The Things I Never Did Before

01010

Elena's POV

When I got to hold the paper I scanned it thoroughly. It is a two page paper— back to back containing a persons personal information.

Christina Olivar.

“That is your Lolo's secretary,” he started. “Remember that they had a issue before?” I turned my gaze to him.

It is Christina's biodata. Sa palagay ko ay mga 3 months before namatay ang lolo ko nung magkalat ang issue nila. Their issue was she's my Lolo's mistress. It was something na inanakan daw siya ng lolo ko. Pero hanggang ngayon ay hindi ito napatunayan at wala man lang ebidensiyang nilahad.

Masyadong tumagal ang issue na iyon, kaya habang tumatagal ay mas marami ang nakakaalam nito. Every employee of our company knows about it, they gossip about it. Maybe that's the reason kung bakit umalis si Christina sa trabaho niya.

She disappeared all of the sudden. Without leaving no trace. As if she didn't exist at all.

“Yeah, I clearly remember about it. Pero may alam ka ba kung saan si Christina ngayon?” tanong ko sakanya.

“I saw her last month.” May nakaipit pa na mas recent na picture niya sa likod ng biodata. Kinuha ko iyon at pinaskil sa white board. “Nung nadestino ako malapit sa probinsya. I knew it was her, she's working in a grocery store.”

Matagal kong tinitigan abg picture niya. “If that means we can start by going to Christina and then what? What should we do next?”

“Malalaman natin 'pag nakausap na natin siya.”

In order to talk to Christina, kinailangan ko pang umuwi ulit sa Pilipinas para mapuntahan siya. This time ako na muna mag-isa. I let Philip stay in Texas as my mom and younger brother need someone to look for them. Sa ngayon ay wala din akong tiwala sa mga tao sa paligid namin.

It feels like anyone could betray us.

Papunta ako ngayon sa probinsyang sinasabi ni Tito. Gustuhin man niyang sumama ay hindi niya magawa. He need to look after her wife and of course to my mom. Hindi na din ako nag-aksaya pa ng oras at pagbaba ko palang ng eroplano ay tumungo kaaagad ako rito.

'Di ko inaasahang malayo pala ito. It's a three hour drive. Ramdam ko na ang pagod pero wala akong magawa kundi ang tiisin ito. Patuloy lang ako sa pagmamaneho habang nakaplay ang mga kanta ko. Malapit pala sa dagat ang bahay na tinutuluyan ni Christina.

When I get there the cold gentle breeze touches my skin. I noticed the dancing leaves and the blue sky above me. Such a nice weather. Tinatangay ang di kahabaang buhok ko. Ang sarap mamuhay dito ng payapa at tahimik.

I mentally scolded myself from thinking that. I'm not here to praise the weather nor get jealous of the people living here. I came here for a different reason.

Nilock ko ang pinto ng sasakyan ko bago tumungo sa grocery store na pinagta-trabahuhan ni Christina. Naglibot ako doon at kumuha ng ilang chips at ramen na kakainin ko mamayang hapunan.

Hindi pa pala ako nakakapag book ng hotel.

Palinga-linga ako sa buong lugar. Nagbabakasakaling makita ko si Christina pero ni anino niya ay wala akong nakita. Kabisado ko na ang mukha niya pero nagdala ako ng picture niya incase ipakita ko sa iba.

Nang ako na ang magbabayad ay walang atubili akong nagtanong sa babaeng cashier. “Miss nandito po ba si Christina Olivar?”

She continued on punching the goods, “Bale 134 po lahat.” she said then looks at her phone. Is she ignoring me? “Huwebes po ngayon ma'am, day off po ni Christina.” she politely answered.