Zorla Başlayan Aşk/hyunlix

10

Kalktığımda sabah olmuştu bile. Etrafa baktığımda hyunjin benle ilgilenirken uyuya kalmıştı. Hyunjin sen nasıl birisim hala çözemedim. Bazen kalbinde beni görüyorsun bazen ise o kalbinde ben hiç yokmuşum gibi davranıyorsun. Telefon çalmasıyla hyunjin uyanmıştı. Hızlıca telefonu alıp konuşmaya başlamıştım

"Felix Felix Felix bugün nasılsın bakalım"

"İdare eder jisung sen nasılsın"

"İyi iyi bugün buluşalım mı chan, yengen jeongin sen ben ve o gıcık yeonjun"

"Jisung hiç halim yok sonra yaparız olur mu"

"Ama Felix"

"Özür dilerim jisung bugün hiç iyi değilim sâdece dinlenmek istiyorum"

"Peki sen nasıl istersen bişey olursa ararsın beni"

"Bide bugün Jeongine bakar mısın sonra haber ver olur mu"

"Olur Felixim sen bi dinlen ben minhola gidip bakarım ona"

"Teşekkürler jisungum" telefonu kapatıp yerine bırakmıştım. Hyunjine baktığımda uykulu gözlerle bana bakıyordu

"Şimdi diyorsundur ki 'bu felix çok acayip biri' bunu diyorsundur"

"Ha akılımı mı okuyorsun sen"

"Napalım bende değişik biriyim işte herşeyin üstesinden gelip pes etmek isteyen ama pes etmeyen biriyim"

"Çoğu kişi senin gibi değil işte pes etmek isteyip anında pes ederdi" gülümseyerek demişti

"Her neyse kalkıp kahvaltı edelim çok acıktım ben" gülümseyerek demiştim. Umarım hyunjin hep bu kalbiyle kalır çünkü bu kalbini çok sevdim. Hyunjin kalkıp mutfağa gidip beni bekliyordu bende hızlıca kalkıp mutfağa gitmiştim. Hemen kahvaltıyı hazırlayıp masaya kurmuştuk. Kahvaltımızı yapıp mutfağı topladıktan sonra salona oturup arkama yaslanmıştım. Hyunjinde yanıma oturmuştu

"Hyunjin acaba annem de beni
özlüyor mudur"

"Bilmem bence özlüyordur"

"Bende onu çok özlüyorum, o pislik olmasaydı annem hala hayatta oluyordu. Babam ben olmadığım için anneme vurmaya başlamış demek'ki" ağlamamak için zor duruyordum ama dayanamayıp ağlamaya başlamıştım

"Ağlama artık herşey geçti. Bak ağlıya ağlıya gözlerin şişmiş felix" bana üzgün gözlerle bakıyordu

"Tutamıyorum kendimi aklıma annem geldikçe ağlıyasım geliyo" hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Hyunjin beni bu halde görünce yanıma yaklaşıp bana sıkıca sarılmıştı. Beni sevmeyen hyunjin neden bana böyle davranıyordu ki. Sarılmasına karşılık vermiştim

"Hyunjin teşekkür ederim annem öldüğünde yanımda oldun babamdan intikam alırken yardım ettin tekrardan teşekkür ederim" ona sıkıca sarılıp gözünü kapatmıştım. Kafamı okşayınca kendimi iyi hissetmiştim

"Felix teşekkür etmene gerek yok ne zaman yardım istersen ben hep burdayım" saçımı okşayarak demişti

"Sana böyle sarılıp saçımı okşayınca aklıma annem geldi. Ne zaman ona sarılsam hep saçımı okşardı"

"Öyle mi, ozaman ne zaman istersen bana sarıl annen gibi hissettirmesemde bende senin saçını okşarım" kafamı kaldırıp hyunjine bakmıştım.

"Gerçekten mi, buna izin verir misin" gülümseyerek demiştim. Bunu duyunca çok sevinmiştim çünkü bu benim çok hoşuma gidiyordu

"Tabikide izin veririm sen nasıl mutlu olacaksan öyle yap ben hep yanındayım" hyunjin bana bakarken yüzü gülümsüyordu

Bekle nefret dolu hyunjin bana iyi davranıyo. NE DEMEK BANA BİRDEN İYİ DAVRANIYOR. Sanki nefret dolu, zorba hyunjin gitmişti yerine sevgi dolu hyunjin gelmiş gibi.

Ona sımsıkı sarılıp gülümsemiştim. Hyunjin ise saçımı okşayıp hafif gülmüştü. Telefonum çaldığında hemen kalkıp açmıştım. Arayan jeongindi

"Abişim birtanecik abicim"

"Noldu jeongin"

"Ya jisung dedi ya hep birlikte dışarıya çıkalım diye"

"Evet ben kabul etmedim"

"Niye ya ne güzel gezerdik hatta hyunjin eniştemlerde gelirdi"

"Hiç halim yok jeongin sonra buluşsak"

"Abi hadi ama bak chan abime herşey söylerim"

"Ulan kardeş dedik hemen tepemize çıkyon iyi geliyoz"

"Yes be changbinlerde burda he bi tek siz eksiksiniz"

"Ulan hani onlar yoktu herneyse ben senin derdini anladım neyse kapat geliyoz biz"telefonu kapatıp kenara koymuştum

"Ne diyor"

"Hep birlikte dışarıya çıkmamızı istiyorlar bende zar zor kabul ettim işte"

"İyi kalk ozaman hazırlanıp çıkalım" ölüm bu dünden hazır amk. Olnaylıyarak kafamı sallayıp yukarıya odama çıkmıştım. Hızlıca üzerimi giyip saçımı falan yaptıktan sonra aşağa inmiştim. Hyunjin hazırlanmıştı bile ikimizde hazırlanıp evden çıkmıştık. Arabaya binip yola koyulmuştuk

"Şuan hepimiz toplansak kaç kişi oluruz" arabayı sürerken demişti hyunjin

"Ben sen yeonjun jisung jeongin abim yengem minho changbin bide soobin sanırım 10 kişi falan"

"Yuh amk sürü olarakmı gidecez"

"Ne biliyim ben biz ne ara bu kadar kişi olduk"

"Tüm sülaleyi toplamışız"

"He lan bu kadar kişiyle nasıl doğru düzgün gezcez"

"Bişey olmaz ya hepside insan gibi davranırsa hiç sıkıntı olmaz"

"Umarım hayvan gibi davranmazlar" demiştim. Varmamıza daha vardı. Off evde dinlenmek varken ne gezmesi ya. Hep jisungun başından çıkıyor böyle şeyler varya

Hazır 11.bölümde olmuşken atayim dedim

Ben ne zaman bi fic yazsam bi terslik oluyo amk 😭