Intoxicated

Act 4 : you can't call that destiny

Ένας μήνας είχε  περάσει από εκείνη την νύχτα... ένας ολόκληρος μήνας και ακόμα δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα... τίποτα απολειτως... μόνο μικρά κομμάτια από διάσπαρτες σκηνές αλλά τίποτα για το πως καταλήξαμε να βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση... πως γίνεται να περιπλεχτήκαν τόσο πολύ τα πράγματα;... τώρα που το σκέφτομαι για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχω ακούσει τίποτα για εκεινον... ο τρόπος που χωρίστηκαν οι  δρόμοι μας  εκείνο το πρωί ήταν αρκετά παράξενος... από τη στιγμή που έκλεισα τον εαυτό μου στο μπάνιο και μετά εκείνος εξαφανίστηκε χωρίς πει τίποτα... χωρίς να επιχειρήσει να μου μιλήσει για το τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ... το μόνο που έκανε ήταν να ανοίξει την πόρτα και να φύγει... δεν θα έπρεπε να με παραξενεύει αυτο... άλλωστε για άλλη μια φορά του μίλησα απότομα... τώρα που το σκέφτομαι η τελευταία φορά που του είχα  ξανά φωνάξει έτσι ήταν και η τελευταία που ξανά μιλήσαμε... πάνε αρκετά χρόνια από τότε αλλά ποτέ δεν θα μπορέσω να το ξεχάσω... μπορεί να ήμασταν μόνο 14ρων χρόνων τότε αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια που του είπα εκείνη την καυτή ημέρα του καλοκαιριού.... τα σκληρά μου λόγια και το πληγωμένο του βλέμμα .... Δεν μετανιώνω για όσα του είπα και ούτε επρόκειτο να τα πάρω πίσω... κάθε λέξη που ξεστόμισα εκείνη την ημέρα την πιστεύω ακόμα και σήμερα... όμως γιατί;:.. γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω τα λόγια του;...

«Δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω να πονέσεις· δεν ήξερα ότι η παρουσία μου σε έκανε να υποφέρεις τόσο· συγγνώμη»....

Απ όλα όσα είπαμε εκείνη την ημέρα αυτές οι λέξεις ακόμα ταλανίζουν το μυαλό μου... ο τρόπος του... η χρια της φωνής του... ο τόνος του... ο τρόπος με τον οποίο με κοιτούσε... όλα... κάθε λεπτομέρεια ακόμα με στοιχειώνει...μου είναι τόσο δύσκολο να το ξεχάσω που μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν όντως έκανα το σωστό και είπα  όλα αυτά που του  είπα...αν όντως έπρεπε να του ξεστόμισω όλες μου τις σκέψεις... όλα τα συναισθήματα μίσους που έκρυβα για εκείνον από την ημέρα που τον γνώρισα...     
Για άλλη μια φορά σφίγγω τα δόντια μου γεμάτη θυμό.... Πάντοτε... πάντοτε έμοιαζε να είναι το θύμα... κάθε φορά που κάτι γινόταν πάντα εγώ έφταιγα... κάθε φορά που οι γονείς μου με ανάγκαζαν να παίζω μαζί του και εκείνος χτυπούσε μετά εγώ έπαιρνα το φτεξιμο πάνω μου χωρις καν να θέλω...γιατί με πίεζαν να το κάνω....κάθε φορά που κάποιος έπρεπε να απολογηθεί στους γονείς του ή στις νταντάδες του για τις πληγές του αυτή ήμουν εγώ... αναγκαζόμουνα να σκύψω το κεφάλι μπροστά στους γονείς του λέγοντας τους κάθε φορά μια φράση του τύπου «θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο όταν τον είδα να ανεβαίνει τις σκάλες για να πάει στην τσουλήθρα» ή κάτι του τύπο «ήταν δικό μου το λάθος· εγώ ήμουν αυτή που πρότεινε να παίξουμε ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα ο Kristian να χτυπήσει το γόνατο του. Λυπάμαι πολύ» ... και όλα αυτά με σκυμμένο  το κεφάλι... ποτέ δεν τολμούσα να σηκώσω το βλέμμα μου ούτε στους γονείς του ούτε στις νταντάδες του κάθε φορά που έπρεπε να απολογηθώ για κάτι που δεν έφταιγα.... ήξερα πως αν έκανα κάτι τέτοιο τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα για μένα... κάθε φορά που έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά του πειραζόταν εγώ κατέληγα με σημάδια στα πόδια μου από τις βεργιες που μου έδινε ο πατέρα μου... ακόμα και τότε δεν έκλαιγα... δεν μίλαγα... ήξερα πως ότι και να πω ήταν μάταιο... έτσι αποφάσισα μια και καλή να διακόψω τις σχέσεις  μας εκείνο το καλοκαίρι όμως ακόμα και μετά από αυτό ο πατέρας μου πάλι με ανάγκαζε να τον βλέπω... όχι όμως μόνη μου.... Έστελνε και την Miriam μαζί μου για να με επιβλέπει... μάλλον από τότε ξεκίνησε να της αρέσει... δεν άντεχα να τον βλέπω... στην όψη του και μόνο το σώμα μου έβραζε... θυμός... μίσος.... Ζήλια... ένα σορό αρνητικά συναισθήματα με έκαναν να βράζω σε ένα καζάνι χωρίς τελειωμό... έτσι κάποια στιγμή βρήκα την ευκαιρία να «γλιτώσω» έστω και στιγμιαία από αυτήν την κόλαση... έπεισα τον πατέρα μου να με στείλει σε ένα πανεπιστήμιο εκτός χώρας... στην αρχή φάνηκε να διστάζει... εννοείται πως αν με εστέλνε μακριά μπορεί κάποια άλλη να προσπαθούσε να πάρει τη θέση μου με αποτέλεσμα ο πατέρας μου να έχανε έδαφος μαζί με την πιθανότητα να ενώσει την οικογένεια μας με έναν πανίσχυρο κολοσσό όπως της οικογένειας του αλλά από τη στιγμή που υπήρχε και η Miriam δεν υπήρχε λόγος να μην με στείλει... είχε ήδη βρει κάποιον να με αντικαταστήσει αν κάτι πήγαινε στραβά...
Δεν μπορώ να πω... για λίγο ένιωθα ελεύθερη... ένιωθα ότι μπορούσα να ανασάνω μακρυά απ όλους και απ όλα... όμως η μικρή αυτή περίοδος ελευθερίας έληξε σύντομα καθώς το σώμα μου δεν άντεχε... κάθε τρεις και λίγο όλο άρρωστενα... είχα αποφασίσει να αφιερώσω τον εαυτό μου στις σπουδές μου... ήθελα επιτέλους να αποδείξω σε εμένα την ίδια  πως κάτι αξίζω... πως μπορώ να καταφέρω κάτι για τον εαυτό μου και μόνη μου... πως θα πετύχω σε κάτι που εγώ επέλεξα να κάνω και κανείς άλλος δεν μου το επέβαλε για να επωφεληθεί από τη δίκη μου σκληρή δουλειά και προσπάθεια ... προσπαθούσα τόσο πολύ να πετύχω και λόγο των πολύωρων ωρών διαβάσματος το σώμα μου έφτανε στα όρια του... βδομάδας χωρίς ύπνο... έντονο στρες... όλα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο... όποτε χωρίς να καταφέρω τίποτα... χωρίς καν να τελειώσω τις σπουδές μου αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω... από τότε ο πατέρας μου με θεωρούσε και επίσημα μια αποτυχία όποτε με ανάγκασε να βγάλω ένα πανεπιστήμιο το οποίο εκείνος διάλεξε και απλώς να με κρατήσει απομονωμένη από τον κόσμο τριγύρω μου μέχρι επιτέλους να ερχόταν η ώρα να με στείλει ως πολιτικό πιόνι για να ενισχύσει τις σχέσεις του με την οικογένεια του Kristian...

Και να που είμαστε επιτέλους εδώ... μετά από μερικές μέρες διοργανωνόταν ένα μεγάλο φιλανθρωπικό πάρτι από έναν γνωστό όμιλο εταιρίας η οποία συνεργαζόταν με τον κολοσσό Allerick... ακόμα και το επίθετο του φωνάζει εξουσία... allerick... δυναμικός... κάποιος που ελέγχει και κυβερνάει τους πάντες και τα πάντα... τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή... γεννήθηκες με τα πάντα... όλα όσα θα μπορούσα να είχα και γώ... δεν είναι άδικο;... αν οι δρόμοι μας δεν συναντιόντουσαν ποτέ... αν δεν ήταν γραφτό μας να βρεθεί ο ένας στο μονοπάτι του άλλου τίποτα απ όλα όσα νιώθω τώρα δεν θα υπήρχε... τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;... η μόνη μου επιλογή ήταν να σε μισήσω... μόνο αυτό το συναίσθημα έβγαζε και βγάζει νόημα για μένα... τίποτα άλλο... και παρ όλα αυτά... πως γίνεται να υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από αυτό;...

«Και τώρα ας υποδεχτούμε τους δυο μεγάλους χορηγούς της βραδιάς! Τον όμιλο Carter και τον κολοσσό Allerick!».... το μόνο που Ακουγόταν στον χώρο ήταν τα έντονα χειροκρότημα... όλα τα βλέμματα ήταν πάνω τους... το μέλλον των δυο πιο μεγάλων οικογενειών της χώρας... οι γιοί των πιο επιτυχημένων επιχειρηματιών... νιώθω το χέρι μου να σφίγγει το ποτήρι με την σαμπάνια που κρατούσα χωρίς να το είχα καταλάβει... πως γίνεται να χάνω την ψυχραιμία μου τόσο εύκολα μόνο στο άκουσμα του ονόματος του;... τοποθετώ το ποτήρι στα χείλη μου πίνοντας μια γουλιά από την σαμπάνια... νιώθω το λαιμό μου να καίγεται... το βλέμμα μου άθελα μου πέφτει προς το μέρος του... δευτερόλεπτα αφότου έκανε την μεγάλη του είσοδο βλέπω την μικρότερη μου αδερφή ήδη να τον έχει προσεγγίσει μιλώντας του... είμαι σίγουρη πως από λεπτό σε λεπτό θα εμφανιστεί και η υπόλοιπη οικογένεια... μέχρι τώρα η συζήτηση για τον υποτιθέμενο μας γάμο ήταν απλά μεταξύ μας... είμαι σίγουρη πως αυτός ο άπληστος άνθρωπος θα κάνει τα πάντα για να με δέσει ξεπουλώντας με σε εκείνον.... μόνο στη σκέψη νιώθω όλο μου το κορμί να βράζει και το στομάχι μου να ανακατεύεται... άπληστα και ανικανοποίητα σιχάματα.... καλύτερα να βιαστώ... πρέπει να βρω ένα μέρος όπου δεν θα με ενοχλήσει κανείς... θα υποστώ τις συνέπειες αργότερα... όπως πάντα άλλωστε.... Σκέφτομαι καθώς ξεκινάω να περπατάω προς κάπου ήσυχα...