ZİNCİRLİ KALPLER

1. BÖLÜM

BU KİTAPTAKİ TÜM KARATERLER VB. KURGUSALDIR!

ZİNCİRLİ KALPLER

İnsanlar, hayatları boyunca üzülür, sevinir ve kızar. Ama bunların hiçbiri onları hayattan bezdirmez. Buna inanmıyordum. Bu ancak kitaplarda, dizilerde olabilecek bir şeydi. O gün kaderimin değiştiği günü yaşıyordum. Belki inanamayacaksınız, belki de hadi oradan diyeceksiniz. Bana da geleceğimin böyle olacağını anlatsalar aynı tepkileri verirdim. İşte benim hikâyem;

- Rıza amca gerisini ben hallederim sen bırak onları

- Olur, mu kızım sen bana annenin emanetisin sana yardım etmeyeceğim de kime yardım edeceğim?

Rıza amcaya küçük bir tebessüm gönderip elimdeki son koliyi de bıraktım. Manzarası güzeldi evin, beklide güzelinde ötesi...

Rıza amcada son koliyi yere bıraktığında benim gibi manzaraya daldı. İşte Ankara böyle bir yerdi. Manzarası böyleydi. İnsanın soluğunu kesecek cinsten güzel.

-Kızım ben çıkıyorum bir şeye ihtiyacın olursa aramayı ihmal etme, ben hep buradayım.

Kafamı kaldırma gereksinimi duymadım.

- Teşekkürler Rıza amca, merak etme ararım.

Rıza amcanın çıktığını kapı örtülme sesi ile anlamıştım. Kendimden gurur duyuyordum.

490 puan tutturarak hayallerimi gerçekleştirecektim.

Tam düşüncelere dalmışken kapı sesi ile kafamı yerden ayırdım ve ayağa kalkarak kimin olduğuna bakmak için uzun holden yürüdüm. Evim biraz büyüktü. Bunu da dedeme borçluyum tabii ki de.

-OO Aylin hanımlar sonunda gelebilmiş.

Aylin bir yandan botlarını çıkarıyor bir yandan da bana göz deviriyordu

-Ayla'm ne yapmamı bekliyorsun? Dersten anca izin alabildim. Tabii sen raporlusun.

Bu sefer ben göz devirdim. Mutfağa geçip daha doğrusu İspanyol yani oturma odamla birleşik mutfağıma geçip suyu ısıtmakla başladım kahve yapmaya.

-Bakıyorum da erkencisin. Kim yardım etti sana?

-Annemin uzaktan bir akrabası

Aylin L koltuğa kurulmuş etrafı inceliyordu. Çok bişey yoktu aslında. Bu ev ile ilgili çok planlarım vardı fakat daha hiçbiri için hazır değildim. Örneğin kendime kitap köşesi oluşturmak istiyordum. Kitaplarım, masam, sandalyem ve kahvem. Tuhaf ve gerçekleşmesi biraz zor hayaller işte, herkesin böyle hayalleri vardır.

-Ben bu sefer şekersiz içeceğim

-Hayırdır sen şekersiz kahve içer miydin?

Aylin tam bir tatlı bağımlısıydı. Bazen tatlı krizlerine bile şahit olmuşluğum vardı.

-Niye öyle diyorsun canım? Ben bir kere tatlı bağımlısı değilim. Sadece... Sadece... Neyse sen bana şekerli yap.

İşte Aylin'i bu yüzden seviyordum. Hem bu kadar tatlı hem de ciddi oluşunu.

Aylin'in şekerli ve benim sade kahvemi alıp L koltuğun yani Aylin'in yanına kuruldum. Aylin birden parladı ve hevesle bana döndü

-Okula bir çocuk gelmiş taşş gibi taaaaaşşşşşşşş

Hah. Şaşırırmıyım hiç . Aylin'in aşk serüveni aylar hatta yıllar boyunca tartışıla bilirdi. O yüzden o konulara girmiyorum.

-Aa, ne kadar çok şaşırdım.