Halil bir lütuf mu yahut bir ceza mı olduğunu bilmediği bir yeteneğe sahiptir.
Sinestezi...
Yaşadığı trajik bir kaza sonucu kendisine bahşedilen bu nadir komplikasyon sonucu, insanların enerjilerini renkler halinde görüyor ve tadabiliyordu.
Bundan...
Bölümü düşündüğümden geç atabildim çünkü dün çok uyku bastırdı ve bugün de biraz meşguldüm. Bunun yüzünden, suçlusu bu;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin ne işin var burda, evime nasıl girersin!"
Halil öfkeliydi, ancak bunun en büyük sebebi bu deli adamın tahmin edilemez hareketleriydi. Doğrusu Halil'i çokça tedirgin ediyordu. Birden bire nereden çıkmıştı.
Timur elindeki kapı kolunu arkaya doğru fırlatıp rahat bir tavırla odanın ortasına yürüdü ancak herhangi bir yere oturmadı. Yargılayıcı gözleri etrafta gezerken,
"Ev mi? Daha çok küflü bir depoya benziyor. Ayrıca hatırlatırım sen de benim evime girmiştin şekerim."dedi alayla.
"Halil dişlerini sıkarken,
"Züppe!"dedi tükürürcesine. Gururu falan incinmemiş ancak gıcık olmuştu adama.
Halil'in sözleri karşısında tuhaf bir şekilde keyiflenmişti Timur.
"Bu kadar kaşlarını çatarsan erken yaşlanırsın ama şekerim. Bak ben zenginim, istersem ileride botoks falan yaptırırım ama sen fakirsin, biraz dikkat etmen gerekir." Dedi ve ardından Rüstem'e döndü,
"Kardeşim sen şimdi git, sonra uğrarsın tekrar."dedi
Rüstem tereddütle bir ona bir odanın ortasındaki deve baktı, ancak uzatmadan kalkmış ve evi terk etmişti.
Halil arkasına yaslanarak, az evvel Rüstem'in kalktığı sandalyeyi işaret etti,
"Geç otur."
Timur göz ucu ile baktığı sandalyeye suratını buruşturdu,
"Yok böyle iyi."
Halil'in ters bakışlarının ağırlığını üzerinde hissedince derin bir nefes verip, sandalyeye ilerledi ve cebinden çıkardığı beyaz kumaş mendili serip üstüne oturdu.
Halil ise içten içe onun bu hareketlerine kuduruyordu, şeytan diyordu ki, bu adamı al mahallenin cepcilik yapan bitli ve çişli veletlerinin ortasına at. Büyük ihtimalle kalp krizi falan geçirir, hayatta kalırsa da kendini çamaşır suyuna yatırırdı. Belki Halil de ona, çamaşır suyuna kattığı tuz ruhuyla yardım edebilirdi. İyi niyetli bir insandı nihayetinde...
Kendini çok da 'iyi niyetli' olmayan düşüncelerinden sıyırıp sordu,
"Paranı geri almaya mı geldin?"
Küçük ve sahte bir kahkaha attı Timur,
"Şekerim ben zenginim, çerez parasının peşine düşmem. Hem ayrıca, o parayı ben sana verdim."
"Ee öyleyse?"
"Senden isim istiyorum. Evimi ve beni kim hedef gösterdi ve bu işin içinde sen hariç kimler var?"
Halil sessiz kalıp bir müddet ona baktı ardından derin bir nefes alıp anlatmaya başladı,
"Hakan Sönmez, Sami Çöl ve sizin evde çalışan kız kardeşi Zeynep Çöl. Hakan ve Sami arkadaş. İşi Sami ayarladı, bilgiler Zeynep'ten. Hakan aracı. Ben de kasayı patlatan."
Sustuğunda karşısındaki adamın bir şey demesini bekledi, ardından Timur konuştu,
"Bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim. Hemen de öttün."
Gözlerini devirdi Halil,
"Misilleme yaptım. Beni ilk satan onlardı. Ayrıca onlarla herhangi bir dostluğum yok, neden koruyayım ki. Çok etik bir insan da sayılmam."
"Fark ettim."
Bir süre Halil dalgın dalgın bir noktayı seyretmiş, Timur ise onu izlemişti,
"Şekerim?"
"Hmm?"dalgınlığından ötürü verdiği cevabı sonradan fark ettiğinde boğazını temizleyip kendini düzeltti,
"Ne var?" Gülmemek için dudağını dişledi Timur,
"Bana çalışmak ister misin?"
Halil şaşkınlıkla ona baktı, dalga geçmeyecek kadar ciddi duruyordu,
"Ne?"
"Duydun... Bana çalış."
"Senin adına hırsızlık mı yapacağım yani?"diye sordu Halil. Anlayamıyordu.
"Saçmalama şekerim, ben zenginim. Kaç kere daha söyleteceksin? Korumam olacaksın."
"Beni patakladın. Ve ayrıca topalım. Nasıl koruman olabilirim."
Derin bir nefes aldı Timur,
"Öncelikle bana şu Sinestezi olayını anlatmak ister misin?"
Şokla gözleri aralandı Halil'in.
"Bunu nerden biliyorsun?"
Timur aniden çok sıkılmış göründü,
"Zenginim..."
Zengindi... Ve bu da eşittir, gerektiği zaman bilgi edinebilir demekti.
