aylardan aralık, günlerden pazar saat 02:50. yine o var aklında, düşlerinde, kalemlerinde.
her insanın biraz biraz deli olduğunu düşündü kadın. dedi ki kendi kendine, "bu kadar akıllı insanın içinde delirmemek ne mümkün?". sonra kalktı o da delirdi.
sonra kalktım ben de delirdim. her insan deliymiş biraz, insan olmak istemedim.
yüreği büyüktü adamın, yüreği büyüktü bulut'un, aralık'ın. yüreği büyüktü benim istanbulumun. içim ölüydü benim. midem bulanırdı, kalbim ve beynim aynı orantıda. delirmek kolay iş mi?
ve kambur dururdu biraz, omuzlarında taşırdı bütün efkârını. yükü ağırdı ama başı dik yürürdü. yükü yokmuş gibiydi.
bu, deliliğimin ilk cümlesidir.
delilikse bu, heyhat!
duyduğunu ve gördüğünü algılayamamak nasıl bir şey merak etmek delilikse, deliyim ben de!
istemiyorum insanları görmek ve duymak seslerini.
kalabalıklara girmek, kaçmak kalabalıklardan.
ya da yok, bu gece yazmayacağım.
geceler karaysa uçasım gelir, ama kanadım yara.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
aralık
Romanceben hikaye nedir bilmiyorum. nasıl yazılır bilmiyorum. ben bir hikayem var mı bilmiyorum. ben sadece bir adamın üzerimde bıraktığı izleri biliyorum. ona ne zaman aşık olduğumu bilmiyorum, ona aşık doğmuşum gibi, ve hep öyle kalacakmışım gibi hissedi...
