Nerden baslıcam hic bilmiyorum inanın.Amacım sadece kimseye anlatamadıgım seyleri artık icimde biriktirmek istememek.İçime attıklarım sayesinde 98 kiloyum.
Attıgım tek şey hislerim ve duygularım degil malesef. bu anlatıcaklarım 15 yasımdan itibaren devam eden hayatımın berbat yönleri olucak.liseye yeni basladıgım zamanlar 84 kilolardaydım.kendime olan kıyafet bulamıyor.büyük beden magazalarında satılan 50 yaş üstü kıyafetleri 15 yasındaki bedenime oldurmaya calısıyodum.hergün 7-8 ögün yiyip neden kilo aldıgıma sasırıyodum.beden derslerinden kacıyor,yazın ince tisprtler giyemedigim icin okula gidemiyodum.bi aktiviteye baslamak istedim cünkü gercekten cok icime kapanmıstım.annemin de tavsiyesiyle tiyatroya basladım.sahneye cıkmaya korkuyodum.ışıklar vurunca sivilceli yüzüm ve katman katman olan heryerim belli olacaktı.sesimin gür cıkmasından bile korkuyodum.yaz sıcagı ve ben yine bana tek olan keten pantolonu giymek zorundayım.kollarımdaki catlaklarıda kapatmam gerek bu yüzden dirsege kadar olan tisortumu giyiyorum.40 dereceyi gecen hissedilecek sıcaklıkta kendimi saklamaya calısıyodum.yine bi tiyatro günü sahnede biyerim gçrünmesin diye elimde kendimi kapatıyor ve köselerde duruyordum.neden hep sisman espirileri yapıyolardı.neden
herkes zayıf artık dayanamıyorum .yapılan sakayla karısık laf vurmalara gülüp tuvalette hıckıra hıckıra aglıyodum.ne olacaktı benim sonum.15 yasında catlak icide kalan bedenim ne olacaktı?
