Η Λίμνη με τα Ξωτικά: Μέρος 2ο

Το περιδέραιο

Αφού έκατσαν στις γέρικες ρίζες των μεγάλων βελανιδιών, έφαγαν από ένα μήλο.

Η Ρόρι κοιτούσε την φωτιά που έφεγγε μέσα στην νύχτα  και αμέσως θυμήθηκε το πέτρινο τζάκι με τα σκαλισμένα καλλιγραφικά γράμματα των ξωτικών.
Άραγε το τζάκι στο κάστρο της άναβε; Ζούσε κάνεις; Δεν ήξερε παρά μόνο σκεφτόταν σενάρια και φριχτες υποθέσεις.

Κοίταξε την Μυρι

"Πριν, μου είπες πως μου φυλαγες το μενταγιόν μου. Και είπες πως θα μου εξηγήσεις... Να μου εξηγήσεις τι Μυρι;;;"

Η Μυρι πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε.

"Η Κασσάνδρα σε χτύπησε βαθιά με το μαχαιράκι της. Η πληγή σου ήταν μεγάλη και σοβαρή. Όμως σαν από θαύμα όταν σου βγάλαμε το φόρεμα σου είδαμε πως το μενταγιόν που φορούσες σε προστάτεψε.
Η πέτρα του....μια εντυπωσιακή πράσινη πέτρα είχε στο εσωτερικό της ραγίσει. Το αιχμηρό αντικειμενο με το οποίο προσπάθησε να σε δολοφονήσει τρύπησε την πέτρα του κολιέ και έτσι σε πρόλαβε από ένα ακαριαίο θάνατο. Όμως Μεγαλειοτάτη αν δεν ήταν αυτος ο πολύτιμος λίθος δεν θα βρισκόσασταν εδώ αυτή την στιγμή."

Η Ρόρι έκλαιγε από έκπληξη.

"Δεν μπορώ να το πιστέψω...χεχε"
Είπε ενώ πλάγιασε αναπαυτικά και έκλεισε τα μάτια της.

Μονολογησε
"Με έχει σώσει τελικά αυτό τον αντικείμενο. Πάντα με συνοδευε και τώρα με έσωσε." Είπε με ένα αχνό χαμόγελο όταν θυμήθηκε την πρώτη φορά που το είχε δει μέσα στο ξύλινο κουτάκι της στο δωμάτιο της.

Το επόμενο πρωί, η Μυρι σηκώθηκε πρώτη από όλους.

Φώναξε την Ύνια για να ετοιμάσει τα άλογα.

Τελευταία ξύπνησαν την Ρορι. Δυσκολεύτηκαν πολύ καθώς η κούραση της και οι σκέψεις που είχαν συνεπάρει το μυαλό της δεν της επέτρεπαν να ξυπνήσει από τον βαθύ της ύπνο.

POV Ρόρις

Ένιωσα ένα χέρι να με σκουντάει απαλά και μια γλυκιά φωνή να μου λέει
"Μεγαλειοτάτη, σηκωθείτε πρέπει να φύγουμε."
Την άκουγα να έρχεται από μακρυά όμως σιγά σιγά όλο και ζωντάνευε, όλο και γινόταν πιο έντονη. Ώσπου έγινε ξεκάθαρη στα αφτιά μου και θυμήθηκα αμέσως πως ήταν η καλή μου φίλη Μυρι.

Σήκωσα βαριεστημενα τα βλέφαρα των ματιών μου και είδα μπροστά μου την Ύνια να χαϊδεύει τις χαίτες των αλόγων μας και την Μυρι να μαζεύει τα σακίδια μας από το έδαφος.