Ravished

Chapter 1

UMALIS NA SIYA. Mag-isa na lang ako sa aking higaan. Masakit pa ang buong katawan ko dahil nakadalawa kami ng lalaking iyon kagabi.

Maliwanag na dahil umaga na. Lumalagos ang sikat ng araw mula sa maliit na bintana ng kuwartong kinaroroonan ko. Panibagong umaga na naman na nag-iisa ako. Bumalik sa isip ko ang nagdaang magdamag. Ang mainis na haplos ng lalaking hindi ko gaanong maaninag ang mukha.

May nangyari na naman ulit sa amin kagabi. Isang tipid na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi.

Ang unang beses na may nangyari sa amin ay noong pangalawang beses na pinagbalakan niya akong patayin. Hindi niya nagawa. Hindi niya pa rin kaya kahit gustuhin niya. Para akong sinaniban ng kung anong demonyo noon. Huli na para mapagtanto ko ang aking ginawa. Bigla ko na lang siyang niyakap sa leeg at hinalikan ang nakaawang niyang mga labi. Naramdaman ko noon ang paninigas ng katawan niya sa pagkabigla.

Iyon ang unang beses. Ang inosenteng halik na ibinigay ko sa kanya ay ang naging dahilan kaya ilang segundo siyang naparalisa. Tila namanhid bigla ang utak niya. Sa sumunod na sandali ay gumanti na rin siya sa aking mga labi. Mas malalim, mas mainit, mapagparusang halik.

Wala akong karanasan sa lalaki. Siya ang una. Marahas ang mga kilos niya na parang sa ganoong paraan niya lang akong makakayang saktan, pero hindi niya rin napangatawanan. Binalak niya akong bitiwan, kaya lang ay niyakap ko siya nang mahigpit at pinigilan. Hindi ko na alam ang nasa isip ko noon. Wala na akong maintindihan.

(Tag jfadmins if you happen to see spoilers on the comsec. We'll ban the acct immediately. -JFadmin.

Note: This version of Ravished is different from the old print book. This one is the improved 2023 copy with additional new scenes and chapters that were only released this year.)

Ramdam ko ang malakas ng kabog ng dibdib niya. Ang tensyon sa katawan niya. Nang angkinin niya ako at malaman niya na siya ang una, doon na nagbago ang kilos niya. Naging marahan, maingat. Para akong babasaging bagay na bawal magasgasan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong napaungol sa loob ng mga yakap niya. Nang matapos ang sidhi ng damdamin ay pareho kaming hindi makapaniwala.

Basta na lang siyang umalis pagkatapos. Ilang gabi siya na hindi nagpakita. Nakakapagtaka na sa kabila ng nangyari, wala akong makapa sa dibdib ko na pagsisisi. Bakit? Bakit ko nagawang isuko sa lalaking hindi ko naman kilala ang bagay na aking pinakaiingatan? Ano ba talaga ang aking nararamdaman?

At pagkatapos niyon ay naulit pa muli. Sa tuwing dinadalaw niya ako, doon nauuwi. Kahit may mga pagkakataon na parang pinipigilan niya ang sarili. Sa huli, natatagpuan niya pa rin ang sarili na nagpapalipas ng magdamag sa aking tabi.

Sa pag-iisip ay hindi ko namalayan na may kasama na pala ako. Mabuti at may damit na ako. Bago ako iniwan ng lalaking iyon kanina ay ibinalik niya sa aking katawan ang nahubad kong damit.

Sumulpot sa aking harapan ang isang maliit na lalaki. Isang unano na nasa mid sixties. Malawak na nakangiti ito sa akin. Hay, si Mang Karog lang pala. Katiwala siya ng lalaking kumidnap sa akin. Siya lang daw ang nag-iisang tauhan dito sa pribadong lupain na ito na nasa isa raw malayong probinsiya.