Ik stap buiten. De frisse lucht en de geur van bos komen direct mijn gezicht ingevlogen.
"Haha zin in?" Vraagt Ezra. Ik knik en blijf stil staan. Het grind onder mijn voeten kraakt wanneer ik een beetje met mijn voeten wieg. "Kijk eens achter je" zegt hij dan. Ik draai me om en daar staat hij. Die ene blondine van het rode huis. Hij zwaait met een zachte glimlach naar me.
Hij stapt op me af waardoor ik een stap terug doe. Achter me staat Ezra, hij duwt me een beetje naar voor. "Hey, euhm, sorry voor dat steentje,het was niet de bedoeling om het op jou te gooien."
"Niet erg" zeg ik snel. "Ik zie dat het...euhm nou ja wel hard was." Zegt hij terwijl dat hij naar mijn voorhoofd wijst. Ik laat mijn hoofd zakken, en ik krijg geen woorden meer uit mijn mond.
"Ik.....euhm
"Mijn broer hier heeft een klein beetje moeite met het met nieuwe mensen praten" ik knik. Ik heb geen idee of hij het zag. "Geen probleem. Leuk om jullie te ontmoetee-
"Ezra en matthy" hoor ik Ezra zeggen. "Leuk jullie te ontmoeten."
"Ook leuk om jou te ontmoeten."
Ik hoor het grind dus dat betekend dat hij weg loopt. Ik ken zijn naald is nog niet.
"W-wacht!!" Ik hoor hem stoppen. "Ik...ik...je naam?"
"Ah, ja onbeleefd van me. Milo. Milo tereegen"
Ik knik en hij draait zich om en loopt verder.
Milo.
Best wel een leuke naam. Het klinkt best wel zacht. De naam past wel bij hem. Stiekem hoop ik om hem meer te zien.
Dat klonk daar uit mijn mond. Ik? Een vreemde zien? Blijkbaar gebeuren wonderen.
"Kom je nog?" Ik kijk om en loop naar mijn broertje.
We gaan een uur ofzo in de auto zitten. Niet echt heel lang dus.
Ik pak mijn koptelefoon en zet mijn muziek op.
~
Er komt een heel erg emotioneel nummer. Ik luisterde het altijd met mam en pap maar sinds mam is weg gegaan met mijn derde broertje moet ik altijd erg huilen als ik het hoor.
Mijn broertje wilt niet meer bij ons komen en mam wilt ons ook niet meer zien. Ik heb het ondertussen al geaccepteerd, maar het is nog steeds erg moeilijk als ik naar dat liedje luister.
Zonder het te weten ontsnapt er een traan uit mijn ogen. En nog een.
En nog een.
En...
"Mat? Alles ok?"
Ik voel Ezra me naar hem toe trekken, en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.
"Mam" kan ik alleen uitbrengen.
"Oh, mat toch" hij trekt de koptelefoon rustig van mijn hoofd af en legt die aan mijn voeten. "Het is ok." Hij laat me dichter bij komen en houd me stevig vast. In het spiegeltje kan ik zien dat pap even naar ons kijkt. Hij knikt en kijkt terug naar de baan.
Van ons allemaal heb ik het er het moeilijkst mee gehad. Het perfecte plaatje in mijn hoofd was opeens verwoest. Het was weg en het klopte niet meer. Niet alleen het plaatje maar ik de manier van omgaan. Ik kon nu niet tegen twee personen hallo zeggen wanneer ik thuis kom. Alleen tegen pap.
Het aller moeilijkste vond ik dat mam mij niet meer wou zien.
Volgens haar was het te moeilijk om ene kind met autisme op te voeden en dan nog eens twee kinderen. Er waren steeds meer ruzies over mij tussen mam en pap.
Ik begreep er niks van. Maar op een dag was ze weg. Ik had het zien aankomen, want ik had al op het internet opgezocht wat er zou kunnen gebeuren als je ouders elke dag ruzie maken.
En scheiden was een van die opties.
Pap heeft me toen in zijn armen genomen en me gerust gesteld dat het echt niet mijn fout was. En toch ergens heel diep van binnen weet Ik dat het wel zo is.
Als ik er niet was hadden ze geen ruzie. Maar aan de andere kant, als ze echt van elkaar en van hun kinderen hielden Haden ze bij elkaar gebleven.
En zelfs dat klopt niet. Want misschien was dat de beste keuze. Nu hoeven we niet elke dag ruzie aan te horen.
~
"We zijner." Ik kijk door het raam van de auto naar buiten. Het is erg mooi. Een een bos met allemaal kleuren groen en bruin en in de verte zie je de berg die we zouden beklimmen vandaag.
Blijkbaar staat deze in de terrifying 25.
Maar als ik zo kijk lijkt die berg niet zo stijl ofzo. Maar ja.
Dat kan nog veranderen he.
We stappen uit en maken ons klaar om te vertrekken. Ik wil naar pap, Jesse en Ezra lopen wanneer ik achter me een bekende stem hoor. "Hey, matthyas toch?" Ik draai me om en zie de mooie blondine staan.
"Ja, dat is mijn naam" zeg ik en ik zorg dat ik recht sta.
Hij grinnikt en loopt naar me toe. "Gaan jullie ook de bergen klimming doen?" Ik kijk achter me en dan terug naar milo. Ik knik en wil achteruitstappen wanneer Milo me tegenhoud door iets te vragen. "Zouden wij met jullie mogen mee wandelen?" Ik kijk naar pap die ons gesprek wel gehoord heeft. Hij knikt.
Shit.
Ik weet dat ik zei dat ik hem meer zou willen zien. Maar dit gaat wel snel.
"J-ja"
"Leuk" zegt hij enthousiast. "Dat daar is mijn zusje jiska." Zegt hij wanneer hij naar het kleinere blonde meisje wijst.
Ik knik en hij wijst naar zijn ouders. "Dat zijn mam en pap" zegt hij dan. De Jaloezie komt lichtjes naar boven. Hij heeft twee ouders.
"Normaal gezien woon ik alleen maar ik ben samen met hen op vakantie." Zegt hij vlug. "Euhhm...ik...ik woon nog bij pap" zeg ik verlegen.
"Ow"
Ow. Is dat het enigste wat hij kan zeggen? Ow?
"Vindt je dat erg misschien?" Vraag ik snel. "Tuurlijk niet maar het leek alsof je even oud of ouder was dan mij."
"Ik ben 26" zeg ik snel. "Ah, ouder dus"
"Ik ga mijn gerief pakken, en dan kom ik er aan."
Jezus hij is mooi. En zelfs lief ook.
Comfortbankz™
