Karantina Gece'nin Hikayesi

Geri Dönüş.

Hepinize tekrardan merhaba. Her kitabın başlangıcında olur ya karakterler okuyucuyu tanımadığı için soğukluk oluşur. Bizde öyle bir sıkıntı olmayacak çünkü nerdeyse hepiniz beni tanıyorsunuz. Bende sizi..

Ben bir zamanlar başına gelmeyen kalmayan o iki insanın çocuğuyum,Zeynep Akay ve Onur Boysan'ın.

Kendimi şanslı hisediyorum. Hem Anne-Baba bakımından Hem de Dayılarım bakımından.Bir de kardeşim gibi olanlarım vardı..

Bugünün sabahına gelirsek daha doğrusu daha sabahına gelemedik gecenin daha üçüydü,ben uyanmıştım ve odamın camından Eskişehir'i izliyordum. Yarın biz bu şehre veda ediyorduk. Biz derken ailem,dayımlar,kardeşlerim,dedemler hepimiz gidiyorduk bu şehirden. İstanbul'u özlemişlerdi. Babamların her şeyi yaşadıkları şehirdi orası özlemeleri gayet normaldi ama burası da benim herşeyimi yaşadığım şehirdi
ama yine de taşınma fikrini sunduklarında karşı çıkmadım. Babamları üzmek istemiyordum böyle bir süreçte çünkü taşınacak tek yer evimiz değildi. Bir de kafemiz vardı. O kadar karmaşanın arasında benimle uğraşmaları saçmalık olurdu. Ben bunların hepsini yatağımda oturmuş cama bakarak düşünüyordum. Sonra kapım hafif aralandı. Babam başını aradan uzatarak bana baktı.

-Gece?

-Baba..

-N'apıyorsun güzelim bu saatte?

-Hiç,oturuyorum öyle.

Babam bir süre kapıdan beni izledi.Sonra usulca kapıyı kapattı ve yanıma oturdu. Gözlerine baktım aynı zamanda gözlerime baktım. Gözleri benim gözlerimin aynası gibiydi orda gözlerimi,duygularımı görüyordum. Babam da camdan dışarıyı izlemeye başladı.

-Teşekkür ederim, dedi babam yine usulca.

-Teşekkür mü edersin?
dediğim anda ikimizde gülmeye başladık. Bunların hepsini annemin günlüğünden biliyordum.Sonra nedenini merak edip tekrar dudaklarımı araladım.

-Neden baba?

-Burayı sevdiğini biliyorum ama bunu dile getirmedin çünkü yorulmamızı istemedin.

Hafifçe tebessüm ettim ve babam konuşmaya devam etti.

-Senin herşeyini anlayabiliyorum güzelim. Gözlerin ne kadar soğuk dursa da bazı şeyler patlak verebiliyor.

Babamın ses tonu bu üzüntümden dolayı biraz mahcup çıkmış gibiydi. Sonra elimi omuzuna koydum.

-Emin olun sizden önemli değil. Sadece seviyordum burayı.Bu kadar.

Babam sanki o an aklına bişey gelmiş gibi baktı.

-Biri mi vardı,Gece?

Sadece yüzüne baktım. Biri mi vardı?
Yoktu. Olamıyordu.

-Aşık mı oldun güzelim?
dedi anlayışlı bir şekilde ama bu durumlar benlik değildi. Boş boş yüzüne baktım.

-Ben aşık olmam.
Deyip kestirdim ve gözlerimi elalardan çevirip dışardaki karanlığa döndürdüm.

-Çok fazla.
diye fısıldadı.

-Ne çok fazla?

-Bu kadar benzerlik.

-Sen aşık oldun baba. Ben olmam.
Babam hafifçe sırıttı.

-Bende öyle diyordum. Farketmedim başta sonra bir bakmışım aşık olmuşum Gece. Aşk böyledir. Aşık olduğumuz anlaşılmaz,farkedilir.

-Baba ben aşık olmayacağım. Bence sende uyumalısın,yarın yola çıkacağız.
Babam dudaklarını birbirine bastırıp başını hafif salladı. Ben uzandıktan sonra yorganı üstüme örttü. Eğildi anlımdan öptü ve her gece yaptığı gibi kulağıma fısıldadı.