~•Skz abilerim•~

~|11.bölüm|~

*çantamı aldım ve indim hava bana o kadar güzel geldi ki hiç içeri geçesim yoktu ama abimlerin yanından ayrılmamam lazımdı şirkete girmiştik*

Chan: istediğin gibi gezebilirsin sana kalmış ne yapacaksın

*Han abimin koluna girdim ve*

Wien:ben han abimin odasındayım

Chan:tamam

*Hepsi ayrılmıştı*

Han: Minho'dan özür dilemen lazım

Wien:hı

Han: Minho'dan özür dilemen lazım diyorum

Wien:*öğle diyince gözüm dolmuştu ve kendimi adeta suçlu gibi hissediyordum*

*Han abim bir anda durdu*

Han: özür dilerim güzelim üzülceğini düşünemedim

Wien:ben hava almaya gidiyorum hemen yakınlarda Sahil var ordayım ben

Han: tamam ama diğerlerinede söyle

Wien:sen söylersin

*Dedim ve hızlıca çıktım ama nereye gittiğimi bilmiyordum ellerim titriyordu ve kalbimde bir anda yere düştüm ve herkes başıma toplandı*

Wien: tamam gidin yol bişey ne bakıyorsunuz gitsenize

*Dedim ama nefesim darlandı sanki biri boşluğuma tekme atmışta nefessiz kalmışım bir şekilde ayağa kalktım yürümeye başladım ama tutunarak gidiyordum ordaki biri hemen Minho abimin odasına gider*

Kadın: Minho bey kardeşiniz önce nereye gittiğini bilmeden bir yere gidiyordu sonra elleri titremeye başladı bi anda yere düştü kalbini tutuyordu nefesi darlanmıştı ayağa zar zor kalktı tutunarak bir yere gidiyordu

Minho:NE NERDE

*Ben yere tekrar düştüm ama kalkamadım kafamı duvara koydum ağlamam şiddetlenmişti herkes yanıma geldi beni kaldırmaya çalıştı ama kalkmadım kalkamadım bir ses duymuştum tanıdık geliyordu sesin geldiği yere baktım bu Minho abimdi ayağa kalktım ama dengemi koruyamadım abim hemen yanıma çöktü ne olduğunu soruyordu sadece ona ağlayarak bakıyordum bişeyler anlatmaya çalıştım ama olmadı abim beni kucağına aldı ve revire getirdi bana nabzımı ölçtüler kan değerlerimi kontrol ettiler ve biraz dinlenmemi istediler*

Minho:sen daha iyileşmedin bile neden kendini yoruyorsun

Wien:abi ben senden çok özür dilerim herşey için çok ağır konuştum farkındayım ama bianlık sinirle söyledim dediğim o sözleri hiç duymamış gibi yap lütfen affet beni

Minho: kendini yorma

*dedi ve çıktı odadan sinirlerim bozulmuştu gözümden yaş akmıyordu o kadar çok ağlamışım ki bugün biraz tavana baktım ve koluma taktıkları her şeyi çıkardım ve kapıya yöneldim açtım beni görenler konuşmaya başlıyorlardı şirkette takip ediliyormuş gibi hissettim bir anlığına ama umursamadım çıkışı bulamıyordum çıktım indim sağdan girdim soldan çıktım ama Yok kaybolmuştum hemen arkamdaki kadına sordum*

Kadın: tabi buyrun ben sizi götüreyim dedi ve yürümeye başladı

Aşkolar bugün çok bölüm attım bide 10'uncu bölümü 600 civarı kelime yazdım kaydetmemişim bianda çıkınca hepsi silindi tekrar yazdım bu kısa ama yarınki uzun olcak baya olay var aklımda sizde fikir verebilirsiniz<3