That Mr. Trillionaire is MINE

Chapter 46

"Engineer Valerrio!" I'm currently at the site where I was assigned when someone called me. I immediately looked back.

Three years had passed. Mabilis na medyo hindi. I'm still adjusting kahit pa sabihing dapat ay naka-adjust na ako. Sa klima pa lang ay mahirap na mag-adjust. Sumunod pa ang lenggwahe. Life in Canada.

"Yes, Engineer Hasette?" Nakangiti kong sagot sa kaniya. He is one of my co-Engineer. Pinakalaking project ito na nakuha ko sa tatlong taon na pagiging Engineer dito sa Canada. Hotel branch ito ng isang sikat at kilalang hotel around the world. So I'm really glad na napasama ako sa mga Engineers na kinuha nila.

"You must eat first." Nakangiti niyang ibinigay sa akin ang isang styrofoam. Dalawa ang dala niya kaya alam kong kaniya ang isa.

"Thank you." I smiled at him once again. May upuan at lamesa malapit sa site kaya roon ko napiling kumain. Actually kami dahil kasabay ko siya ngayon.

"So... How's life?" Niyaya niya ata akong kumain para may kakuwentuhan siya.

"Fine, I guessed? I got my dream job and a happy life so I think it's fine." Sumubo ako ng isang beses. "How about you? I've heard that you will have another project after this... New York, right?" Hindi ako chismosa. Medyo lang.

He nodded and laughed.

"You are updated, huh? If you only didn't reject me for almost ten times, I would think that you have a feelings for me." Natawa ako sa sinabi niya. Ten times na pala talaga?

"I'm not that updated, I'm just good at listening to different news... And by the way, you are really consistent... consistent in receiving rejections!" I genuinely laughed because of that joke of mine. "I admire you for that." Ginamit ko pa ang tinidor para ituro siya. He's cute when smiling. Pati mata niya ay tumatawa.

"You're more beautiful when you're smiling. Smile often, Engineer Sierra." Nanatili akong nakangiti pero mas lalo akong napangiti ng totoo dahil sa sinabi niya. We're not really friends but having someone makes you genuinely smile is something different and can make your heart fluttered.

We continue to eat dahil mukhang nawiwili na ata kami sa pag-uusap. Sabi ko nga ay babayaran ko siya sa foods na binigay niya but he says I don't need to. Sino ba ako para tumanggi? Nilinaw niya rin na hindi na siya nanliligaw para hindi ako mailang or mag-isip pa ng kung ano-ano. Ang advance!

"Where is your husband?" Biglang tanong niya pagkatapos ng katahimikan sa gitna namin. Muntik ng maligaw ang kinakain ko.

"A-ah.. He is... busy." Iyon na lamang ang naging sagot ko. Tumango naman siya. Sa tingin ko ay magtatanong muli. Hindi nga ako nagkamali.

"What is his work again?" Curious niyang tanong. 

Kaedad ko lang talaga siya pero mas marami na siyang experienced dahil nahuli na talaga ako. Five years na siyang Engineer at marami na siyang napatayong buildings, houses, and even bridges and highways sa iba't ibang bansa. Ngayon, kinuha siya rito dahil sa galing niya. He is pure American. Gwapo siya. His eyes are blue, and his natural white skin compliment his blonde hair. Para siyang artista sa Hollywood movies.

"He's a businessman." Simple kong sagot.

"Oh, that's why he is busy... 'cause he is a busynessman." Natawa ako sa joke niya. Pagod ako pero mas napagod ata ako, char!

"So you're still a joker?" Natatawa kong tanong sa kaniya.

"Well, yeah... That's my talent." Napailing na lang talaga ako sa kaniya. Two years na kaming magkatrabaho dahil same kami ng kumpanya. We're not that really close pero magaling siyang makisama kaya hindi awkward.

Natapos naman agad kami. Wala kaming time na makapag-usap pa lalo na't patapos na ang building kaya mas dobleng time ang kailangan namin gawin para matapos on time.

"Good afternoon, Engineer Valerrio!" Bati ng ibang kasamahan ko at ng mga construction workers. Ngiti, kaway at pagbati rin ang ginawa ko.

Naglibot ako saka nag-check ng mga ginagawa nila. Kinakamusta ko rin ang mga workers dahil baka hindi pa sila kumakain.

First floor and second floor ang ni-checked ko kaya sinabihan ko ang iba na sa ibang floor na sila mag-check.

Napagdesisyunan kong magpunta muna sa office. Akala ko noon, hindi ako mapapagod kapag nag-Engineer ako dahil pangarap ko na talaga ang trabahong 'to. Pero ngayon I realized, kahit pangarap at mahal mo ang trabaho, posible talagang mapagod ka. Nasa saiyo pa rin naman ang desisyon kung magpapahinga ka lang at tutuloy o titigil at mag-g-give up na lang.

Ako? Kahit mapagod pa ako ng paulit-ulit, hindi ko susukuan 'tong pinangarap ko. Laki kaya ng nagastos sa akin dahil sa kursong 'to tapos susuko lang ako? No way. Kidding aside, I really love this work. I will never turn my back. Kahit ano pa ang mangyari.

°°°°°°°

"W-what? Me?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kaharap. Tinuro ko pa ang sarili. He is our boss. May-ari ng kumpanyang pinag-t-trabahuhan ko ngayon.

... and Gets what?

"Yes. You are the chosen one. This is also another big project for you and I want you to be the head Engineer.  The client is big time so I hope you'll do your another best in this." Nakangiting saad niya. Mukhang excited pa kaysa sa akin.

"But why is it me? I only have three years experienced, sir." Hindi naman sa ayaw ko 'yung project. Sino ba ako para umayaw? Nagtataka lang ako bakit sa akin pa binigay. Hindi pa naman ako ganoon katagal.

"This is not about experiences, Sierra... I have known you for about three years and I know that you have the best performance too. Yes, your new in this job but you already have a skills than even a person with six years experienced can't have." Binulong niya pa talaga ang huling mga salita kahit kaming dalawa lang naman ang narito sa office niya. "I have my trust on you. The client too. So you must have to trust yourself too... okay?" Ngumiti muli si sir.

"I also chose you because it is where you came from, right? You can adjust easily since your were born there." Dugtong niya pa bago ako makapagsalita. Nang mabigyan ng chance maka-react ay nag-react na ako.

"The client already knew about me?" Ay grabe! Ngayon lang sa akin sinabi pero alam na ng client na ako ang magiging Engineer niya? Unfair ha!

"Uh-huh." Uminom siya sa kape niya.

Napatango na lang ako dahil wala ng masabi. Grabe namang tiwala 'yan, Sir?

"Then who is this client?" Curious kong tanong. Unfair naman kung hindi ko kilala.

"You'll know it if you accept the offer." Nakakaasar naman. May pa-mysterious pa. Bakit hindi na lang sabihin? "So enjoy your work in the Philippines. I know you won't say no." Luh? Desisyon si sir. Paano niya malalaman ni-hindi niya nga ako binigyan ng chance na tumanggi.

Pero bakit ko ba tatanggihan?