ATEŞİN NEFESİ

Aşkın ruhu

Ali antrenmandan sonra hemen eve gidip duş aldı ve yorgun olan vücudunu yumuşak yatağa uzandırdı. Yorgun olmasına rağmen uykusu gelmiyordu çünkü kara gözlü kız zihnin içinde tur atıyordu. Ali ne kadar çapalasada Kafasından bir türlü çıkaramıyordu kara gözleri. En sonunda pes etti ve kendi kendine "yarın gidip konuşacağım tanışmak istediğimi söyleyeceğim" diye tembihledi kendini. Hoca: hadi sıraya geçin. Elif kızım bana bir su getirir misin? Elif: tamam hocam hemen Nihayet Ali kara gözlerin sahibinin ismini öğrenmişti Ve sabırsızlıkla antrenman sonunu beklemeye koyuldu. Hoca düdüğüyle antrenmanı bitirdi ve Ali koşar adımlarla Elif'in yanına gitti. Ali: bakar mısınız? Elif: buyrun Ali: merhaba ben Ali. Çıkışta birşeyler içebilir miyiz? Elif: neden Ali: sizi daha yakından tanımak istiyorum. Elif: kusura bakmayın ama ben sizi tanımak istemiyorum ve beni bir daha rahatsız etmeyin. Ali Elif'in yanından ayrılır birşey diyemeden. Elif'in bu cevabı Aliyi çok sarstı Ama kendi kendinede " ne bekliyordun ki hemen gelip boynuna atlamasını mı daha seni tanımıyor bile". Ali kendisini böyle teselli edip umudunu canlı tutmaya çalışıyordu. Hemen salondan çıkar çıkmaz yalnız kalmak için sığındığı Çay Bahçesine gitti. Garsondan Çay ve kağıt istedi. Garson istenilenleri getirdikten sonra Ali'nin yanından ayrıldı ve başladı Ali şiir yazmaya. Esti dert rüzgarı cılız kalbime. Bir yemin ettim Dönüşü yok. Aslımı kaybettim gözlerinin içinde. Şimdi gözlerin olsa bulamam kendimi. Bin çare bir derde derman olmuyor şu garibana. Ali şöylece bir baktı şiirine: fena değil herhalde yarın gidip Elif'e göstereyim. Diyerek eve doğru yola koyuldu.