Broken Promises - Louis Tomlinson

Chapter Four.

Mackenzie’s POV

Ik klim op de grote rots die in het woeste water zit. De golven slaan tegen de rots en spetters vliegen in het rond. Mijn gedachtes zijn leeg. De positieve dingen van het leven zijn niet meer op te noemen, want al het negatieve heeft mijn gedachtes overgenomen. Een traan glijdt over mijn wang en valt in het water. Ik sluit mijn ogen voor een tijdje en dan spring ik. Ik spring in het koude water dat me gelijk alle kant op sleurt. Ik doe moeite om boven water te blijven, maar dan stoppen de tranen en ga ik kopje onder.

Louis’ POV

Ik kijk om me heen. Het kleine figuur op de rots trekt mijn aandacht en ik ren zo hard als ik kan. Ik adem onrustig en ik voel mijn benen zwak worden, maar dan stopt mijn wereld en staat alles stil. Het kleine lichaam op de rots is weg. En dan ren ik zo hard als ik kan. Het water is woester dan ooit en slaat zo hard mogelijk tegen de rots. Ik zie Mackenzie nergens tot ik opeens haar hoofd uit het water zie steken. Ze ziet me niet en kijkt om zich heen, maar dan word ze weer onderwater mee gesleurd. Ik spring het water in zoekend naar Mackenzie, maar wanneer ik haar arm vast pak word mijn zicht wazig en word alles zwart.

Mackenzie’s POV

Ik schrik even van de koude schrok die ik kreeg toen hij mijn arm vast pakte. Ik keek hem aan, maar langzaam sloegen zijn ogen dicht. Zijn grip op mijn hand ging weg en ik voelde hem langzaam weg drijven. Ik zwom zo snel als ik kon en ik trok hem mee richting de rots waar ik net van afsprong. Ik zie Louis lichaam langzaam bleek worden en zijn lippen veranderen in een paars blauwe tint. Mijn tranen vallen langzaam op zijn shirt en ik druk zo hard als ik kan op zijn buik.

‘1.. 2.. 3’ ik druk op het ritme

Ik herhaal het 10 keer tot ik opeens Louis hand voel bewegen. Hij spuugt als eerste al het water eruit. en dan kijkt hij mij vervolgens aan. Ik wil mijn mond openen om wat te zeggen, maar dan schreeuwt Louis zo hard als hij kon. Niet iets wat ik had verwacht na een bijna dood ervaring….

‘Was je gek! Je kon wel dood gaan’ zegt Louis boos terwijl hij mij met pijn aankijkt

‘Wat maakt jou dat uit’ mopper ik

‘Kan je het niet zien! Ik geef om je Kenzie’

‘Je geeft alleen om me omdat ik zielig ben. Ik ben de zielige Mackenzie die altijd ongeluk heeft.. Ik ben er klaar mee. Ik wil niet dat je om me geeft!’

‘Waarom?’

‘Omdat ik niet meer teleurgesteld wil worden. Ik wil geen pijn meer hebben. Geen tranen en geen pijn, is dat zo veel om te vragen’ zeg ik in tranen

‘Maar-’

‘Waarom kan je niet zien dat ik pijn lijdt, waarom liet je me niet verdrinken, waarom niet!’ schreeuw ik nu tegen hem in boosheid

‘Omdat ik-’

‘Omdat je me zielig vond, ik begrijp het.. Waarom ga je gewoon niet en vergeten we dit. Jij vergeet mij ik vergeet jou. Laten we gewoon alles vergeten, want we zijn beter af zonder elkaar’ zeg ik met een zucht

‘Diep van binnen wil je dit niet’

Hij had gelijk, diep van binnen wou ik hem omhelzen en bedanken, maar ik wist dat het niet goed zou zijn. Ik was moe van alle teleurstellingen en ik was het toch niet waard. Dus daarom sprak ik met mijn verstand en niet met mijn hart. Zonder te antwoorden stond ik op en liep ik weg van Louis. Ik liep zonder enige benul waar ik was.

‘Mackenzie!’ hoorde ik Louis schreeuwen

Ik draaide me om, om te zeggen dat hij weg moest gaan, maar toen voelde ik Louis lippen tegen de mijne en ik keek ik hem geschrokken aan.