Η Λίμνη με τα Ξωτικά: Μέρος 2ο

Ευχάριστα

Η Σάρα ήταν στην κουζίνα του μικρού σπιτιού της Σαμάνθας.

Έφτιαχνε πρωινό εφόσον φιλοξενούσε και τον Ντόνοβαν τώρα.

Ακούστηκε θόρυβος από τη σκάλα και η προσοχή της στράφηκε κατά εκεί.

"Οοο, Ντόνοβαν... Δεν σου είπα πως δεν πρέπει να κουνηθείς γιατί είσαι ταλαιπωρημένος;"
"Με συγχωρείς."

Είπε ενώ η Σάρα γύρισε και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.

Εκείνος πήγε και την έπιασε απαλά από την μέση της.

"Σάρα;"
Τον κοίταξε στα όμορφα μάτια του χωρίς να μιλήσει
"Έλα να κάνουμε μια νέα αρχή. Μια αρχή μαζί... Μαζί με την οικογένειά μας"

Εκείνη άπλωσε το χέρι της και ακούμπησε το στέρνο του.

"Λες να μην το επιθυμώ;"
"Τότε γιατί γιατί να μην πάρουμε την ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας;"
"Γιατί δεν ξέρω αν θα το δεχθούν οι άλλοι αυτό. Σε χουν και σε ξέρουν για τον Μαύρο Μάγο. Όμως εχθές όσοι ήμασταν στην αυλή του κάστρου είδαμε το άκρως αντίθετο. Είδαμε ένα δίκαιο Μάγο και μετανιωμένο. Που θα θυσιαζόταν για να σώσει την οικογένειά του. Δεν το είδα μόνο εγώ Ντονοβαν."

"Αφού το θέλουμε και οι δύο; Πάντα το θέλαμε...."

Εκείνη γλίστρησε από την συζήτηση αυτή και έστρωσε τραπέζι.

Ο Ρέγκαν καθόταν στην αγαπημένη του παραλία.
Ήταν μια ακτή που πάντα του άρεσε να κάθεται. Πάντοτε θαύμαζε την αντανάκλαση του ήλιου στα γαλάζια νερά της από τοτε που θυμάται τον εαυτό του.

Τώρα καθόταν εκεί. Ώσπου πήρε απόφαση...

Σηκώθηκε, δεν γδυθηκε και μπήκε με τα ρούχα στην θάλασσα.