Broken~jaywon

3.4

Boğazımdaki kuruluk hissi rahatsızlık verici boyuta ulaştığında kalktım. Yeonjun yukarıda yatıyordu ben ise aşağı yatakta yatıyordum. Ses cikarmamaya özen göstererek odadan çıktım ve mutfağa doğru yürüdüm.

Yeonjun ısrarcı bir şekilde bugün onda kalmamı çok güzel bir film bulduğunu söylemişti. O yüzden etüt çıkışında direkt onun evine geçmiş ve tüm akşamı onda geçirmiştik.

Dolaptan bir bardak çıkardım ve su katıp içmeye başladım. Evin içinde hiç ses yoktu. Hava almak için biraz balkona çıkmaya karar verdim.

O anda garip bir sey oldu. Yeonjun'ların mutfak tarafındaki balkonu benim odayı görüyordu. Ve balkona çıkmamla odamın ışığının açıldığını görmem bir oldu. Bir siluet odamın içinde dolaşıp duruyordu.

İçeri geri girdim ve elimdeki bardağı bırakıp bir bıçak aldım. İçerideki büyük ihtimalle babamdı ve gitmememin ya da birini uyandırmanın daha iyi olacağının farkındaydım.

Bu yüzden yatak odasına geri döndüm.

"Yeonjun, yeonjun"

Kolundan tutup onu sarsmamla uyandı, zaten uykusu ağır olan biri değildi.

"Noldu?" Dedi uykulu gözlerle

"Evde biri var" dedim sakince "Yani benim evimde"

Gözleri faltaşı gibi açıldı ve penceresinden bizim eve bakmaya çalıştı. Ama burdan görünmüyordu. Bana döndü ve bu sefer gözleri elimdeki bıçağa kaydı.

"Hayır hayır" dedi ayaklanirken. "İçeri gitmeyecegiz."

"Gitmek istiyorum" dedim çocuk gibi. "Seni haberin olsun diye uyandırdım zaten, içeri gelme sadece bil yani oraya gittiğimi."

"Kafayı mi yedin tek başına gitmene nasıl izin vereyim"

Bilmem dercesine omzumu kaldırıp indirdim. Derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

"Tamam hadi gidelim ama o adam bizi gorurse direkt dışarı çıkıyoruz tamam mı?"

Kafamı salladım ve ayakkabılarımızı giyip evden çıktık. 5 6 adım ötedeki evime geldiğimizde kapının açık olduğunu fark ettim.

"Önden ben gidicem tamam mı?"

Soruma cevap vermedi. "Nerenin ışığı açıktı?"

"Benim odamın"

Cevabını almasıyla hızla içeri girmesi bir oldu, bende arkasından hızla içeri girdim.

Ses çıkarmamak gibi bir uğraşımız yoktu ki çokça ses çıkarıyorduk.

"Burda kimse yok" diye bağırdı Yeonjun benim odamdan, beni beklemeden içeri dalmıştı.

"Birini gördüğüme eminim, sesimizi duyunca kaçmıştır. Evi arayalım."

Evin içinde gezinmeye başladık ama ev tam anlamıyla boşa benziyordu. Ne birinin geldiğine dair iz vardı ne de biri vardı. Tüm odaları defalarca dolanmıştık ama kimseyi bulamamıştık.

Odama dönüp yatağıma oturduk. "Kimse yok mu yani şimdi?" Dedim sessizce.

"Belki karanlıkta yanlış görmüşsündür" dedi . "Hemen kaçtığını düşünme öyle olsa görürdük."

"Doğru" dedim ayaklanırken "Yanlış görmüş olmalıyım. Hadi gidelim."

O da ayağa kalktı ve odadan çıktık ancak odadan çıkmamızla birlikte birinin ayak seslerinin duymamız bir oldu.

"Duyuyor musun?" Diye fısıldadım, sadece kafasıyla onayladı ve beni kolumdan tutup bir kapının arkasına çekti.

"Bekleyelim" dedi o da fısıldayarak.