Painful Secret

Het spijt me

(P.O.V. Kelsey)

*Ding dong, ding dong* deed de deur waardoor ik uit m'n roes ontwaakte. Langzaam deed ik m'n ogen open en probeerde ik op te staan zonder om te vallen. Na een paar mislukte pogingen lukte het me om de deur te bereiken en die te openen voor een ongeduldige kip, die dacht dat een deurbel een speeltje is.

'Waag het om nog een keer te drukken!' riep ik naar degene die nog een keer op de bel wilde drukken. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Justin bezorgd en liep naar binnen, als of we hele goeie vrienden zijn. Ik begreep niet echt wat hij bedoelde, maar het werd me wel wat duidelijker nadat ik me had omgedraaid. Alles wat eerst netjes aan de muren hingen lag kapot op de grond, alles wat op kastjes lag was verspreid door de hele woonkamer. Er zat een gat in de muur, lege alcohol flessen stonden op tafel -dat verklaart mijn kater-, wiet resten lagen blootgesteld op tafel. En natuurlijk een foto van m'n neef. Ik sloot de deur en liep naar de foto toe, die ik oppakte.

'Mijn neef is gisteren thuis dood aangetroffen' zei ik zachtjes, alle tranen proberend door te slikken. Iets waar ik jammer genoeg in faalde. 'Het spijt me' zei Justin en nam me in zijn armen. Toen pas besefte ik hoelang ik al geen knuffel van iemand had gekregen. Ik was zelfs vergeten hoe het voelde, geweldig dus. Ook al was Justin een van de laatste personen die ik eigenlijk ooit zou knuffelen.

'Ik wist niet dat je aan drugs deed' zei Ryan toen hij tegenover Justin en mij plaats nam. Langzaam liet ik Justin los en veegde ruw m'n tranen weg met de palm van m'n hand. 'Zonder zou ik het niet aan kunnen' antwoordde ik terwijl ik begon met het verzamelen van alle lege flessen. 'En je kent de consequenties?' vroeg iemand toen ik in de keuken stond. 'Beter dan wie dan ook' riep ik terug. 'Wanneer is de begrafenis?'. 'I don't know, kijken wat zijn ouders willen' zei ik zuchtend. Ik gooide alle flessen in de prullenbak en ging weer terug naar de woonkamer, waar de andere waren begonnen met opruimen. 'Jullie hoeven echt niet mijn rotzooi op te ruimen' zei ik en raapte alle glasscherven op. 'Het is niks, we hebben toch niks te doen' zei Ryan en haalde samen met Justin alle foto's uit de kapotte fotolijsten. 'Leg alle foto's maar in de keuken, ik zie later wel wat ik er mee doe' zei ik en ruimde ook de resten wiet op.

Een kwartier later zaten we met z'n alle in de woonkamer voor ons uit aan het staren. Ik zag dat Justin iets wilde zeggen, maar niet kon beslissen of het wel juist was. 'Zeg het maar' zei ik zonder hem aan te kijken. 'Ik maak me zorgen om je' zei hij en probeerde mijn blik op te vangen. Een droge lach ontsnapte van m'n lippen. 'Maak je geen zorgen ik red me wel' zei ik hem nog steeds niet aankijkend. En toen ging m'n telefoon af. Jai. Weer kreeg ik een brok in m'n keel. 'Wie is het?' vroeg Ryan. 'Iemand' zei ik en nam op.

(Kelsey=> Jai=<)
>Ja?
<Ben ik uitgenodigd op de begrafenis?
>Zeg wat je moet, ik heb hier geen tijd voor
<Je moet ff een pakketje met poeder ophalen, Mike is gewond
>Gooi die locatie ik vertrek over een kwartier

En na dat te hebben gezegd nam ik op. 'Sorry jongens maar jullie moeten gaan, ik moet ff iets ophalen' zei ik en stond op om m'n jas aan te trekken. 'Is er iets?'. 'Nee, ik moet gewoon werken' zei ik m'n veters strikkend. 'Alright then, maar je moet vandaag langskomen bij mij. Neem gelijk ook je pyjama mee' zei Justin en liep alvast naar buiten. 'Ik zie wel hoe laat het wordt' was m'n antwoord en stapte in m'n Mercedes. 'Is goed' zei hij, stapte in zijn eigen auto en reed weg. 'Eerst moet ik dit zien te overleven' fluisterde ik tegen mezelf en gaf gas...