Συνοικία Πληγέντων

Η Επιστροφή

Ο Βασίλης στην προσπάθεια του να βρει λύση στην αδιέξοδη αυτή κατάσταση με την Άννα, αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη της Έμιλυς.

- Πως να βρω το θάρρος να της ζητήσω σχέση όταν θα βρισκόμαστε 2 και 3 φορές το χρόνο; Πώς θα της δώσω την ευκαιρία να με γνωρίσει καλύτερα και να την προσεγγίσω διαφορετικά; Εσύ που το βλέπεις και ως γυναίκα πες μου τι να κάνω… 
- Λοιπόν, δες το από άλλη οπτική γωνία… Σίγουρα η σχέση από απόσταση είναι σχεδόν καταδικασμένη αλλά σκέψου πως αν δε δεχτείς, θα την στενοχωρούσες και ίσως να την απομάκρυνες από εσένα γιατί θα ένιωθε ένοχη που αρνήθηκες κάτι τέτοιο… Αν δεν πας θα χάσεις πολύ περισσότερα όσον αφορά το μεταξύ σας…
- Έχεις απόλυτο δίκαιο… Θα πάω λοιπόν.. Πρώτη φορά νιώθω έτσι για κοπέλα, θα το προσπαθήσω όσο χρειαστεί…

Αυτή η προσπάθεια, μπορεί να αναπτερώσει ακόμα και τις πιο απέλπιδες καταστάσεις… Η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία.. Όπως και στην περίπτωση της Ανθής, που κυριολεκτικά στο παρά πέντε κατάφερε να σώσει το σπίτι της και την οικογένειά της… Η αλήθεια είναι ότι περνάει πολύ ωραία στη νέα της δουλειά, νιώθε πιο ήρεμη… Σίγουρα δεν υπάρχει το ενδιαφέρον και η εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει σε ένα νοσοκομείο ή ως ιδιώτης αλλά δοκιμάζεται σε κάτι ξεχωριστό…

Δε χάνει την ευκαιρία κάθε φορά που βλέπει την κυρία Έλσα να την ευχαριστεί για αυτό το δώρο… Τι καλή γυναίκα… Είναι όμως πολύ περίεργη… Κλείνεται διαρκώς στον δωμάτιό της και κοιτάει μια φωτογραφία… Κανείς δεν έχει δει τι δείχνει αυτή η φωτογραφία.. Την κρύβει από όλους…

Ενώ η Ανθή πήγαινε να ενημερώσει για τις εξετάσεις αίματος στις οποίες έπρεπε να υποβληθεί η μονάδα, είδε στο δωμάτιο της κυρίας Έλσας για πρώτη φορά από τότε που ήταν στο γηροκομείο μια άλλη γυναίκα.. Πώς γίνεται μια γυναίκα που αποφεύγει και τη σκιά της να δέχεται μια άλλη και να μιλάνε και τόσο προσωπικά; Η Ανθή μπήκε στον πειρασμό να κρυφακούσει…

- Δεν αντέχω, Έλσα, να σε βλέπω να μαραζώνεις έτσι όλα αυτά τα χρόνια… Δυστυχώς ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει… Δεν μιλάς σε άνθρωπο, μόνο στα λουλούδια.. Πιστεύουν ότι δεν έχεις σώας τας φρένας οι άνθρωποι και σε φοβούνται…
- Φρόσω, δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν… Τον δικό μου καημό δεν θα το σβήσει τίποτα… Ας με πιστεύουν και νεκρή… Εξάλλου εδώ και 38 χρόνια τι είμαι; Μια ζωντανή νεκρή…
- Δε σου ζήτησε κανένας να ξεχάσεις, πρέπει όμως να προσπαθήσεις να ξαναρχίσεις τη ζωή σου… Έχεις ακόμα δυνάμεις να κάνεις πράγματα… Και μην ξεχνάς ότι σου υποσχέθηκα κάτι, τώρα που θα με πάρει η ανιψιά μου θα ψάξω να μάθω… Μπορεί να μην έγινε το μοιραίο… Μπορεί να σε κορόιδεψαν..
- Φτάνει με αυτή την καραμέλα… Η αδερφή μου δε θα μου το έκανε ποτέ αυτό… Δε θα βρεις τίποτα…  Για όλα φταίει εκείνος ο αδίστακτος…Όμως θα πληρώσει για όλα όταν έρθει η ώρα του… Δε θα φύγω από αυτή τη ζωή αν δεν τον εκδικηθώ…
- Έλα, μην κλαις… Σκουπίσου και πάμε να φάμε… Μην πληγώνεις άλλο τον εαυτό σου.. Να είσαι σίγουρη ότι θα πληρώσει για όλα… Για όλα!