විනාඩියක්.. දෙකක්.. ඒ ඇස් මේ ඇස් එක්ක පැටලිලා තිබ්බෙ ඒ ඒ ඇස් වල අයිතිකාරයන්ගෙ හදගැස්මත් වැඩි කරවලා... ඉතින් අර ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයාට සකුනගෙ අසරණ කම තේරිලාද කොහෙද.. එයා කටින් මුමුනලා සකුනගෙන් දෙයක් ඇහුවා.. ඒත් සකුනට නම් තවම නිච්චි නෑ.. එයා තාමත් අර ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්නවා..
'ටොඃ'
සකුනගෙ දැහැන එකපාරම බිඳිලා ගියේ ඈනුමක් ගියත් ඇහෙන විභාග ශාලාවෙ තමන්ට පිටිපස්සෙන් ඇහුන පෑනක් බිමට වැටෙන සද්දයක් එක්ක..
සකුන සැනින් ඉස්සරහ හැරුනේ ඒ මොකද්ද ඒ උනේ කියල කල්පනා කරනකොට.. සකුනටත් නොදැනි එයා අර ඇස් වල අතරමන් වෙලා තිබ්බා.. තප්පර 10 ක් විතර එක විදිහටම හිටපු සකුන ආයෙමත් ශේප් එකේ පිටිපස්සට ඔලුව හැරෙව්වෙ අර ඇස් වල අයිතිකාරයා මොකද්ද ඉස්සල්ල කීවෙ අහන්න..
ඉතින් එයා හිතපු විදිහටම ඒ ඇස් තාමත් සකුන දිහා බලන් හිටියා.. සකුන අහන්නත් කලින් ඒ ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයා "මොකේටද උත්තරේ ඕනෙ?" කියල ආයෙමත් තොල් වලින් මිමිනුවා.. ඉතින්... සකුන ශොක්.. මොකද ඉතින් එයාට ඔක්කොටම උත්තර ඕනෙ කියල කියන්නද.. ඇත්තටම උත්තරේ අවශ්‍ය ප්‍රශ්නෙවත් කියාගන්න බැරුව සකුන ඒ ඇස් දෙක දිහා බලන් හිටියෙ දුක හිතෙන බැල්මකින්.. පුදුමයි.. සකුනගෙ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන එයාගෙ හිත කියවන්න පුලුවන් කෙනෙක් වගේ අර ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයාට සකුනව තේරුනා.. පන්තියේ පිටිපස්සෙම පෝලිමේ, චතුරිකා මිස් ට මුහුණලා ඉඳගෙන හිටපු අර ඇස් වල අයිතිකාරයා හිතෙන් පොඩි ප්ලෑන් එකක් ක්‍රියාත්මක කරලා කොළ කෑල්ලක දෙයක් ලිව්වා... ඒ ලියලා ඔලුවට උඩින් අත අරන් ඒ කොල කෑල්ල පන්තියෙ මැදට වෙන්න විසි කරා.. හුළ‍‍ං පාරත් කපාගෙන හරිම හෙමින් රොකට් එකක් වගේ ගියපු කොල කෑල්ල හරියටම චතුරිකා මිස් ගෙ කකුල් දෙක ඉස්සරහට වැටුනෙ මීක් සද්දයක් නැති ක්ලාස් එකේ ඒ සද්දෙ ඕනෙවටත් වඩා ඇහෙද්දි..
චතුරිකා මිස් ගෙ දෙපතුල ලඟට වැටුන කොල කෑල්ල දැක්කම සකුනට හීන් දාඩිය දාන්න ගත්තෙ ඒකෙ මොනව ලියල තියනවද කියල දන්නැතිකොට..
චතුරිකා මිස් නැගිටලා ඇවිත් ඒ කොළ කෑල්ල අතට අරගෙන ඒක දිගඇරලා කියවලා කෙලින්ම අර ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයා දිහා බැලුවෙ මිස් ඒ කොල කෑල්ල ඇත්තටම එව්වෙ කවුද කියලා දැක්ක නිසා.. ඉතින් ටීචර් ගෙ ඇස් මගාරින ගමන් ඒ ඇස් බිම බලන විදිහ සකුන බලාගෙන හිටියෙ පපුවෙ පැත්තක් අමුතු රිදීමකින් වේදනා දෙද්දි...
