My Safe Place ~SKZ~

Bölüm 3 °Hayatı Anlamlandırmak °

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

~~~Cidden merak ediyorum , insanlar hep böyle kötü mü olacaklar ? Ben büyüyünce de mi böyle olacak ? Peki ya ben , ben de büyüdüğünde onlar gibi kötü birer yaratığa mı dönüşeceğim ...~~~

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

Uçak yolculuğu devam ediyordu , ilk kez deneyimlediğim bu yolculuk farklı bir hissi tecrübelememi sağladı yada ben hala karmaşık olan duygularımdan kurtulamadım . Birçok duyguyu aynı anda hissetmeme neden oluyordu düşüncelerim . Bir türlü susmamaları ve üstüne her salise eklemeleri de cabasıydı . Üzgün hissediyordum. Böyle olmamalıydı . Öfkeli hissediyordum , ben bunları haketmemiştim . Kaygılı hissediyordum , ya burada da huzur bulamazsam . Gururlu hissediyordum çünkü onca şeye rağmen şuan buradaydım . Bu uçakta kendim için , hakettiğim şeyler için , hayallerim için bir yolculuğa çıkmıştım . Neşeli hissediyordum çünkü yeni başlangıçlara inanıyordum ve yapacak çok şeyim vardı ve son olarak hayal kırıklığını tek bir salise bile hissetmemiştim . Çünkü umudum ve hayallerim her şeye bedeldi ...

Yapım gereği fazla düşünüyordum . Bu da zaten en sevmediğim özelliklerimden biriydi. Birşey ne zaman canımı sıksa gider anneme anlatırdım , annem ise "hayatın böyle "olduğundan bahsederdi. Bende eklerdim , o çocuk aklımla "Cidden merak ediyorum , insanlar hep böyle kötü mü olacaklar ? Ben büyüyünce de mi böyle olacak ? Peki ya ben , ben de büyüdüğünde onlar gibi kötü birer yaratığa mı dönüşeceğim ... 'Yetişkinler , hep böyle kalpsiz yaratıklar mıdır anne ? ' " Evet öylelerdi . Her çocuk beyaz , tertemiz bir kağıt gibiydi . Gözleri parlayarak bakıyordu etrafa . Ak pak , saf düşüncelere sahiplerdi . Yetişkinler , onlar öldürdü çocukların ruhlarını . Yavaşça söküp aldılar o tertemiz , beyaz kalplerini . İçindeki hayalleri , merakları , hevesleri ... İşte o zaman anladı her çocuk . Onlar ölmüştü. Artık her şey acı bir kabustan ibaretti .

Ama artık düzelmek zorundaydım. Ben hayatı elinden sökülüp alınmış bir çocuk olarak içimdeki çocuğa o büyüleyici dünyasını geri verecektim . O nasıl bir beden istiyorsa , nasıl bir karakter istiyorsa , nasıl bir çevre istiyorsa öyle olacaktı . Oldurmak zorundaydım . Çünkü bunu kendime borçluydum . Sanki hiç elinden alınmamış gibi tekrar yaşatacaktım kendime çocukluğumu . O çocuk gibi olacaktım ve kimsenin buna müdahale etmesine izin vermeyecektim . Çünkü hakettiğim geleceğe , hayallerime , mutluluğa o kadar yakınken vazgeçemezdim. Ben artık kendi kitabımın baş karakterini oynamak için yaşıyordum bu hayatı. Yazdığım kitaplardan daha da büyüleyici hale getirecektim hayatımı. Kendim için. Sevdiğim her şey olacaktı içinde tam ortasında da stray kids in başıboş çocukları . Onların karşısına güçlü bir kız olarak çıkacaktım . Herkese ve en çok da kendime aslında ne kadar güçlü olduğumu ispatlayacaktım. Güç bendeydi . Kontrol bendeydi. Geleceğimin bana ihtiyacı vardı ve benim de onlara ihtiyacım vardı . En kısa zamanda yanlarında olmayı diliyordum ...

Yan koltuğumda oturan pardon hiperaktivite bozukluğu olduğu için kıpır kıpır yanımda bir türlü yerinde durmayıp bana değip duran Solin e baktım . O halinden Bayaa bir memnun görünüyordu ; istediği ülkeye gidiyordu, 1 hafta sonra skz konseri vardı , gezip göreceği çok şey vardı , eğlenecek çok şeyi vardı , yapılacaklar listesi tam gaz doluydu ve hayallerine ortak bir ben vardım .

Uzun bir bakışmadan sonra Solin ; artık konuşması gerektiğini anlayıp sessizliği bozma görevini devralmıştı :

"Ne diye bana öyle bakıyorsun ."

"Bana bak ! biraz neşelen , sana endişe hiç yakışmıyor ."

"Artık hakettigimiz gelecek ellerimizde. O kadar çabalar ve uykusuz gecelerden sonra hayallerimiz bir adım ötede ve sen hala düşünce krizlerine giriyorsun!"