ΉΣΟΥΝ ΈΝΑ ΛΆΘΟΣ

Κεφαλαίο 4

Η ώρα ήταν 9. Είχαμε γυρίσει από τα ψώνια με την Μαρία ώρες τώρα. Είχαν έρθει όλα τα παιδιά και καθόμασταν εκτός απο τον Κώστα που το περιμέναμε με την καλή του μην χεσω.

"Ρε μαλακές τι είναι αυτό το πράγμα που βρέχει καλοκαιριάτικα?"ρωτάει ο Χριστός βγάζοντας ένα τσιγάρο από το πακέτο του.

"Ναι ρε γαμωτο δεν μπορούμε να πάμε μια βόλτα ρε φίλε " λέει ο αδερφός μου.

"Και αύριο για κανένα συννεφάκι λένε και μετά θα ανέβουν οι θερμοκρασίες " τους ενημερώνω.

"Πάλη καλά " λέει ο Χριστός.

"Ρε μαλακές τελικά με την άλλη και τον άλλον τι φάση? " λέει ο Μάριος γελώντας .

"Δεν ξέρω ρε μαλάκα πως ξανά έμπλεξε με αυτήν " απαντάει ο αδερφός μου.

"Για ποιους λένε?" μου λέει η Μαρία ψιθυριστά.

"Που να ξέρω?" της λέω και εγώ ψιθυριστά.

"Πάντως έχει χειροτερέψει " λέει ο Γιάννης.

"Γαμισε τα , την ώρα του περνάει όπως πάντα " συνεχίζει ο Μάριος.

"Κλασικός Κώστας " λέει ο Χριστός και καταλαβαίνω πως όλοι αυτή η συζήτηση γινόταν για την Ιωάννα και τον Κώστα. Από ότι κατάλαβα τα είχαν και παλιά.

"Ρε Ναταλακι πας να μας φέρεις και άλλες μπίρες" μου λέει ο αδερφός μου.

"Παω"λεω και σηκώνομαι. Μπαίνω στην κουζίνα , ανοίγω το ψυγείο και βλέπω πως είχε μόνο μια μπύρα. Τέλεια!

"Αγόρια μπύρες τέλος "τους ανακοινώνω και παίρνουν ένα ύφος απογοήτευσης.

"Ποοοοο.." λέει ο αδερφός μου.

"Μην κάνετε έτσι πάω να πάρω " τους λέω και η διάθεση τους αλλάζει κατευθείαν.

"Μαρία θα έρθεις?"την ρωτάω αλλά δεν την βλέπω πολύ πρόθυμη.

"Μάλιστα κατάλαβα " λέω και παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω έξω. Περπατάω κανένα 10 λεπτό και φτάνω στο περίπτερο. Παίρνω 5 εξάδες μπύρες και φεύγω.

"Οοο ρε γαμωτο " λέω αφήνοντας της μπύρες κάτω. Πιάστηκαν τα χέρια μου , τι της ήθελα 5 εξάδες.

"Σπίτι πας?" ακούω να μου λέει κάποιος και γυρνάω να δω. Ήταν ο Κώστας με το αυτοκίνητο. Την κατάλληλη στιγμή ήρθε.

"Ρε μωρό μου αντε θα αργήσουμε " ακούγετε η εκνευριστική φωνή την Ιωάννας από δίπλα .

"Σπίτι πάω αλλά προτιμώ να περπατήσω "λέω και προσπαθώ να μην φανεί πόσο εκνευρισμένη είμαι.