Taekwondo · HyunLix

𝟏𝟓

Bugün günlerden cumaydı. O gün olanlardan sonra Felixle aramız iyiydi ancak annemlerin son anda dahil olan yatılı misafir sürprizi yüzünden akşam antrenmanı yapamamıştık. Daha doğrusu o çalışmıştı ama ben gidememiştim.

Pazartesi günü olucak ilk sınava çalışmıştım. Konu tekrarlarımı yapıp test çözdükten sonra direkt hazırlanmıştım.

Şimdi ise gençlik merkezine doğru gidiyordum. Misafirlerimiz bu sabah erkenden gitmişler. Aslında kuzenlerimdi gelenler ama o kadar yakın değildik. Baba tarafı bir ayrı gıcıktı çünkü.

Bir kaç dakika sonra binaya girmiştim. Hemen merdivenlere yönelip bodruma indim.

Fitness bölümüne geçtiğimde taekwondo kısmının olduğu tarafa yöneldim.

Kıyafetlerimi giymiştim ve yanımdaki çantayı da  soyunma odasındaki dolaba yerleştirmeyecektim. Çünkü kimse yoktu ve salon boştu. Rahatlıkla oraya bırakabilirdim.

Ayakkabılarımı çıkarıp içeri geçtim. Klima açık olduğu için serindi. Felix içerdeydi ama bu sefer oturmuyordu.

Ayaktaydı ve aynadan beni gördüğü gibi, "Hwang!" diyerek koştu. Kollarını boynuma doladığında şaşırdım.

"Lee? Napıyorsun?"

"Sarılıyorum? Sende sarılsana." Ellerimi emin olmayarak kaldırıp beline doladım.

Kafasını boynuma gömdüğünde huylandım.

"Çok güzel kokuyorsun." Hareket edenler dudakları boynuma değmişti.

"Ayrılıcak mısın?" dedim. Bu kadar samimi olduğumuzu düşünmüyordum.

"Neden?"

"Bilmem ki? O kadar yakın mıyız?"

Kendini geri çekerken, "Değil miyiz?" dedi.

"Yani... Neyse ya." Kestirip atmak en iyisiydi bu durumda. Çünkü ne demem gerektiğini gerçekten bilmiyordum.

"Sen benim ilk arkadaşımsın."

"Somi ve diğer çocuk?"

"Onlarla aram iyi değilken sen vardın."

"O zaman bizim aramızda o kadar iyi değildi." dedim.

"Olsun. Sonuçta var mıydın, vardın."

Bir süre yüzünü inceledim. Belkide çok abartıyordum bazı şeyleri. Karşımdaki çocuğun tavırlarının illa bir sebepleri vardı.

Yüzüme samimi bir gülüş yerleştirip aramızdaki mesafeyi kapattım. Kollarımı beline doladım.

Yüzünü görmesemde gülümsediğini hissettmiştim. Sıkıca sarıldı bana.

"En iyi arkadaşlar olalım Hwang! Lütfen." dedi.

Kıkırdarken, "Tamam lan! Olalım!" dedim.

Bir kaç dakikanın ardından ayrıldık.

"Hadi bakalım. Kokunu daha iyi alabilmek için seni iyice terletmem lazım. Koşmaya başlayalım!"

"Sapık mısın? Tövbestağfurullah!" Şaşırtıyordu bu çocuk beni ya! Ter kokuyordum ter, nasıl güzel kokabilirim?

Tam koşmaya başlayacağımız esnada bir gürültü sesi duyduk.

"Hwang? Duydun mu?" Fısıldamıştı.

"Duydum?" dedim bende fısıldayarak.

Birbirimize bakarak bir süre bekledik. Tekrar ses gelicek mi diye. Ve düşündüğümüz gibi gelmiştide.