yaklaşık on dakika kadar tavanı izledim. hiçbir şey düşünmedim. seneler sonra bunları yazacağımı düşünmedim, yazdım.
sadece uyandım. uyanmak için uyandım, yazmak için değil. kalktım, perdeleri açmadım, yüzümü yıkamadım, kahvaltı etmedim, uyanmak istemiyordum ama, uyanmak için uyandım, yaşamak için değil. ben uyanmak için uyandım, aşık olmak için değil. olamazdım, imkansızdı. birine bir şey hissetmek, uzaktı. uyandım dışarı çıktım, bulutu gördüm ve hissettim.
bulutları, güneşi, gökyüzünü, yağmuru, o küçük kartanelerini. hepsini içimde hissettim. güldüm. sevmeye başladım, çiçekleri, kuşları, denizleri, vapurları, kitapları, şiirleri. müziği sevdim, müziği keşfettim. duydum, kuşların sesini.
sevdim, ilkbaharı ve sonbaharın dökülen yapraklarını. sevdim. insanları.
eve gittim, uyudum. uyanamadım sonra yaşamak için. uyanamadım yazmak için, aşık olmak için. uyanamadım bir daha uyumak için. uyanamadım herşeyi hissettiğim için.
uyanmak istiyordum, yaşamak için.
eve gittim, uyudum. uyanamadım yaşamamak için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
aralık
Romanceben hikaye nedir bilmiyorum. nasıl yazılır bilmiyorum. ben bir hikayem var mı bilmiyorum. ben sadece bir adamın üzerimde bıraktığı izleri biliyorum. ona ne zaman aşık olduğumu bilmiyorum, ona aşık doğmuşum gibi, ve hep öyle kalacakmışım gibi hissedi...
