İnsanın kendi kimliğini aradığı süreç gerçekten ne ne kadar zormuş. Belki de benliğini ve kişiliğini çok geç zamanda olgunlaştıran ve bulan insanların varlığı ve gerçekliği o kadar da göz korkutucu ve imkansız değildir. Çok mu fazla korktum acaba yine?
Kendimi yine bir maske takarken buluyorum, bu maskenin düşmesine çok az kaldı ancak düşerse çevrem için değil kendim için korkuyorum. Ben hangisiyim, sürekli salak görünen mutlu kız mı yoksa içten içe kendini bitiren midesinde kurtçuklar olan kadın mı?
Gerçekten ama gerçekten yine katlanılması çok güç bir noktaya basmış gibiyim, hayat cidden bu mu lan? Ben her zaman çatal kaşık seslerini müziğe çevirmiş ahmaklar topluluğuna ayak uydurmak için benliğimi mi satacağım? İyi de neden satıyorum neden satmıyorum? Ben neden... Offf. Bu dünyada beni anlayan insan sayısı ne kadar azmış meğer... O insanları hayatımdan atmasam kendimi bir boşluğa atardım o da ayrı bir yazı konusu da her neyse.
Şimdiye kadar tek bir sorun yaşamamam insanları çok iyi kandırışımdan mı meydana geliyor yoksa kendimi mi çok iyi kandırdım bu kadar mutlu olduğuma... Birazcık yalnızlık bana ne kadar iyi gelmişti, iletişimsizlik ve iletişim. Neye sığınmalıyım ey göklerdeki biricik Tanrı? Sana mı yoksa kendime mi...
Kendimden sürekli insanların aslında göründüğüm gibi olmadığımı fark etmelerini bekliyorum ancak neden olduğum gibi görünmüyorum neden edindiğim bu bilgileri satamıyorum da hep kendime saklıyorum. Okuduğum kitabı veya bir insanı neden başka bir insana aklımdaki gibi yansıtamıyorum? Neden basit görünmek daha kolay olduğu için hep kolay yolu seçip tüm cazibemi yerle bir ediyorum. Cazibe. Kime neyi göstermem ve kanıtlamam gerek ki cazibemi ayaklar altına almak sorun olsun...
YOU ARE READING
Karışık
General FictionMerhaba, ben Cansu. Uzun zamandır buradaki saçmalıklarım dışında bir şeyler yazmıyorum. Kendim için gerçek olan bir şeyler yani. Eski kitaplarıma geri dönmeyeceğim, onları ergenliğin ufak yansımaları olarak görüyorum. Bu kitapta ise anlık şekilde ge...
