Συνοικία Πληγέντων

Οικογενειακές στιγμές

ΤΟΚ-ΤΟΚ-ΤΟΚ…

- Περιμένουμε κανέναν;  Δημήτρη, κόρη μου, είναι μήπως κάποιος για εσάς;
- Όχι…
- ΈΚΠΛΗΞΗ!!
Η επιστροφή του Βασίλη στην Ελλάδα ήταν γεγονός... Και ξαφνικά χαμόγελα και φωνές ζωντάνεψαν την κατά τ’ άλλα κρύα ατμόσφαιρα του σπιτιού… Όλη η οικογένεια ξανά ενωμένη… Όλοι ρωτούσαν γιατί δεν τους ενημέρωσε…
- Είπα αφού δεν πρόλαβα τα γενέθλια της μαμάς τουλάχιστον να προλάβω τη γιορτή της αδερφής μου στης 21 του μηνός…
- Επιτέλους και έναν Μάιο που θα είμαστε όλοι μαζί! Φαντάζομαι θα μείνεις σπίτι μου μέχρι να κλείσεις διαμέρισμα…
- Έτσι λέω Δημήτρη, εδώ νομίζω ότι θα μαζευτούμε πολλοί… Και ο γαμπρός μας θα νιώθει άβολα… Εξάλλου ξέρεις πως και με τις μεγαλύτερες ηλικίες είχα πάντα ένα πρόβλημα επικοινωνίας…
- Μια ζωή ο ίδιος γιε μου… Γλέντα τώρα όσο μπορείς γιατί μετά έχουμε και δουλειές να συζητήσουμε και εκεί δεν χωράνε χωρατά…

Σωστά, τα σημαντικά ζητήματα επιβάλλουν τη δέουσα σοβαρότητα και διακριτικότητα. Αυτή που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να δείξει η Ανθή απέναντι στα μυστήρια λόγια της Έλσας και της Φρόσως…

Σήμερα η κυρία Φρόσω φεύγει από τον οίκο… Όπου να ναι, θα έρθει και η ανιψιά της.. Αυτή η Φαίδρα που την παινεύει όπου σταθεί και όπου βρεθεί… Είναι η μοναχοκόρη του αδερφού της, με τον οποίο πλέον δεν έχουν καθόλου σχέσεις… Την Φαίδρα τη μεγάλωνε εκείνη μέχρι τα 11 γιατί οι γονείς της δούλευαν πολλές ώρες και έχουν αποκτήσει άλλο δέσιμο… Τώρα λοιπόν που επιτέλους βρήκε δουλειά και φεύγει η συγκάτοικος της, ήρθε να την πάρει μαζί της…

Η αλήθεια είναι πως οι 2 κυρίες δε μίλησαν καθόλου την τελευταία μέρα… Ένας απλός χαιρετισμός, τίποτα ύποπτο και μυστικό… Η Ανθή πήγε να της πιάσει κουβέντα μήπως και καταφέρει να την ψαρέψει… Τώρα που είναι μόνη της είναι η ευκαιρία…
- Θέλετε να σας φέρω κάτι κυρία Έλσα; Είστε καλά;
- Όχι κόρη μου, ευχαριστώ…  Μια χαρά είμαι…
- Δε θέλετε να πάτε μια βόλτα στον κήπο να ποτίσετε τα λουλούδια; Έχει υπέροχο καιρό… Ξέρω πόσο σας αρέσει…
- Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να πάω… Είναι κρίμα να μαραθούν τα καημένα…

Την ώρα που σηκώθηκε από την πολυθρόνα της μια φωτογραφία έπεσε στη σχισμή μεταξύ του επίπλου και του μαξιλαριού… Ναι, πρέπει να ήταν εκείνη η μυστήρια φωτογραφία για την οποία μιλούσε στη Φρόσω… Ενώ η γυναίκα κατευθυνόταν στον κήπο η Ανθή μπήκε στο δωμάτιο και την άρπαξε…

Ήταν μια φωτογραφία με ένα μωρό και μια γυναίκα λεχώνα… Φαινόταν παλιά, κάπου στο 80’ τραβηγμένη…  Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Λες να είναι η Έλσα ή μήπως κάποιο άλλο αγαπημένο της πρόσωπο; Ακόμα όμως και αν είναι αυτή η Έλσα, ποιανού είναι αυτό το μωρό; Η Έλσα δεν έχει παιδιά, συγγενείς… Η Ανθή δεν καταλαβαίνει τίποτα… Μπορεί όμως να την ρωτήσει γι’ αυτή τη φωτογραφία.. Θα πει ότι την βρήκε… Δεν μπορεί να μην της πει, καλύτερα και από κόρη της φέρθηκε… Και φαίνεται να την εμπιστεύεται… Θα πάει μετά τον μεσημεριανό ύπνο της γυναίκας, να έχουν άπλετο χρόνο για να μιλήσουν…