Painful Secret

Wat gebeurde er?

(P.O.V. Kelsey)

Ik zat achterin met Ryan naast me, Justin achter het stuur en Chaz naast hem. Ik leunde tegen het raam aan en keek afwezig naar buiten. Jai kennende ging hij iets doen, iets wat me van binnen in vuur zou gaan zetten. Hij ging me pijn doen, alweer. Ik wreef over m'n hals en voelde weer Jai's strakke grip, zijn vingers die m'n luchtpijp dichtknepen. Zo erg bang was ik er echt niet van geworden, maar hij liet me alvast weten dat ik een zwarte jurk moest kopen.

Justin hield me goed in de gaten van uit zijn achteruit-spiegel, het ontging hem dus ook niet toen er een traan naar beneden stroomde. 'Gaat het Kelsey?' vroeg hij zachtjes, bang om me te kwetsen, bang om me te breken. Ik reageerde niet, dat was niet nodig. Hij en de andere wisten dondersgoed dat het niet ging. Een diepe zucht verliet m'n lippen, waarna ik die eenzame traan wegveegde.

'Weet je, ik rij nu wel een beetje door de stad, maar op welk adres moet ik je afzetten?' vroeg Justin, zijn blik weer op de weg gevestigd. Ik fluisterde met een gebroken stem het adres en sloot m'n ogen voor een paar seconden. Als Jai er achter komt dat Justin en zijn vrienden me naar huis hebben gebracht zit ik pas echt in de problemen.

Ik staarde levenloos uit het raam en keek naar de huizen, bomen, auto's en mensen die voorbij raasden. Nog voordat ik het zelf door had stonden we voor m'n gigantische huis en trok Justin de autodeur open, waardoor ik er half uit viel.

Tien centimeter schilde het of ik was met een klap op de grond beland. Twee sterke armen omvingen m'n lichaam en trokken me weer recht, maar toch liet hij me niet los. Hij keek vragend me recht in m'n doffe ogen, recht naar binnen, bijna alles ontmaskerend, aan. Even dacht ik dat hij me mee zou sleuren, maar toch wist ik uit m'n trance te ontwaken. Ik plaatste m'n handen op die van hem en haalde zijn handen op die manier weg. Beschaamd sloeg ik m'n blik neer en deed een stap opzij om de autodeur te sluiten.

'Bedankt voor het naar huis brengen' fluisterde ik met een krakende stem. 'Geen probleem, als er iets is dan bel je maar' zei hij een duwde een briefje in m'n hand, oogcontact zoekend. Ik keek hem aan met een zwakke glimlach en knikte lichtjes. Hij stapte opzij waarna ik mezelf een weg naar de voordeur baande, die ik snel open deed en vervolgens ook snel dicht deed.

Langzaam liet ik mezelf langs de deur naar beneden glijden en liet alle tranen die ik tegen had gehouden z'n eigen weg gaan. Hoe graag had ik toen wel niet gewild om in iemands armen te liggen, getroost te worden, me veilig te voelen?

In stilte probeerde ik alle pijn in me uit te huilen, maar werd ruw verbroken door de huistelefoon die begon te rinkelen. Ik slokte de brok in m'n keek door, veegde m'n tranen weg en liep naar de telefoon toe.

'Met Kelsey' zei ik met een trillende stem, bang voor wat er gezegd zou worden. 'Met agent Micheal McGreen, ik moet u helaas mededelen dat uw neef Alex thuis dood is aangetroffen' werd er gezegd. Ik voelde hoe m'n wangen weer natter en natter werden, en hing de telefoon weer op.

Ik zakte door m'n knieën, die begonnen waren met knikken, heen en sloeg m'n handen voor m'n gezicht. Ik schreeuwde het uit van pijn en ging huilend op de grond liggen. Nog iemand verloren, nog een dierbare kwijt, nog eenzamer geworden. Om de paar seconden schreeuwde ik opnieuw en opnieuw, maar niks hielp de pijn te verminderen. Niks kon me doven. Daar lag ik dan alleen, huilend, brandend en niet te vergeten uitgeput. Uitgeput door alles dat me over kwam en dat door allemaal één iemand. I'm born alone and will die alone...