Yeni Yaprak Açtı

Yalnızlık Mekanım

.Güvenliğin yanına koştum.Kısa boylu ve esmer bir adamdı.Beni hemen farketti.Ama bekleme işine devam etti.Zaten otoparkta olduğumuz için pek gelen geçen yoktu.Güvenlikçi hala burda olup olmadığıma baktı tabi benim de daha iyi bir işim olmadığı için adamı gözlemliyordum.Bakışlarımı yakaladığı sırada ne iş bacım dercesine bakıyordu.Hemen kafamı çevirdim.Başka zaman olsa babam hemen yanımda biterdi.Şimdi nerde bu adam derken gözüm giriş kapısındaydı.Derken bir siyah audi c7 göründü.Ve işte benim genç,fit ve yakışıklı babam.Tamam her kıza babası en iyi gelir.Tabi şu kızgın bakışlarını saymazsak.Hemen yanıma gelip bana sarıldı:
-Iyi misin Reyhan.
-Ben iyiyim de Cevat Abi hakkında hiçbir fikrim yok.
-Tamam.Onun yanına diğerlerini gönderdim.
-Artık eve gidebilir miyiz?
Gözünde birçok şeyi görebiliyordum.Sevgi,korku,rahatlamışlık.Tekrar sarıldım babama.Buna ihtiyacım vardı.Beni seven birilerinin olduğunu bilmeye ihtiyacım vardı.Küçükken babamın beni sevdiğini her şeyden çok hissederdim.Ama son zamanlarda acaba küçük olduğum için gerçeklerin farkında değil miydim diyorum.Babam beni bu iç hesaplaşmadan kurtaracak hamleyi yaptı ve bu sarılmayı sonlandırdı.Arabada yerimi aldım:
-Anneme söylemedin dimi?
Aslında söyleyeceğini düşünmüyordum ama bir umut en azından benim için konuşuyorlardır diye kendimi motive ediyordum.
-Hayır söylemedim.Şuan işte zaten.
Biliyordum annemin işi bazen ailemizden bile önce geliyordu.Babam bunun farkında olarak haber vermemişti demekki.En iyisi konuyu değiştirmek.
-Baba,Cevat Abi yi bi sorsana bir şey olmamıştır dimi?
Babam konunun değiştirilmesinden dolayı şaşkın gözlerini yoldan ayırıp bir anlığına bana çevirdi:
-Endişelenme.Öldürmek isteselerdi daha kesin yöntemeler bildiklerine eminim.
Haklıydı.Kendisi de biliyordu sonuçta değil mi?Sustum.Sonunda kuzenlerim gelesiye kadar yalnızlık mekanıma evimize geldik.

Düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim...