එදා ටිකක් වැහිබර කාලගුණයක් තිබිච්ච දවසක්. 11 B ක්ලාස් එකේ ක්ලාස්ටීචර් මිසිස් විජේසුන්දර මේ වෙලාවෙ ක්ලාස් එකට ආවෙ එයාගෙ පන්තියෙ ලමයි ඔක්කොම ක්ලාස් එකේ ඉන්නවද බලන්න. අවේලාවෙ, ඒකත් මේ තද වැස්සෙ ලමයි කවුරු හරි එළියෙ ඉඳල අහු උනොත් ක්ලාස්ටීචර් ට නඩු අහන්න වෙන නීති පද්ධතියක් අනිත් පාසල් වල වගේම මේ පාසලෙත් තිබ්බා. ඇත්තටම ඊටත් වඩා තව ලොකු හෙතුවක් තිබ්බා ක්ලාස් ටීචර් ට ක්ලාස් එකට එන්න සිද්ධවුන. ඒ තමයි මේ වෙලාවෙ තියෙන ඉංග්‍රීසි පීරියඩ් එක කට් කරන්න බලන් ඉන්න පන්තියෙන් භාගයක විතර පිරිස ව ආම්බාන් කරන එක. ඒක, කීප දසවක් ම ඒ වයසක ඉංග්‍රීසි මිස් ගෙන් ප්‍රින්සිපල් ට ලැබිච්ච පැමිණිල්ලකට අනුව, මිසිස් විජේසුන්දරට පැවරුණ නියෝගයක්.
"මම හිතන්නෙ අද දවසම හයියෙන් වහී බන්.."
"ඒකනෙ බන්.. උබ කුඩයක් ගෙනාවද?.."
"නිසල්.. ඔයාලගෙ පෝලිමට හිරිකඩ එනවනම් ඔය කර්ට්න් එක දා ගන්න ලමයො.."
"හරි ටීචර්.."
"හරි හොඳයි.. එහෙනම් ළමයි තව ටිකකින් ඔයාලගේ ඉංග්‍රීසි ටීචර් පංතියට එයි.. කවුරුත් ක්ලාස් එකෙන් එළියට බහින්නෑ.. මට දැන් class එකක් තියෙන නිසා මං යනවා. කවුරු හරි එලියට ගිහින් තිබ්බොත් කේශව් මට කියන්න"
ඉතිං Class teacher mrs විජයසුන්දර පන්තියෙන් පිටව ගියා..
වැස්ස.. හැමෝම කැමති මාතෘකාවක් උනාට ගොඩක් අය වැස්සට අකමැතියි.. සමහරු බයයි.. වැස්ස වෙලාවට සීතලයි.. එදිනෙදා කරන කාර්‍යයන් ගොඩක් අතපසු වෙන නිසා සමහරු වැස්සට අකමැතියි.. ඒත් මම දන්න විදිහට පුංචි ලමයගෙ ඉඳන් නව යොවුන් වයස වෙනකන් ජීවිතේ ගැන බැරෑරුමක් නොදැනෙන වයසෙ පසුවෙන ඕනම කෙනෙක් වැස්සට හරි කැමතී.. ඒක හරියට ආදරයේ සංකේතයක් වගේ.. වැස්සෙ තෙමෙන්න ආස නැති ළමයෙක් මේ ලෝකෙ නැති තරම්.. වැස්ස කියන්නේ ගොඩක් රිදුනු හිත් නිවන්න පුළුවන් බෙහෙතක් වගේ..
ඒත් සමහර අය අමාරුවෙන් කෑලි එකතු කරලා හදාගත්ත බිඳුනු රිදුනු හිත් ආයෙම කෑලි කෑලි කළ දාන්නත් වැස්සට පුළුවන් කියල මම කිව්වොත්.., ඒකට හොඳම උදාහරණය දැන් පන්තියේ අයිනෙම ග්‍රීල් වලින් ආවරණය කරපු මඳක් උස බිත්තිය ගාව වාඩිවෙලා වැස්ස දිහා බලන් ඉන්නවා..
