Zorla Başlayan Aşk/hyunlix

17

Otelden çıkıp eve gelmiştik bile. Eşyalarımı yerlerine koyup güzel kıyafetler giyip aşağa inmiştim

"HYUNJİN BEN ÇIKIYORUM SONRA BENİ ALIRSIN"

"TAMAMM" odasında bağırarak demişti hyunjin. Ayakkabılarımı giyip evden çıkmıştım. Bi taksi bulup gideceğim konumu söylemiştim ve yola koyulmuştuk. Tam olarak 10-15 dakikada varmıştık. Taksiciye parayı ödeyip inmiştim ve annemin mezarına doğru ilerlemiştim. Mezarlığa vardığımda annemin mezarına bakmıştım. Bunu görmek çok acı verici
bişey.

"Annem çok özledim seni. Keşke yanımda olsaydın. Neden o pislik yerine sen öldün ki... Biliyor musun jeongin bu aralar çok iyi ve o pislik babamdan kurtulduğu için çok mutlu aynı şekilde abimde öyle ama senin yokluğuna hala alışamadık. Senin o güzel yemeklerini özledik."

gözlerim dolmuştu dayanamayıp ağlamıştım. Göz yaşlarımı silip gülümsemiştim.

"Annem umarım orda iyisindir. Orda sana burdaki gibi davranmıyorlardır umarım" çok fazla ağliyordum.

"Cidden senin yokluğun çok acıtıyor annem herşeyini çok özledim" ağlayarak mezara sarılmıştım. Hıçkıra hıçkıra ağlarken birden omuzuma birinin dokunmasıyla arkama dönüp bakmıştım. Gözyaşlarımı hızlıca silmiştim

"Hyunjin senin ne işin var burda" demiştim ona bakarak. Hyunjin gülümseyip durmak bilmeyen göz yaşımı silmişti

"Senin böyle ağlıyacağını tahmin edip geldim içim rahat etmedi"

"Nerden tahmin ettin"

"Felix sen bebek gibisin  ve bu kadar ağlıyacağını biliyordum"

"Peki" annemin mezarına bakmıştım ve onu her gördükçe daha çok ağlıyordum

"Tamam artık bu kadar üzme kendini hem eminim ki annen orda çok iyidir"  bana sarılarak demişti. Hyunjinin sarılmasına karşılık vermiştim. Bu bana birazda olsa iyi geliyordu

"Hyunjin annemi çok fazla özlüyorum ona sıkıca sarılmak istiyorum ama yapamıyorum" ağlamamı asla durduramıyordum

"Anlıyorum ama artık annen bi yıldız, yıldızlara her baktığında anneni hatırlayabilirsin mesela" saçımı okşayarak demişti. Ona daha sıkı sarılmıştım. Neden bilmiyorum ama ona sarılırken kendimi iyi hissediyorum

"Teşekkür ederim bunu söylediğin için" ağlayarak demiştim. Hyunjin kafamı kaldırıp göz yaşlarımı silmişti

"Felix sana yaşattığım herşey için özür dilerim senle tanışmadan önce kötü ve şerefsiz biriydim biliyorum ama bundan sonra sana kötü bişey olursa yanına ilk ben gelecem söz veriyorum" gözlerimin içine bakarak demişti. Şuan ne diyeceğimi bilmiyorum öyle sessiz kalmıştım

"Sana güzel bi hayat yaşatmak istiyorum. Hatta annene bile söz verebilirim sana çok iyi bakacağım diye" şuan inansam mı bilmiyorum. Bazen kalbimi kırıyor bazen güvenimi kırıyor ama yinede tekrar onlar onarıyordu. Ona bakıp gülümsemiştim

"Bu kadar söz vermene gerek yok sonuçta herşey kalıcı değil birgün bu sözlerde geçecek" demiştim. Gözlerim ağlamaktan şişmiş bile olabilirdi

"Hayır felix bu sözler sonsuza kadar kalacak ve ben hep yanında olacağım benimleyken mutlu olmanı sağlayacam" hiç bişey dememiştim. Hyunjin birden anneme dönüm eğilmişti.

"Felix'i koruyacağıma söz veriyorum asla gözünüz arkada kalmasın efendim onun yaşadığı herşeyi unuturcam ve mutlu etmeye çalışcam hem size hemde Felix'i söz veriyorum" bana bakıp gülümsemişti. Bu yaptığına kıkırdamıştım