samo.

Rozwścieczony wytarł rękawem cieknącą mu z nosa ciecz.

Przeziębienie? Nie, to tylko szloch.

Po tym jak chwilę przyglądał się smarkom, warknął zły na siebie. Bluza była specjalnie na niego szyta, właśnie przez to, że miał dłuższe ręce niż normalny człowiek. Palce sięgały mu niemal do kolan gdy był wyprostowany.

A on ubrudził ją gilami.

- Jak tylko znajdę sposób, to się ciebie pozbędę!