ပါတီပွဲမှာ ရစ်ချတ်ရဲ့ အနိုင်ကျင့်တာ ခံရပြီးတဲ့နောက် သုဝေ တစ်ပတ်လောက် အပြင်မထွက်ဘဲ နေဖြစ်သွားတယ်။ နောက်တော့ ဈေးဝယ်စရာလည်း ရှိတာနဲ့ သုဝေ ထွက်လာဖြစ်ရော။
လူရှုပ်တာ မကြိုက်တဲ့အတွက် လူပါးချိန်လေး ရွေးပြီး ထွက်လာတယ်။ ဈေးကနီးတဲ့အတွက် လမ်းလျှောက်ပဲ ထွက်လာတယ်။ နီးနီးနားနား ဈေးကို ထွက်လာတာမို့ သုဝေက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အင်္ကျီလေးနဲ့ ထဘီလေးကိုပဲ ဝတ်လာတယ်။ ရိုးရိုးလေး ဝတ်ထားတယ်ဆိုပေမဲ့ တင်စိုင်ထွားထွားတွေကြောင့် ကောင်လေးတွေက သူ့ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ကြတယ်။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ တင်သားတွေ၊ ထဘီအောက်က လှစ်ခနဲ ပေါ်ပေါ်လာတတ်တဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ ခြေသလုံးသားတွေက ပစ်မှားချင်စရာတွေပဲကိုး။
သုဝေ လမ်းထောင့်ချိုးအရောက် ကားနက်ကြီး တစ်စင်း ဝေါခနဲ သူ့ဘေးနား ထိုးစိုက်လာပြီး ကားတံခါး ရုတ်တရက် ပွင့်သွားတယ်။ ကားထဲက တစ်ယောက်က သုဝေလက်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲပြီး ကားထဲကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်တဲ့အတွက် သုဝေ အပြိုပြိုအလဲအလဲနဲ့ ကားထဲရောက်သွားချိန်မှာ ကားတံခါး ပြန်ပိတ်သွားပြီး ဆက်မောင်းထွက်သွားတယ်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်လွန်းတဲ့အတွက် ဘယ်သူမှတောင် သတိထားမိလိုက်မယ် မထင်ဘူး။
သုဝေ အထိတ်တလန့်နဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ ရစ်ချတ်။ သူက ပြုံးဖြဲဖြဲ မျက်နှာနဲ့ "ဟယ်လို အချစ်လေး" လို့ ဆိုတယ်။ သူက ကားမောင်းသူကို "ခြံထဲပဲ သွားမယ်" လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကားကြီးက အရှိန်နဲ့ မြို့ပြင်ဘက်ကို တဝေါဝေါ မောင်းထွက်သွားတယ်။
"ရစ်ချတ် နင်ဘာလုပ်တာလဲ။ ကားကို ခုရပ်။ ငါအော်မှာနော်"
သုဝေ ထိတ်လန့်တကြား ပြောပေမဲ့ ရစ်ချတ်က မမှုဘူး။
"အော်လိုက်လေ။ ကားက အသံလုံတယ်။ အပြင်ကလည်း မမြင်ရဘူး။ ကားတံခါး ဖွင့်မယ်လည်း မကြံနဲ့ဦး။ ဒီအရှိန်နဲ့ဆို အရိုးတခြား အသားတခြားဖြစ်သွားမယ်။"
ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ မြို့ပြင်ရောက်တော့ မောင်းနေတဲ့ အရှိန်က ပြင်းတယ်။ သုဝေ ဒီလောက် သတ္တိမကောင်းပါ။ ခုန်မချရဲပါဘူး။
