I Love You Endlessly (short stories)

1.1 Ellie and Tristan

01 | L O V E  H U R T S

— Ellie —

Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάγουλά μου με το εξωτερικό της παλάμης μου, καθώς πετάω τα ρούχα μου στην μαύρη βαλίτσα. Ρουφάω την μύτη μου και κοιτάζω τριγύρω στο υπνοδωμάτιο. Το βλέμμα μου πέφτει στο κομοδίνο και συγκεκριμένα στην κορνιζαρισμένη φωτογραφία — ο Tristan κι εγώ στην Γ' λυκείου, λίγο πριν την αποφοίτησή μας. Χαμογελάω στη κάμερα, ενώ ο Tristan φιλάει το μαγουλό μου κρατώντας το σαγόνι μου.

Ήμασταν χαρούμενοι. Η αγάπη μας ήταν αρκετή... ώσπου δεν ήταν. Τρία χρόνια αργότερα, μαζεύω τα πραγματά μου για να φύγω από το διαμέρισμά μας.

"Γαμώτο," μουρμουρίζω και σκουπίζω τα νέα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπό μου. Κλείνω βιαστικά την βαλίτσα μου και την σέρνω προς το σαλόνι. Την αφήνω δίπλα από τον καναπέ και κάνω μία βόλτα στο διαμέρισμα για να βεβαιωθώ πως τα έχω πάρει όλα.

Ακούω κλειδιά στην πόρτα και βγαίνω από το υπνοδωμάτιο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, για να συναντήσω τον Tristan να μπαίνει μέσα. Αφήνει τα κλειδιά του στο έπιπλο της εισόδου και τότε σηκώνει το βλέμμα του για να με κοιτάξει.

"Μωρό μου;" Τα κοκκινισμένα, υγρά μάτια του με κάνουν να κουνήσω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. "Τι συμβαίνει; Ποιανού είναι η βαλίτσα;" Ανατριχίλα διαπερνάει το κορμί μου στο άκουσμα της φωνής του. Σφίγγω τις γροθιές μου, τα νύχια μου χαράσσουν τις παλάμες μου.

Γλείφω τα χείλη μου, πριν αφήσω μία τρεμάμενη ανάσα. "Δική μου είναι," απαντάω μονότονα και σμίγει τα φρύδια του, πλησιάζοντάς με με σχετικά σταθερά βήματα. "Δεν μπορώ άλλο, Tristan. Τελειώσαμε. Κουράστηκα."

"Δεν- δεν καταλαβαίνω."

"Τι ακριβώς δεν κατάλαβες; Τε-λει-ώ-σα-με. Χωρίζουμε, πώς το λένε;" Συνεχίζει να με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, πριν κουνήσει αντιφατικά το κεφάλι του ελάχιστα.

"Μωρό μου, σε παρακαλώ. Ας το συζητήσουμε. Σ' αγαπάω, Ells. Σε παρακαλώ, μην με αφήνεις." Επιχειρεί να χαϊδέψει το μάγουλό μου, αλλά αποτραβιέμαι. Με κοιτάζει με το πιο πονεμένο βλέμμα που έχω αντικρύσει και σπαράζει η καρδιά μου. "Ellie μου, καρδιά μου, σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό. Ας μιλήσουμε πρώτα, σε ικετεύω." Ζητάει αποκαρδιωμένος και του γυρνάω την πλάτη μου, για να μην δει τα δάκρυα στα μάτια μου και το τρέμουλο στα χείλη μου.

"Τι να πούμε, Tristan; Τι άλλο μπορούμε να πούμε πια;" Ξεσπάω και κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου. "Αυτό συμβαίνει τα τελευταία τρία χρόνια!" Το παράπονο είναι εμφανές στον τόνο μου, καθώς γυρίζω ξανά να τον κοιτάξω.