Destined | StreyKids

~ 4 ~

~ 4 ~

Nie wiem ile czasu minęło. Słyszałam głosy i dźwięki, tym razem dobre. "To nie stacja metra.." Powoli otwierałam oczy. Rażące światło sprawiało, że musiałam parę razy mrugać, aby się przyzwyczaić. Rozglądałam się po pokoju, które zaczynałam kojarzyć. "Szpital..." Próbowałam powoli się podnieść, wtedy ktoś delikatnie złapał mnie za ramiona.

- Spokojne, pomogę ci. - słysząc te słowa, nagle przestałam się ruszać. "Ten głos, znam go.." Powoli obróciłam głowę i ujrzałam go. "Felix!?

- Felix... - uśmiechnął się do mnie, po czym pomógł mi wygodnie usiąść. Ciągle byłam jeszcze trochę oszołomiona, ale jego obecność w sumie mnie uspokajała chociaż trochę.

- Jak się czujesz? - spytał, siadając obok.

- Yyy dobrze... - odparła i spostrzegłam, że przecież nie ma swoich rzeczy. - Gdzie moje..

- Rzeczy? Przy łóżku, nie martw się nic nie sprawdzali. - pokiwałam w odpowiedzi głową i odetchnęłam z ulgą. Dotknęłam odruchowo szyi, czując, że amulet na niej jest. - Nie pozwoliłem, aby ściągali. Widziałem, jaki jest dla ciebie ważny.

- Dziękuję... - odparłam, puszczając naszyjnik. Chwyciłam dłońmi głowę, czując ostry ból i prawie dotknęłam twarzą kołdry.

- Wszystko dobrze? - nie słysząc odpowiedzi z moi ust, wstał i położył dłonie na moich plecach, aby mnie przytrzymać. Przed moim oczami z szybkością pojawiały się obrazy... "Wspomnienia..." Nie zwracałam uwagi na krzyki Felixa. Ból chwilo ustępował, a ja wszystko sobie przypomniałam. Teraz już wiedziałam dlaczego tu jestem i co się stało. Felix wrócił do mojego łóżka wraz z pielęgniarką. Zmieniła mi kroplówkę i podała jakieś leki przeciw bólowe. Felix znowu usiadł obok mnie, a ja wiedziała o co muszę się zapytać. "On wie.."

- Felix.. Gdzie jest Hyunjin..? Wiem, że wiesz. Proszę powiedz mi... - przy ostatnich słowach dotknęła jego dłoni. "Niekoniecznie chce mówić, ale czuję, że i tak to zrobi."

- W sali obok, wciąż nie przytomny.. - słysząc to od razu chciałam wstać i iść, ale zatrzymał mnie.

- Ej ej powoli, jeszcze nie doszłaś do siebie. - odpuściłam chwilowo, ale tylko dlatego, że chciałam dowiedzieć się więcej.