KASVET

1.BÖLÜM

Hayatımın neredeyse tüm zamanlarında yalnızdım. Doğum günlerimde, okulun ilk günlerinde, karne günleri ve daha hatırlamadığım anılarımda. Oysa çocukken,

her çocuğun yanında annesi veya babası olurdu,ama benim yoktu.

Onları suçlamıyordum. Ben de benim gibi birini istemezdim. Ama diyordum,ya böyle olmasaydı ya benim de diğer çocuklar gibi mutlu bir ailem olsaydı.Diğer çocuklar gibi de her şeyi istemezdim ben onlardan. Onlar olsun yeter banaderdim. Her ne istiyorlarsa onları yapardım asla sözlerinin dışına çıkmazdım. İşte bana da bu kalmıştı, yalnız olmak.

Annem ben doğduğumda beni istememiş babamda belli değilmiş zaten.

Bir hataymışım. Hep bir hata gözüyle bakılmışım, bir günahmışım. Annem demişti.

Annem beni 6 yaşıma kadar büyütüp bir gün lunaparka gideceğiz diye beni kandırmıştı. Ben lunaparka hiç gitmemiştim. Annem normal parka gitmemi de yasaklar kimseyle beni görüştürmezdi. Hatta bir gün bir tane çocuk gelip parkagidelim demişti ben de gitmiştim annem de parka gelip herkesin içinde bana vurmuştu, ağzımda oluşan o kan tadını dün gibi hatırlıyordum ve de bana acıyarakbakan ama sesini çıkarmayan o insanları da.

Tıpkı yetimhaneninönüne gelip ben, gitme diye ağlarken bacağına yapışıp yalvarırken olduğu gibi.

Annem kendi çocuğuna bile acımayan bir kadındı. Ama ne olursa olsun annemdidoğru olan buydu. Bana hep böyle öğretildi, yetimhanede, okulda. Dünyadaolmamı ona borçluydum her ne olursa olsun.Yetimhanede anne sıcaklığı varmış gibi gösterilip buz gibi bir soğukluk vardı.Diyorum da sanki annemden çok bir sıcaklık görmüşüm gibi. Ama oradaki çocuklargrup halinde oynarlarken hep daha mutlu olurlardı. Hep daha neşeli ,hep daha hayat dolu. Fakat şu an düşünüyorum da ben hiç böyle değildim. Bir kız vardı adı Arsen'di. Sadece onunlayken neşelenirdim. İlk ve tek arkadaşımdı. Arsen yetimhaneye geldiğinde ben 8 yaşımdaydım. O benden sadece 1 yaş büyüktü.Benim annem, olmayan ablam olmuştu. Ama bu da çok uzun sürmedi ve 1 yıl sonrabir aile gelip Arsen'i evlat edindiler. O gitmeden önce onun adına çok mutlu olmuştum. Zengin bir aile sahiplenmişti onu, müdire hanım demişti. Artık bir ailesiolacaktı ve onun her istediğini alabilirlerdi. Onun üzerine titrerler ve en önemlisi de onu severlerdi. Benim gibi kimsesiz olmazdı en azından.

Arsen gitmişti ve bir daha da görememiştim onu. Geceleri ağlardım yatağımda,

kimse ağladığımı görmesin diye. Dalga geçerlerdi çünkü. Arsen ve ben yetimhanenin sevilmeyen çocuklarıydık. Belki de bundandı yakınlığımız. O gitmişti ve ben tek kalmıştım.

Şu an olduğu gibi. Çok bunalmıştım ve her

zamanki gibi deniz kenarına gelmiştim. Deniz kokusunu çok seviyordum. Bana huzur veriyordu. İzmir' de yaşıyordum. Doğduğum ve büyüdüğüm şehri, Ankara'yıreşit olduğum ilk anda terk etmiştim. Nefret ediyordum Ankara'dan. İzmir bana öyle iyi gelmişti ki. İlk başta zorlansam da sonradan toparlamaya başlamıştım.

Çeşitli işlerde çalışmış, paramı kazanmaya uğraşmıştım.

Üniversite okuyamamıştım.Fakat kendimi her konu da geliştirmeye uğraşmıştım. Birkaç dil öğrenmiştim. Pastacılıkta gelişmiştim. Tabi bunları yaparken gecelerimiharcamıştım. Ve şu an bir kafede pastacılık yapıyordum. Turistlerle ben ilgileniyorişimi de seviyordum.İçime deniz havasını iyice çekip kafeye geri dönmeye kararverdim. Kafeyle denizin arası çok değildi. Yürüyerek gelmiştim 10 dakikaya orda olurdum. Bugün hava çok güzeldi. Yağmur sonrası güneş açmıştı. Her yer ıslaktıama yaz yağmuru olduğu için az bir süre sonra bu kadar ıslaklık da kalmazdı. Bugün hiç olmadığım kadar huzur doluydum. Yağmurdan olsa gerekti. Tam 9 dakika sonra Kafeye varmıştım.