Intoxicated

Act 6 : This can't be love! i need to reject you

Δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου... τι μου συμβαίνει;... από ποτέ άρχισα να νιώθω τέτοιου είδους συναισθήματα;... δεν γίνεται... δεν γίνεται αυτό που νιώθω για εκείνον να είναι... αγάπη;....πάντοτε νόμιζα πως δεν ήμουν ικανή να νιώσω ένα τέτοιο συναίσθημα... νόμιζα πως όλη μου η ύπαρξη περιτριγυρίζονταν μόνο από αρνητικά συναισθήματα... αυτό είναι... δεν γίνεται αυτό που αισθάνομαι να είναι αγάπη όταν δεν ξέρω καλά καλά τι σημαίνει να αγαπάς...να δίνεις ή ποσό μάλλον να δέχεστε κάτι τέτοιο... έτσι δεν είναι;... στην πραγματικότητα δεν έχει μείνει τίποτα μέσα μου πια... είμαι απλώς μια  άδεια σάρκα... χωρίς συναισθήματα... χωρίς ελπίδες... χωρίς όνειρα... ποτε  ξεκίνησαν όλα  να πηγαίνουν τόσο στραβά;... από την ημέρα που τον γνώρισα;... από την ημέρα που έμαθα πως υπάρχουν και αλλά αισθήματα εκτός από την αδιαφορία με την οποία μεγάλωσα;... τι σκέψεις άραγε πέρασαν από το μυαλό ενός 5 χρόνων παιδιού βλέποντας μια εικόνα μιας χαρούμενης οικογένειας;... ποσό δυνατό ήταν το χτύπημα που ακόμα και τώρα κουβαλάω αυτά τα παιδιάστικα συναισθήματα ακόμα μέσα μου;... ποσό αξιολύπητη είσαι Viviana?... το πίστεψες αλήθεια;... πως μισοντας ένα 5 χρόνων παιδάκι οι γονείς σου απότομα θα ξεκινούσαν να νοιάζονται;... τι στο καλό πίστευα που κρατιόμουν τόσο απελπισμένα από αυτό το συναίσθημα;... αν όντως έπρεπε κάτι να μισήσω αυτό ήταν οι γονείς μου... ο Kristian δεν έφταιγε σε τίποτα... άλλος ήταν υπεύθυνος για όλα αυτά που ένιωθα... για όλα αυτά που περνούσα... για όλα αυτά τα σημάδια και τον πόνο που υπέμενα... μου ήταν τόσο εύκολο να επικεντρώσω τον πόνο μου και τον θυμό μου σε ένα αβοήθητο πλάσμα παρα στα τέρατα τα οποία με εγκατέλειψαν... χα... τι σκεφτόμουν εκείνο το καλοκαίρι;... τι στο καλό ένιωθα εκείνη τη στιγμή για να του πω όσα είπα...

Flashback

Γυρνούσαμε από το σχολείο όπως κάθε άλλη μέρα... θυμάμαι τον Kristian όπως κάθε άλλη φορά να προσπαθεί  να ανοίξει συζήτηση μαζί μου μιλώντας για άσχετα θέματα όπως πάντα... τότε πίστευα πως το έκανε επίτηδες... νομίζω πως έπαιζε μάζι μου ενώ ήξερε τι περνούσα  εξ αιτίας του... έτσι εκείνη την ημέρα δεν άντεξα...

«Δεν κουράστηκες;»... απότομα σταματώ να περπατάω... ένιωθα το αίμα στις φλέβες μου να βράζει «Για ποσό ακόμα θα παριστάνεις τον ανήξερο;»...

K:Τι εννοείς Vi-...

V: ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΑΛΛΟ! ΜΗ ΛΕΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ! Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΟΛΑΣΗ!... λέω καθώς γυρίζω να τον κοιτάξω στα μάτια... το βλέμμα μου επιθετικό... γεμάτο θυμό και μίσος...