Yanımdasın.. Ama Tam Değil

2. Bölüm

Hİ GUYS! HEPİNİZİ LOVE EDİYORUM ♥︎

OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYALIMM♡

Hayat bazen gözlerin bir açılıp, bir kapanması kadar kısa ama o ilk kapanma göz rengini seçemeyecek kadar zordur. Diyelim ki, onu seçmek kolay, göz rengini seçdikten sonra, kaşların duruşunu rengini ayırt ede biliyorsun. Onları bildikten sonra, dudak şekillerini ayırt edersin ve sonda tüm mimiklerini anlarsın.

Ama sonralar onları bildiğinden yeniliklere de koşmak istersin. Ellerinin sıcağını merak edersin. Acaba onun elleride benimki gibi hep soğuk mu? Gözleri yakından farklı mı gözüküyor? Kalp atışı nasıl? Sarılsam kalp atışlarını hisseder miyim? Boyum onun ne kadarına geliyor?
Böyle sorularla dönersin. Cevap bulamayacağın gerçeğine gözlerini kapatırsın.

Çünkü gerçekler hep acıtır. Gözlerini kapatsan bile, onlar hep vardır.

Acaba Helicede çocukken Louisa aşkını itiraf ettiği için mi şimdi gerçeğe gözlerini kapatarak onu tanımamazlıktan geldi.

Aslında bence burda garip bişey yok yani sadece çocukluk aşkı unutulduğu sürece sorun yok. Helice zaten unutduğu için bence herşey normal.

Bakışlarımı Heliceye çevirdiğimde kaşlarını çatmıştı. Bişeyleri anlamlandırmaya çalıştığını gördüm. Ama farklı birşeylerde vardı ama tam ayırt edemedim.

"Lius değil. Louis," Louisin bunu söyleyip Helicenin onu unuttuğu kanaatine vardığını anladım.

"Ha.. Tamam bende Helice," elini selamlaşmak için uzatıp "Nasılsın?."

Louis önce birkaç saniyeliğine Helicenin eline bakıp sonra o da elini uzatdı. "Memmun oldum. Beni hatıtlamadın galiba," Helicenin elini sıkarken ona attığı bakışları garipti.

"Çocukken bizim sınıftandın galiba, kusura bakma çokda çıkaramadım. Azcık değişmissin." Bunu söylerken onu süzdüğünün farkında değil gibiydi. Ellerini çektiklerinde arada soğuk enerjiyi öldürmek için konuşmaya başladım.

"Bende Liya, baya uzun zaman oldu seni görmeyeli herkes çok değişti. Beni hatırladın mı?" Merakla ona baktım.

"Evet evet hepinizi hatırlıyorum. Çokta değişmemişsiniz sanki, Helice o zaman olduğu kalmış gibi gözüküyor." Heliceye yandan bir bakış atıp gözü sol tarafıma takıldı. "Ardenn? Emir? Kardeşlerim.. Nasılsınız.." Arden onu görüp sırıtdı.

"Lan eşek sıpası, insan hiç arayıp sormaz mı benim kardeşim nasıl diye? Gel bir sarılayım." Louis gidip onlarla sarıldı, bense Ardenin gülüşüne takılıp kalmıştım. Taa ki, Helice kolumdan tutup çekiştirene kadar..

"Hadi gidelim, Matematiğe geç kalacağız." Onu onaylamak adına başımı sallayıp yürümeye başladım. Ama aklıma gelen şeyle sırıtarak yürümeme devam ettim.

Onun bana olan bakışları..

Helice beni görüp omzunu omzuma vurdu. "Pist? Noldu o mu aklına geldi?" Bunu söyleyince, ona bakıp sırıtmamla ne düşündüğümü anladı. "Umarım Ona verdiğin değeri bir gün görürsün. Sana onu sevme diyemem, çünkü insan kalbine sevme deyince hiçbir şey anlamaz. Onun tek yaptığı aşık olmak. Hiç üzülmeni istemiyorum, bu yüzden karşılık görmeni çok isterdim." Söyledikleriyle birlikte dönüp -bağırsaklarını yerinden çıkarırcasına- sarılmaya başladım, tabii anında karşılık verdi.

"Seni çok seviyorum hiçbir zaman yanımdan ayrılma tamam mı?" İyicene ona sokuldum.

"Bırakır mıyım hiçç." Biraz böyle sarılı kaldıktan sonra "Ayy duygulandırma beni şimdi, gidelim." Yanağıma öpücük bıraktıktan sonra yolumuza devam ettik.