Öperek Sev ~ayanyok~

4

Birkaç saat daha o bankta oturup düşündüm. Saate bakacak gucum yoktu sanirim epey gec olmustu. Sonra telefonum çalmaya başladı arayan kisiyi tahmin etmek hic zor degildi. Acmazsam defalarca arayacagini bildigim icin mesgule alip telefonu kapattim. Su an onunla konusacak halde degildim.

Biraz daha oturup eve dogru yurumeye basladim. Evin önüne geldiğimde kapinin önünde bir araba görmüştüm dayım yine gelmisti. Annem öldükten sonra her gece gelirdi, beni eve götürmek istediginden bahseder dururdu ama ben istemiyordum. O ise bunu anlamiyordu.

Arabaya dogru yaklaştım beni görünce arabadan indi.
"Oğlum neredeydin?" Diye sordu sorusunu duymazdan gelerek "ben bu durumdan cok sıkıldım" dedim. Gözlerime bakti. Annem öldükten sonra o da iyi degildi biliyordum ama ben de degildim ki.
Başını egip biraz durdu sonra başı yerdeyken konusmaya basladi.

"küçükken her hafta sonu size gelirdim. En sevdiğin cikolatadan alirdim hep. Yerim ama karsiliginda benimle oyun oynayacaksin dayı derdin. Saatlerce oyun oynardik."

ilk kez duyduğum seyler yuzunden şaşkındım. Kimse anlatmamisti bana bunlari bu zamana kadar. Bu yuzden oylece susup dinledim. Başını kaldirdi gözlerime bakti. Tam o an ağladığını fark ettim. Koskocaman adam karsimda agliyordu.

"Eve döneceğim zaman ise gitmemi hic istemezdin. Dayı gitme lutfen babam benimle oynamiyor biraz daha kal deyip aglardin. Kalirdim sonra yorgun düşer uyurdun boylece giderdim eve."

Gülümsedi sonra kaldırıma doğru yürüyüp oturdu. Biraz durup bende yanina gidip oturdum.

"O zamanlar her sey guzeldi. Enistem beni pek sevmezdi bu yuzden o yokken gelirdim hep size. Bir gun evdeyken gordu beni sirf ablam üzülmesin diye bir daha gelmedim size. Hep istedim ama yapamadim. Ablamla ise gizli gizli konuşurduk hep seni sorardim anlatirdi. Ben boyle olsun istemezdim Yok"

son cumleyi kısık sesiyle soyleyip basini bana cevirdi sustum ve dinlemeye devam ettim.
"Beni sevmediğini biliyorum ama ben seni hep sevdim. Ablami kaybetmeden once yasadiklarini da biliyorum az cok iyi olmadiginin farkindaydim. Ablam öldükten sonra ise tamamen bittin. Ben de bitiğim görmüyor musun?" Deyip sustu akan göz yaslarini sildi.

"Bende kalmani kaçıncı isteyisim bu bilmiyorum ama elimden gelen tek sey bu. Burası sana iyi gelmeyecek günden güne eriyip biteceksin. Söz veriyorum ne istersen o olacak. Istersen calis istersen okula devam et her kararinda yaninda olacagim soz veriyorum. Ama yeterki kendine bunu yapma."dedi.

Sozlerini bitirdikten sonra basimi cevirip gokyuzune baktim. Çözüm yolu ariyordum ve olmek en basiti gibi gelmisti simdi ise karşımda bana baska bir çözüm yolu bulan birisi vardi. Doğrusu neydi bilmiyordum.

Başımı egip konusmaya basladim "ben artık ölüyorum. Kimsem kalmadı. Artık ne yapacağımı ne düşüneceğimi sasirdim"dedim. Sozlerimi bitirince donup dayima baktim agliyordu.

"oyle soyleme" dedi. Sustu biraz sonra devam etti "benim de kimsem yok ki" dedi.

Onun hayatini bilmiyordum ama annem bosandiğini söylemişti, cocuklari yoktu. Sadece bunları biliyordum. "Ablam hep senden bahsederdi. Üniversiteyi bitirecek sonra hep mutlu olacak derdi. Senin mutluluğundan mutlu olurdu. Bunlari da bana gülümseyerek anlatirdi. Su an seni izliyor ve bu halini görüyor ne kadar üzgün oldugunu tahmin bile edemezsin." Dedi.

Basini cevirip gozlerimin icine bakti "ablam seni boyle görmek hic istemezdi Yok" diye sözlerini bitirdi. Sustum agzimdan tek bir kelime bile çıkamadı.

Biraz daha orada sessizce oturduk. Saatlerce düşündüm. Gitmek miydi yoksa ölmek mi? doğrusu neydi bilmiyordum...