"Να προσέχετε παιδιά μου , τα μάτια σας δεκατέσσερα " μας συμβουλεύει η Γιαγιά στεναχωρημένη που φεύγουμε.
"Ναι γιαγιά μου θα προσέχουμε στο υπόσχομαι και θα ερχόμαστε μια ώρα δρόμος είναι τώρα που πείρε δίπλωμα και ο Γιάννης " της λέω για να την παρηγορήσω λίγο.
"Την αδερφή σου και τα μάτια σου Γιαννάκη παιδί μου και να προσέχετε με αυτό το αυτοκίνητο μην τρέχεις " λέει ο παππούς μου στο Γιάννη
"Ναι παππού μου " λέει ο Γιάννης και τους αποχαιρετάμε.
"Άντε παιδιά μου καλό δρόμο σας αγαπάμε πολύ" λένε μόλις μπαίνουμε στο αμάξι .
"ΚΑΙ ΕΜΕΊΣ ΣΑΣ ΑΓΑΠΆΜΕ " φωνάζω αφού είχαμε απομακρυνθεί λιγάκι.
" Έτοιμη για ένα καινούριο ξεκίνημα?" λέει ο αδερφός μου λιγάκι ειρωνικά.
"Αμεε" του λέω και βάζω ακουστικά.
~~
"Ναταλία φτάσαμε " ακούω να λέει ο αδερφός μου και καταλαβαίνω ότι το αυτοκίνητο σταμάτησε. Βγαίνω έξω και παρατηρώ το σπίτι σαν να μην έφυγα ποτέ. Έχω την ελπίδα ότι θα μπω μέσα και θα είναι εκεί.
"Πάρε βαλίτσες " μου λέει ο αδερφός μου και παίρνω της δικές μου.
"Εσύ έχεις τα κλειδιά?" ρωτάω τον αδερφό μου μόλις φτάνω στην πόρτα.
"Ναι περίμενε " λέει και βγάζει από την τσέπη τα κλειδιά.
"Καθαριότητα μυρίζει, άρε γιαγια είχα ξεχάσει να φωνάξω κάποιον να καθαρίσει ευτυχώς που το σκέφτηκε " λέει ο αδερφός μου χαμογελώντας.
Αυτή η Ελπίδα που είχα πριν ότι θα μας περίμεναν έσβησε όταν μπήκα ήταν όλα τόσο άδεια.
"Όπως τα αφήσαμε " λέω λιγάκι στενάχωρα.
"Άκου Ναταλακι μου ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω πάει μόνο μπροστά αν το σκεφτόμαστε κάθε μέρα δεν θα την βγάλουμε , οκ;" λέει ο αδερφός μου και με παίρνει αγκαλιά.
"Πάω να φτιάξω τα πράγματα μου " λέω και περνώ της βαλίτσες . Ανεβάζω της βαλίτσες μια μια στον επάνω όροφο και παω προς το δωμάτιο μου. Μόλις μπήκα μέσα τα συναισθήματα μου ήταν περίεργα ένιωθα ένα κενό και ταυτόχρονα ότι εδώ ανήκω. Αρχίζω και εξερευνώ τον χώρο. Δεν ήταν έτσι όπως το άφησα η Γιαγιά το έχει αλλάξει πως θα κοιμόμουν στο κρεβάτι που είχα όταν ήμουν 10 και σε αυτό το απαίσιο ροζ που πλέον μισώ. Ανοίγω βαλίτσες και τακτοποιώ τα ρούχα μου χωρίς να χάνω άλλο χρόνο.
~~~
Μισή ώρα μετά και αφού τακτοποιήσα ολα τα ρούχα κατεβαίνω της σκάλες.
Τα μάτια μου πέφτουν στης φωτογραφίες στον τοίχο. Η μαμά μου της λάτρευε πάντα έβγαζε φωτογραφίες ήθελε να της κοιτάμε και να θυμόμαστε της χαρούμενες στιγμές που ζήσαμε.
YOU ARE READING
ΉΣΟΥΝ ΈΝΑ ΛΆΘΟΣ
Teen FictionΗ 17χρονη Ναταλία και ο 18χρονος αδερφός της Γιάννης μετά την δολοφονία των γονιών τους , τους ανέλαβαν η Γιαγιά και ο παππούς τους . Μετά την ενηλικίωση του Γιάννη αποφάσισαν να πάνε πάλι στο πατρικό τους . Βέβαια 7 χρόνια μετά στην παλιά τους γειτ...
