KAMEN | ONGOING

chapter 34

වැව අස්සේ බාගෙට හැංගිලා යමින් තිබ්බ ඉර දිහා බලාගෙනම ඉදලා මගේ ඇසුත් නිලංකාර වෙලා...

එකදිගට කියවන් ගිහින් උගුරත් වේලිලා ගිහින් තිබ්බ නිසාමද කොහෙද තව වචනයක්වත් කියා ගන්න බැරැව මම ගොලු වුනා....වචන අතර මැද නතර වෙලා තිබුනත් ලයිසැන්ඩර් බැහැගෙන යන අහස අස්සේ අතරමං වෙලා ගොඩක් දුර ගිහින් වගේ...

ලයිසැන්ඩර් හොඳ සවන් දෙන්නෙක්...

මම කියපු හැම දෙයක්ම එයා අහන් හිටියේ ගොඩක් ඉවසීමෙන් වගේම සැලකිල්ලෙන්...

වලදාන්න හදපු අතීතයක් ආපහු මතක් කර කර වචන කරන එක ලේසි නෑ...කාත් එක්කවත් මේ දේවල් ගැන කතා කරලා නැති නිසාම මට නුහුරක් දැනුනත් මගේ හිතේ තිබ්බ ලොකු තුවාල කැලැලක් ටික ටික මැකිලා යනවා වගේ මට තේරැනා...

ඉඳහිට කතාව අතරමැද නතර කරලා හුස්මක් අරන් සන්සුන් වෙන කොටවත් එයා මුකුත් කිව්වේ නෑ...දේව්ගේ ආකිගේ මතකයන් කියන කොටවත් එයා මට බාධා කලේ නෑ...සමහර වෙලාවට ඇස් වලට කඳුලු උනද්දීවත් එයා මාව ලඟට අරන් ඕක නවත්තන්න කිව්වේ නෑ...

එයා දැනන් හිටියා...

අද බැරි වුනොත් කවදාවත් මේ ගැන කතා කරන්න මට ආපහු හයියක් එන එකක් නෑ කියලා..

ඊටත් වඩා....

ලයිසැන්ඩර්ගේ උනුහුමේ ඉඳන් තව කෙනෙක්ගේ උණහුමක් විස්තර කරන්න ආමරැයි...ඒක එයා තේරැම් ගත්තා...

දේව්ගේ ආකිගේ මතකයන් කොච්චර හිත පෑරැවත් මෙච්චර කාලයක් යනකම් මගේ හදවත ගැහුනේ ඒ මතක වලට පිං සිද්ද වෙන්න...ඉදලා හිටලා මූනට ලාවට හිනාවක් යන්නේ ඒ මතකයන් මතක් වෙලා...

ආකි මාව උකුලේ තියන් ලූබ්ලේ කියපු විදිහ....දේව් සිස්ටර්ලට හොරෙන් පරණ බඩු කඩේකින් හොයා ගත්ත පුංචි වයලීන් එක වයපු විදිහ...අකියි දේව් මම නිදාගෙන කියලා හිතාගෙන පෙම් බස් කියෝපු විදිහ....

වේදනාකාරී අතීතයක ලස්සන මතකයන්..

වේදනාවක් තියෙන්නම ඕනලු නේ සතුටක් කියන හැගීමක වටිනාකම තේරෙන්න...ඒ වගේ අපි අතෝරක් නැති වේදනා දුක් කම්කොටලු මැද පුංචි පුංචි දේවල් වලින් සතුට හොයාගෙන වින්ඳ හැගීම අද කොච්චර සැප පහසුමකම් තිබිලත් ගන්න බෑ...