Συνοικία Πληγέντων

Συναγερμός

Εκείνη την ώρα ακούγεται αυστηρή η φωνή της Έλενας:
- Άννα, χρειάζομαι τη βοήθειά σου
- Τι συμβαίνει;
- Ο ασθενής στο 603 κατέληξε... Με έστειλαν να το πω στους συγγενείς του.. Μου έχουν προκύψει όμως πολλά και δεν προλαβαίνω.. Θα μπορούσες να τους το μεταφέρεις εσύ; Απλά πρόσεχε, έχει 3 παιδιά και μια γυναίκα έγκυο ... Πες το με τρόπο...
- Μα αυτή είναι δική σου αρμοδιότητα, έχω άλλη δουλειά αυτή τη στιγμή...
-Σίγουρα δεν είναι πιο σημαντική από αυτή. Μη λέμε τα αυτονόητα..
Σ ευχαριστώ! Εγώ πάω στο 604, να δω πώς είναι...

Η Έλενα μπαίνει στο 604 μαζί με μια νοσοκόμα...
-Πάλι καλά, τουλάχιστον και ένας που δείχνει να εμφανίζει σημάδια βελτίωσης... Ίσως γίνει κανένα θαύμα και σωθεί... Δε μου λες κορίτσι μου, οι συγγενείς του 604 είναι εδώ;
- Λυπάμαι γιατρέ, αλλά δεν έχουν εμφανιστεί καθόλου...
- Περίεργα πράγματα.. Τέλος πάντων... Ωπ, τι έγινε ρε Ανθή, τα καράβια σου έπεσαν έξω;
- Δε με παρατάς και εσύ...
- Τι έγινε; Δεν πήγε καλά ο αγώνας και έχουμε νευράκια.. Α ρε κατακαημένη, θα μείνεις στο δρόμο και δε θα το καταλάβεις για πότε... Παράτα τα αυτά γιατί όπως βλέπεις έσφιξαν τα λουριά, αρκετά με τις συνομωσίες σας...
- Θα σου έλεγα κάτι τώρα αλλά σέβομαι το χώρο εργασίας μου...
- ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Αντί να ξοδεύεις σάλιο κοίτα να προστατέψεις το DNA σου από την αλλοίωση... Είσαι και γιατρός....

Την ίδια ώρα, η Άννα εμφανώς εκνευρισμένη με την συμπεριφορά της Έλενας που για άλλη μια φορά εκμεταλλευόμενη τη θέση της μοιράζει εδώ και εκεί τις αρμοδιότητές της, πηγαίνει να μιλήσει στη γυναίκα του 603.
- Με συγχωρείτε, μπορώ να σας πω κάτι ιδιαιτέρως; Έχει να κάνει με την κατάσταση του άντρα σας...
- Ναι φυσικά, σας ακούω...
- Κάναμε ότι μπορούσαμε για να τον επαναφέρουμε... Η κατάστασή του όμως ήταν πολύ επιβαρυμένη...
- Κατέληξε;
- Δυστυχώς... τα θερμά μου συλλυπητήρια...
- Με συγχωρείται αλλά πρέπει να φύγω...

Και ενώ η μαυροφορεμένη γυναίκα τρέχει προς την έξοδο, αλλόκοτα θα μπορούσε να πει κανείς, με τα παιδιά της, η Άννα βλέπει ένα κοριτσάκι να τριγυρίζει στο διάδρομο....

- Τι κάνει αυτό το παιδί εδώ; Κορίτσι μου, χάθηκες;
- Πάω να βρω τον μπαμπά μου...
- Εεεε Μάλιστα, πως τον λένε τον μπαμπά;
- Ξέρω που είναι..

Η Κατερίνα την πηγαίνει στο 604...

- Ο μπαμπάς όπως βλέπεις κοιμάται αυτή τη στιγμή, δεν μπορείς να του μιλήσεις.. Η μαμά σου πού είναι;
- Δεν έχω μαμά...
- Έστω κάποιον θείο, ποιος σε φροντίζει στο σπίτι.
- "ΕΓΩ!" ακούγεται η φωνή μιας κοπέλας.
Ναι, η Φαίδρα είναι αυτή που φροντίζει την μικρή Κατερίνα, όλο αυτό τον καιρό που ο μπαμπάς της νοσηλεύεται και δίνει μάχη για τη ζωή του.. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για τον Φρίντριχ, έναν άνθρωπο που την στήριξε τόσο πολύ... Ακόμα και αν όλοι τον περιγράφουν απόμακρο, και περίεργο, αυτή ξέρει ποιος είναι πραγματικά...
- Η μικρή είναι μαζί μου. Έλα Κατερίνα, θα έρθουμε κάποια άλλη μέρα στον μπαμπά, όταν θα μπορεί να σου μιλήσει.

Ξαφνικά ακούγεται έντρομη η φωνή της Ανθής...

- ΦΩΤΙΑΑΑΑ! Καίγονται οι αποθήκες κόβιντ, ελάτε να μετακινήσουμε τους ασθενείς των ΜΕΘ.. ΓΡΗΓΟΡΑΑΑ!!

Παράλληλα, στο γραφείο του διευθυντή κάθε άλλο παρά ταραχή επικρατούσε, με την Έλενα και τον διευθυντή σε προσωπικές στιγμές.

- Πάλι ειδήσεις βλέπεις; Μα καθόλου δεν σου έλλειψα πια;
- Για πλάκα τα λες αυτά ρε Έλενα; Απλά με τα ταξίδια και τις υποχρεώσεις δεν είχαμε χρόνο να τα πούμε...
- Μου έλλειψες πολύ, όμως φοβάμαι τους αδιάκριτους...
- Όλοι είναι στις δουλειές τους, δε θα μας καταλάβει κανείς..
- Με το θέμα που λέγαμε τι έκανες; Τα χαρτιά είναι έτοιμα;
- Όλα είναι έτοιμα, σε ένα μήνα θα διοικείς και επισήμως το νοσοκομείο... Σιγά μην το αφήσω στο γιο μου να το καταστρέψει, ξέρεις τι μαλθακός που είναι... Σήμερα κιόλας θα ζητήσω και διαζύγιο, αρκετά κρυβόμαστε τόσα χρόνια...
- Κάνε όπως νομίζεις, για το διαζύγιο.. Ξέρεις ότι θα μπορούσα να σε περιμένω για πάντα.. Σ' αγαπάω πολύ... Αφού έγιναν τα χαρτιά και είμαστε και οι δύο καλυμμένοι πλέον δε φοβάμαι τίποτα... Θα απολαύσουμε πια όλα όσα καταφέραμε... Σου μυρίζει κάτι καμένο ή είναι ιδέα μου;
- Ναι, πάμε να δούμε τι γίνεται...

Μια νοσοκόμα ταραγμένη μπαίνει στο γραφείο του διευθυντή ουρλιάζοντας: "Κύριε διευθυντά, καίγονται οι αποθήκες κόβιντ!"

Ο Διευθυντής αμέσως έδωσε εντολή να εκκενωθούν οι ΜΕΘ και να κληθεί η πυροσβεστική. Τρέχοντας, δε σταμάτησε να ψελλίζει κάτι ακαταλαβίστικες φράσεις:
"Το παιδί, πρέπει να προλάβω τη μικρή"
Η Έλενα μάταια προσπαθεί να καταλάβει για ποιο παιδί μιλάει
Αφότου φτάνουν στην ΜΕΘ ο διευθυντής επιτίθεται στους γιατρούς
- Καλά, αφήσατε μικρό παιδί τελευταίο, παραλίγο να καεί...
- Μα θα την προλαβαίναμε, είναι κι άλλοι ασθενείς στις ΜΕΘ...
- Ας τα αυτά Ανθή και κάνε για μια φορά σωστά τη δουλειά σου.., ΓΙΑ ΜΙΑ!!
Ενώ όλοι οι γιατροί τρέχουν για να βγάλουν και τους τελευταίους ασθενείς, ο διευθυντής φαίνεται πια να αναπνέει με δυσκολία, μέχρι που η Έλενα τον βρίσκει λιπόθυμο. Δεν σταματά να φωνάζει βοήθεια κατατρομαγμένη, με τον διευθυντή να την εκλιπαρεί να τον βοηθήσει.

Η Έλενα σκέφτεται φωναχτά: "Καίγεται ζωντανός, τι να κάνω, τι να κάνω..... Όχι δεν μπορώ, θα καώ και εγώ μαζί του..."
- Έλενα, είπα έλα να με βοηθήσεις!
- Δεν μπορώ, δεν μπορώ να το ρισκάρω... Συγγνώμη...
- "Καλά τι κάνεις εδώ ακίνητη; Δε θα βοηθήσεις καθόλου; Ο κύριος Διευθυντής καίγεται... Καλά, πού ήσουν όταν γινόταν όλα αυτά;" ακούγεται να της φωνάζει η Άννα εκνευρισμένη.
- Δεν μπορώ, σταμάτα... Είναι αργά, έτσι και αλλιώς...

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Έλενας όταν ο διευθυντής ξεψυχώντας φώναζε το όνομά της.. Ακόμα και όταν εκείνη είχε ξεφύγει από την πύρινη κόλαση..

- "Κι όμως για εμένα δεν είναι καθόλου αργά" είπε η Άννα έτοιμη να πέσει στις φλόγες

"Τι κάνετε; Δεν μπορείτε να μπείτε εκεί... Θέλετε να πεθάνετε;" ακούγεται η φωνή ενός πυροσβέστη, ενώ την ίδια ώρα η Άννα ανένδοτη επιμένει πως πρέπει να προσπαθήσει να τον σώσει.