İyi okumalar
Ben kaçarr
<333
***
Uzun zaman sonra kendimi ait olduğum yerde huzurlu hissediyordum.
Genel olarak hayata karşı fazla karamsardım fakat şu an üzerinde bulunduğum beden tüm negatiflikleri uzaklaştırıyordu benden. Daha iyi hissediyordum, öyle ki bu his eskisiyle kıyaslanamazdı.
Uzun zaman olmuştu üzülmeyi bırakalı, ağlamayalı çok uzun zaman olmuştu.
Bu eski ben, ben değil miydim? Her gece yatağında ağlayan çocuk ben değil miydim? Sürekli babasından yediği dayakların derdini kimseye yanamayan ben değil miydim? Mutluluğum beni bulmadan önce, hayatım hep bir karmaşa içerisindeydi.
Ne zaman, ne olacağını bilemezdim.
Yaşıtlarım sokakta gülüp oynarlarken ben hep onları çatı katındaki rutubet kokan odamdan imrenerek izlerdim.
Hayattan tek dileğim vardı, mutlu olmak. Hayatın bana cevabı ise Lodostu, o benim mutluluğum olmuştu.
Öyle ki, tüm kötü anılarımı çocukluğumun sürgün edildiği o eve hapsetmemi sağlamıştı.
Ben, o küçük Yektanın suratına kapıyı kapatalı çok olmuştu.
Hayattaki çoğu insan gelip geçicidir, önemli olan asıl kişiyi hayatınızda nasıl tutacağınızı öğrenmektir. Ben o kişiyi bulmuştum, şimdi ise 'Beni bırakma!' dermişçesine sıkı sarılmış ve saçlarımı okşamasına izin veriyordum.
"Seni seviyorum."
"Ben de seni, ben de seni seviyorum bebeğim."
Salonda kucağına oturduğum bedene iyice yanaşmıştım.
"Sonsuza dek yalnızca seninle olabilir miyim?"
"Sonsuza dek yalnızca benimsin."
Bu cümle yeniden nefes aldığımı hissettirmişti. Yoğun düşüncelerimin ele geçirdiği bedenim, onun sadece bir cümlesiyle rahatlamıştı.
O, bana iyi geliyordu.
Tanışmamızın öncesinde bu kadar mutlu olduğum hiçbir anıya sahip olamamıştım. Ne zaman ki yüzümde ufak bir tebessüm belirsin, anında başıma kötü bir şey gelir; ya babamdan dayak yerdim ya da erkeklerin altına yatmak için zorlanırdım, kim bilir belki de tecavüze uğrardım. Benim için hayat hep bu şekilde yorucu geçerdi, yaşadığım tüm kötü anılarla beraber her seferinde sırtıma daha da yük biner ve ben her seferinde daha da yorulurdum. Beni bu yüklerden kurtaran Lodostu.
Beni ferahlatan, bana benlik katandı Lodos. Fazla mı mutluyduk biz? Öncesinde en büyük mutluluğum odamdaki küçük pencereden el sallayışıma karşılık veren diğer çocuklardan ibaretken, ben her gülümseyişimde farklı bir ceza alırdım. Peki ya şimdi? Bizim mutluluğumuzun bir cezası yok muydu? Benim içerisinde huzur bulduğum kolların bana bir karşılığı yok muydu?
Dünyada her mutlu olduğumuz an için bir bedel öderdik, benim bedelim ise çocukluğumdu.
"Kolların arasında olmak bana huzur veriyor, baba."
"Öyleyese ebediyen kollarım arasında huzur bulmaya devam et, ben her anında yanında olacağım."
Beni daha da sıkı saran kollarıyla ait olduğum yeri hissediyordum.
Sonsuza dek burada kalmalıydım.
"Hep benimle kal, baba."
"Daima seninleyim, bebeğim."
Geçmişte yeterince iyi anım yoktu. Her zaman daha küçük olduğum gerekçesi ile kendi mutluluğumu geri plana atıp önceliklerimi Toprak babam için ayırmıştım, benim için o ne derse doğrusu oydu fakat bu düşünce zamanla fikirlerimin şekillenmesi ile değişmişti. O adam hayatımdaki yalnızca bir karadelikten ibaretti; mutluluğum, hobilerim, zevklerim o herif hepsini bir kara delik misali içine çekip hayallerimin bir bir yok oluşunu izlememe göz yummuştu.
Ben ise yalnızca beklemiştim, mutluluğu. Şimdi ise tadını çıkarma zamanıydı, yeterince beklemiştim.
Bu benim hakkımdı.
"Mutlu olduğum her an aklıma geçmiş anılarım geliyor."
"Öyleyse o anıları daha falza zihninde muhafaza etme, çünkü yeni ve güzel anılarını depolayabilmek için eskisinden fazla yere ihtiyacın olcak.
Beni tanıdığın günü hatırlıyor musun?"
"Evet."
"Aynı o gün dediğim gibi, 'Her şekilde, benimle mutlu olmanı sağlayacağım.' "
Akli dengelerimi yitirdiğimi düşünmeye başlamıştım, geçmişte hayalini dahi kuramayacağım hayatı bizzat deneyimlemenin verdiği hazzı içimde sonuna kadar yaşıyordum.
"Ya bir gün benden sıkılırsan ve Toprak babam gibi bırakı-"
"İlelebet benimsin."
Bu fazlaca netti.
***
Geçmiş dosyaları tamamen kapatalım artık...
