Sır // TaeJin

01

Bu kitabın gerçekle hiçbir alakası yoktur. Şunu söylemek istiyorum ki bazı olaylar tamamen gerçek olaylardan alıntılanabilir ama bazı olaylarda tamamen kurgusal. Geçmişte olan bir olayı şimdi ki zamana uyarlayabilirim o yüzden zaman kavramına çok takılmanızı önermiyorum.

Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz çok mutlu olurum iyi okumalar.

...

Sorumluluklar, sorumluluklar ve daha çok sorumluluk...

Hayatta bazen o kadar şey üst üste gelir ki nefes alamaz hale gelirsiniz işte ben onu bazen değil her gün yaşıyordum.

 Her gün zaten bir parçam eksik olarak uyanıyordum o eksiklik gözümün önündeydi ve ben onu alıp kendi parçam yapamıyordum işte beni en çokta yoran buydu ve ben o parçayı benim parçam yapmak için bir adım atarsam her şeyimi -bu konuda kesinlikle abartmıyorum- ama her şeyimi kaybedebilirdim işte bu yüzden her gün eksik bir parçayla uyanıyor üstüme bindirilmiş onca yükün, sorumluluğun altında eziliyordum.

"Hyung bugün yemekte ne yiyeceğiz ben çok açım."

Ama bana sorarsanız sorumluluklarım konusunda kesinlikle 6 kişiden oluşan -benimle beraber yedi-  bu grubu saymazdım onlar benim sorumluluklarım değil ailemdi.

"Ahh bilmiyorum Jimin-ah eve gidince dolapta ne varsa size bir şeyler çıkartırım."

"Sana güveniyorum hyung."

Diyen Jimin ile kıkırdamış ve önüme dönmüştüm önümü döner dönmez iki koltuğun arasından bana bakan bir çift göz ile karşılaşmam bir olmuştu.

-aşık olduğum bir çift göz.-

"Hyung benim canım çok ramen istiyor bana ondan yapabilir misin?"

İşte ona asla hayır diyemiyordum peki bu bahsettiğim kim miydi? Kim Taehyung beni hyungu olarak gören ama benim ona aşık olduğum için kendimden nefret etmemi sağlayan kişiydi. "Tabiki Taehyung -ah eğer evde varsa senin için hazırlarım." Dediğimde bana küçük bir uçan öpücük atmış ve önüne dönmüştü.

İşte yine oluyordu bütün kan yüzüme hücum ederken kendimden nefret etmiştim tekrar, onun en küçük bir teması, hareketi beni deli ederken onun bunları masumca yapması ama benim onu yanlışa çekmem beni kendimden iğrendiriyordu.

"Jin- ah iyi misin?"

Namjoon'un sorusuyla ona dönmüş ve gülümsemiştim. "Evet Jonnie iyiyim sadece arabanın içi fazla sıcak."

"Senin için camı açmamı ister misin?"

Dediğinde başımı hayır anlamında iki yana sallamış ve konuşmuştum. "Hayır Jonnie biliyorsun Jungkook ve Jimin çok çabuk hasta olabiliyorlar." Dediğimde gülümsemiş ve önündeki kitabına tekrar dönmüştü.

Eve dönüyorduk şirket ile küçük bir görüşme yapmıştık yeni şarkılar ve yeni programlar hakkında ve tabi bu işler biraz uzun sürmüş ve yormuştu hepimiz şimdi yurda dönüyorduk. Kafamı cama yaslayıp gözlerimi yumduğumda üzerimde bir çift göz hissetmem ile gözlerimi aralamıştım. Taehyung bana yine iki koltuğun arasından bakıyordu.

"Hyung şimdi hatırladım evde ramen yok en son kalanları Hoseok hyung ve Yoongi hyung yemişti acaba seninle yurda varmadan önce inip alsak senin için sorun olur mu?"

Olmaz Taehyung çünkü korkuyorum senin yanında deli gibi atan kalbimin sesini duymandan deli gibi korkuyorum.

"Jungkook veya Jimin ile gitsen yada diğer çocuklardan kim boşsa, onlara sordun mu Taehyung biliyorsun diğerleri de çok aç."