Son Bir Şans?

~kayıp ruhlar sarayı~

.....

........

...........

...Öldükten sonra ne görmeyi beklerdin?
İçinde yattığın tabutun içinde dünyanın sonuna kadar tıkılıp kalmayımı?

Yada bir ruh olarak, Kimsenin seni ve senin gibi ölüleri göremediği bir hayat yaşamayı, sana kötülük yapanlara musallat olmayımı?

Peki olması gereken neydi?...

Normal bir ölüme sahip olsaydım da şimdi olduğu gibi boşluğun ortasında bir sağa bir sola savrulurmuydum?

Yada zihnim bunu sanki çok normal bir şeymiş gibi görüp hislerimi bile uyarmazmıydı?

Aynen öyle olmuştu, buraya sıkışıp kalalı ne kadar zaman geçmişti bilmiyordum belki 1 saniye belki 1 asır...

Zaman kavramım her saniye kendini sıfırlıyormuş gibiydi düşüncelerimi arasından ne zaman nefes nefese kalkmaya çalışsam sanki biri zihnimi saniyesinde uyuşturup beni tekrardan derin düşüncelerimin içine itiyordu.

Üzerimde öldüğüm günkü kıyafetlerim, ki öldümmü onuda bilmiyorum...

Sahi ölmüşmüydüm acaba?...

Ama ölseydim ailemin yanında olmam gerekmezmiydi?

Nereden baksan 3 yaşlarında kaybettiğim annem ve babam, onlarla sadece ölünce kavuşabileceğim gerçeği ile büyümüştüm.

Acaba iyi bir insan olamadığım için mi ailemle görüşmeye layık değildim?

Bu düşünce beni tekrardan etrafımı sorgulama isteği ile dolup taşırırken, yine o uyuşturucu niteliğindeki düşünce beni kalkmaya çalıştığım derinliğe itti.

-"Öldüğünden neden bu kadar eminsin?"

Belki direniş, kalkma çabası, sorgulama isteği ve tekrardan düşüş dizeleri düzenli bir tekrarlama eşliğinde boşluğun ortasında sonsuzluğa ulaştırabilirdi.

Belki?

Muhtemelen o kel, mor tenli kadın gelmeseydi aynen böyle olurdu...

Evet, evet şuan bana doğru süzülerek gelen kel ve kafasında taş olan orta çağda böyle giyinse cadı sanılıp yakılacağı, ama kendince muhtemelen soylu kıyafeti olarak gördüğü, sarı beyaz salak saçma kıyafetin içindeki mor ucube zihnime uyandırılmak için atılan bir tokat gibi tüm gerçekçiliği ile çarpmıştı.

Bir dakika,
nE?!...