Perfect storm ( tłumaczenie PL )

Hm, myślałem, że będziesz uczyć czegoś ekscytującego, więc przyszliśmy.

Biorę głęboki oddech, zanim wchodzę na pierwszą lekcję. Moje oczy skanują pokój, szukając miejsca do siedzenia.

Mój wzrok ląduje na siedzeniu po drugiej stronie pokoju obok okna. Idę w jej stronę, zanim siadam. Kiedy wyjmuję książki, obok mnie siada dziewczyna. Cześć, jestem Athena mówię, podając jej dłoń.

– Jestem Mia – odpowiada, ściskając moją dłoń. - Miło cię poznać - mówię, uśmiechając się do niej.

Rozlega się dzwonek i uczniowie wchodzą do środka. Klasa jest niewielka, może tylko ze dwa tuziny osób.

Nie obchodzi mnie, gdzie siedzisz i co robisz w wolnym czasie, o ile słuchasz i masz dobre oceny na moich zajęciach – mówi nasz profesor, rzucając książki na biurko.

Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale zatrzymuje się, słysząc dźwięk otwieranych drzwi klasy. Idzie Lucian i dwóch innych muskularnych chłopców. Pozostali dwaj są wysocy, ale nie tak wysocy jak Lucian, i żaden nie ma tylu tatuaży.– To chłopcy z Pietrova. Nie chcesz mieć z nimi nic wspólnego – szepcze Mia.

Jestem zaskoczony, chłopcy, że zdecydowaliście się dzisiaj pokazać – mówi nasz profesor, nie śmiejąc spojrzeć im w oczy.

Hm, myślałem, że będziesz uczyć czegoś ekscytującego, więc przyszliśmy – odpowiada Lucian, zerkając na mnie. Przełykam ślinę, gdy czuję, jak jego lodowate niebieskie oczy przeszywają mnie.

Moja skóra płonie, ale zmuszam się do odwrócenia wzroku i udawania, że czytam książkę. Słyszę kroki Luciana i jego przyjaciół odbijające się echem, dopóki nie zatrzymują się za mną. – Dobrze cię znowu widzieć, Atheno – szepcze mi do ucha Lucian, zanim siada. Jego słowa wywołują gęsią skórkę na mojej skórze, a po plecach przebiega dreszcz.

Nie śmiem się odwrócić i stanąć z nim twarzą w twarz. Zamiast tego skupiam się na moim podręczniku, podczas gdy nasz profesor rozpoczyna lekcję.

Kiedy kończy i nas odprawia, pakuję swoje rzeczy. – Skąd znasz Luciana? – pyta Mia.

– Jestem jego współlokatorką. Wiem, że to brzmi zaskakująco, ale popełnili błąd i teraz on i ja jesteśmy współlokatorami – wyjaśniam, wpychając swoje rzeczy do torby.

Uważaj, on i jego przyjaciele są niebezpieczni – mówi, zanim odchodzi.

Wzdycham, zarzucając plecak na ramię i wychodząc z pokoju.

Kiedy opuszczam budynek, zauważam Luciana i jego przyjaciół czekających na zewnątrz.

Idę szybciej, starając się ich ignorować.

Gdzie idziesz? – pyta Lucian, chwytając mnie za nadgarstek i zatrzymując.

Co chcesz? – warczę, wpatrując się w niego.

– Chcę cię przedstawić moim przyjaciołom – mówi spokojnie. – Jestem Blake – mówi blondyn po lewej stronie Luciana, mrugając do mnie.

– Jestem, Felix – dodaje brunet, wyciągając rękę w moją stronę. Z wahaniem biorę jego dłoń i grzecznie nią ściskam.

- Widzisz, to nie było takie trudne, Atheno - droczy się Lucian.

– Jesteś gotowa ruszać? – pyta Mia, pojawiając się w polu widzenia.

- Tak - mówię, odwracając się, by odejść z Mią.

Nie było cię tu nawet tydzień, a już wpadłeś w oko Lucianowi Petrovowi” – mówi Mia, kręcąc głową, kiedy jesteśmy poza zasięgiem słuchu chłopców.

– Co w nich takiego złego? Pytam.

Ich ojciec jest znanym przywódcą gangu, a oni są bezwzględni. Jeśli czegoś chcą, biorą to bez względu na konsekwencje i ufają mi; nie chcesz, żeby cię chcieli — mówi Mia.

– Boże, to za dużo – jęczę.

– Mam idealną rzecz na pozbycie się stresu  — uśmiecha się. "Co masz na myśli?"

– Ty i ja pójdziemy do klubów i się upijemy
– mówi podekscytowana Mia

Nigdy nie wolno mi było pić alkoholu, więc to powinno być zabawne.