I loved you • Louis Tomlinson • C O M P L E E T

Hoofdstuk 29

~ 3 maanden later ~

Olivia de Jong point of view' 🤍

Ik ben nu acht maanden zwanger, nog een maandje te gaan. En ik kan je vertellen, het is aardig zwaar. Je kan niet normaal je schoenen aan doen, je kan niet veel leuke kleren aan, want er zijn niet veel mooie zwangerschaps kleren. En ga nog maar door. Je wordt er echt gek van. Ik heb nu wel een best mooie rok aan en een basic shirtje. Deze outfit is best prima, maar ook weer niet super mooi. Daar word ik best wel gek van. De jongens, ik, Tessa en Kaylie zijn nog steeds op Tour. Maar over een paar dagen hebben we een maandje, of langer, vrij. Eigenlijk om het feit dat het dus echt niet meer gaat om met mij op Tour te zijn, en omdat ik dicht bij de bevalling ben. En de jongens zijn eigenlijk gewoon uitgeput. Ze zijn helemaal afgemat en het is echt zo fucked up om hun zo te zien. Je ziet nu echt vijf jongens, die gewoon kapot zijn. Louis is echt moe. Hij is zichzelf niet. Hij is te veel bezig met mij, ik heb al zo vaak tegen hem heb gezegd, maar hij weigerde dat niet te doen. Ik vind het zo stom. Hij is echt alleen maar bezig met mij en zijn concerten. Maar als hij een concert heeft, maakt hij zich nog steeds zorgen. De meiden helpen me dan gelukkig wel, maar ja Lou is super beschermend in dat soort vakken. Dus soms best stom. Het liefst blijft hij de hele nacht, ook al is hij super mega moe, op als ik niet kan slapen. Dus ja. Vandaag en morgen hebben ze nog een concert in Australië en dan gaan ze naar huis. Ik zei wel een paar dagen, maar het is dus twee dagen, dus niet zo lang. We hebben af gesproken dat we in het gezamenlijke huis gaan verblijven. Gewoon omdat de jongens, Tessa en Kaylie na de bevalling van ons kindje er bij willen zijn. We weten al wat het geslacht is maar dat gaan we lekker niet vertellen, dat krijg je wel te horen bij de bevalling. 'Louis, help je me even met mijn schoenen?' vraagt ik beschaamd. 'Ja tuurlijk, daar hoef je je niet voor te schamen, iedereen heeft dat als ze zwanger zijn. Ik help je graag.' zegt hij met een glimlach. Zijn ogen staan moe, eigenlijk staat alles moe in zijn gezicht. 'Lou, pak in de bus alsjeblieft wat slaap.' zeg ik schuldig. Hij schudt zijn hoofd. 'Ligt er aan hoe het met je gaat.' zegt hij. 'Lou, het gaat goed, alleen ben ik soms misselijk, niets ergs.' zeg ik. Ik ben soms misselijk, maar ik heb geen idee wat het is. Ik ben nu ook wel misselijk, dus echt vreselijk. 'Waarom vertel je dat niet?' vraagt hij bezorgd. 'Lou, ik heb je dat zo vaak gezegd.' zeg ik grinnikend. Hij grinnikt ook zacht en doet dan mijn schoen aan mijn voeten. Hij strikt mijn veters en strikt dan zelf snel zijn schoenen. We lopen de hotel kamer uit. We gaan van de trap af, wat niet zo makkelijk gaat natuurlijk. Want ja, je hebt een mega buik en je gaat van de trap, dat gaat niet echt samen zal ik je vertellen. Maar ik ga liever niet in de lift met mijn claustofobie. Niall heeft het ook, maar minder erg.

Uitgeput en zwaar ademend kom ik beneden met Louis. De jongens staan daar ongeduldig te wachten, en ik kijk ze schuldig aan. 'Sorry, het gaat allemaal niet makkelijk. Ik krijg mijn schoenen niet zelf aan en ik heb claustofobie en dat met een lift gaat niet samen.' zeg ik uitgeput. 'En ik ben misselijk.' zeg ik erbij. Gelijk kijken de jongens me bezorgd aan. 'Het is niks.' zeg ik.

We lopen naar het ontbijt. Ik voel me een beetje duizelig worden, en steun op Louis. Hij kijkt me raar en bezorgd aan. 'Ik ben duizelig, en misselijk.' mompel ik. Hij houdt me stevig vast, omdat ik bijna omval de jongens kijken ons raar aan. Ik weet niet waar dit vandaan komt, maar dit is niet best. Wat is dit, ik word steeds duizeliger. 'Wat is er?' vraagt Tessa bezorgd. 'Ik ben duizelig en misselijk, heel erg.' zeg ik met een krakende stem. Ze ondersteund me ook, samen met Louis. We lopen snel naar een tafeltje en gaan daar aan zitten. Niall staat op en loopt naar het drinken, hij pakt een glas en doet er water in. Hij komt weer terug lopen en houdt het glas voor me. Ik probeer het aan te pakken, maar weet niet waar het glas is aangezien ik duizelig ben. Louis pakt het glas en zet het aan mijn lippen. Hij schenkt een beetje in mijn mond en zet het glas dan weer op tafel. Ik leg mijn hoofd op tafel en probeer de duizelig en misselijkheid minder te laten worden. Het werkt niet echt en ik geef het op. Ik doe mijn hoofd weer omhoog en kijk naar Liam die voor me zit. Hij kijkt me bezorgd aan. Ik zie twee keer Liam. 'Is er een dubbel ganger van Liam?' vraag ik raar. 'Nee, ben je zo duizelig?' vraagt Zayn bezorgd. Ik knik. 'Ja, best erg.' zeg ik gemeend. 'Ik breng je naar boven.' zegt Louis. Ik knik zacht. Hij helpt me opstaan en helpt me dan naar de lift. We gaan wel gewoon even met de lift. Ik ben toch een beetje van de wereld af, dus het maakt niet zoveel uit.

Al snel zijn we in onze Kamer en helpt Louis me met mijn pyjama aan te doen. Als het gelukt is doet hij mijn haar in een rommelig Knot en legt me dan in bed. Hij stopt me goed in en geeft me dan een kus op mijn lippen. Ik sluit mijn ogen wat echt raar is als de wereld draait. Ik kijk nog even naar de donkere, draaiende wereld en val dan in slaap.

- - - - -

Hee, ik dacht ik ga deze week nog bezig met dit boek en dan is het afgelopen. Want ik heb bijna geen inspiratie meer. Sorry

- - - - -

26/08/23'

- - - - -

Faith in the Future! 🌹