Mirvari

Giriş- 1.Bölüm

• • •

-Sen benim kocamı öldürdün !

-Benim kocam senin yüzünden öldü !

-Cemal'im, dostum diyerek sarıldığı adamın katili olacağını bilseydi güvenirmiydi hiç sana?

Zavallı kadın acı içinde kıvranıyor isyan etmekten başka hiçbir şey yapamıyordu.
bağırıyor, ağlıyor ama o çok sevdiği kocasını geri getiremiyordu,geri getiremeyeceği gerçeği onu daha da mahvediyordu .Kalbine hançer saplansa bile bu kadar harap olmazdı.En çok da özlediğinde ziyaret edecek yasını tutacak belki bir çiçek dikecek mezarı bile olmayacağına yakınıyordu. Tüm bu duygular birleşerek koskocaman bir öfke ve nefrete dönüşmüştü, acısı taze olan Leyla Hanım hem ağlayarak hem de içindeki öfkesini dışarıya püskürterek en yakını bildiği-şimdi ise düşmanı bildiği- dostlarının üstüne yürüyerek hesap soruyordu.

-Benim kızlarım ne olacak ?
Babalarının eksikliğini nasıl kapatacağım ? İnci'm daha 2 yaşında, Hande daha küçücük bir bebek söylesene Kemal benim kızlarım babalarını nasıl hatırlayacak ?
Bir mezarı bile olamayacak! Söyle Aslı ben nasıl yaşayacağım...
diyerek yere çöküp ağlamaktan kendini harap etti Leyla.

"Leyla lütfen sakin olmaya çalış" dedi Leyla kadar derbeder olan ağlamaktan gözleri şişmiş,sesi kısılmış, en yakın dostlarının en büyük düşmanına dönüşmesine şahit olan,
İnci ve Hande'nin babasız büyümesine, Leyla hanımın hayatının aşkının ölmesine sebebiyet veren Kemal bey ve eşi Aslı hanım.

• • •

Hem çantamı omzuma asıyor hem de Handeye sesleniyordum.

-Hadi Hande geç kalmayalım ablacım.
Yaklaşık bir saattir kardeşim Hande'nin hazırlanmasını bekliyordum ve bu cümleyi en az on kere tekrarlamıştım.

Bir insanın uyanıp hazırlanması bu kadar uzun sürmemeli , üstelik gideceği yer hayalini kurduğu üniversitesiye kayıt yaptırmaksa diye kendi kendime söylenirken Hande hanım sonunda hazırlanmıştı.
Kömürün bile görse siyahlığını kıskanacağı kadar siyah saçları, toprak kadar kahverengi gözleri ve bembeyaz tenine yakışacak, kırmızı çiçekli elbisesiyle yanıma gelmişti. Nefes kesici bir güzelliğe sahipti ve Hande'ye her baktığımda beni büyülüyordu.

-Geldim işte İnci ne kadar sabırsız çıktın.

"Allah allah Hande'cim valla seni İstanbul'da annemle bırakmadığıma pişman ediyorsun beni yürü hadi."
diyerek hızlıca ayakkabılarımı giymeye çalışıyordum çünkü bu güzel ve baş belası kardeşimin üniversite kayıdını yapmaya gidiyorduk.

Hande hem askılıktan çantasını almaya çalışıp hem de bana laf yetiştiriyordu.

"Yani İnci'm pişman olacak mısın olmayacak mısın orasını bilemem de ben mecbur İzmir'e gelecektim zaten sonuçta koskoca konservatuar bölümünü kazandım hiç keyfimi bozamazsın."
dedi tatlı ama sinir bozucu o gülümsemesiyle.

"Hiç bozulmayacak bir keyfin var senin zaten." dediğimde Hande'nin etrafina bakındığını farkettim.Telefonunu arıyordu, yerinde duramayan birisi olduğu için çoğu eşyasını kaybederdi. O her seferinde telaşlansa da ben bu duruma alıştığım için hiç yadırgamıyordum,her zaman olduğu gibi yine yadırgamamıştım. Tek derdim kayıt gününde bile geç kalan öğrenci ve veli pozisyonuna düşmemekti. Telefonu bulmak için bir kaç süs eşyası ve fotoğrafların bulunduğu rafa baktığımda gözüm gümüş rengindeki çerçeveye takıldı sanırım içerisinde aile fotoğrafımız vardı. Annem ve babam yan yana , babamın kucağında ben annemin kucağında Hande vardı. Annem ve babamın yanında Emel abla ve Mirza vardı, onların yanında ise tanımadığım bir çift ve önlerinde ellerini omuzuna koyup başını okşadıkları bir erkek çocuğu vardı.  Bu tatlı çocuğu ve ebeveynlerini bu fotoğraf dışında daha önce hiçbir yerde görmemiştim. Hande'nin isyanıyla fotoğrafa odaklanmayı bırakıp telefonu aramaya devam ettim ta ki telefonun Hande'nin boynunda asılı olduğunu görene kadar. Hande'ye telefonunun boynunda takılı olduğunu söylerken gülme krizine girdiğim için konuşamadım. Nihayet evden çıkmıştık, evin kapısını kapatırken gözüm kapı ziline takıldı "Leyla&Cemal Yıldız"...
Kapı zilinde annemin ve babamın adını görünce durgunlaşmıştım.