My Famous Life (ON HOLD)

Hoofdstuk 16 ~Stay Fabulous~

De volgende dag zie ik Ariana op school. Meestal zaten we altijd naast elkaar, maar ze heeft snel een ander plekje gekozen. Ik zeg ook niks tegen haar. Ik heb immers niks gedaan. Oke, het was super stom om onze afspraak te vergeten, maar om dan zo uittevallen? De juf legt de Stelling van Pythagoras uit, maar ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Ik moet steeds denken aan Ariana en daarna weer aan de wedstrijd en hoe het verder zal gaan. De kans om te winnen is niet erg groot, vind ik zelf. Er zijn grote concurenten. Bijvoorbeeld: Fatima, met haar kristalheldere stem, Boy met zijn entertainen en dan nog niet eens over Laura gesproken. Iedereen is dol op haar. Maar ik wil natuurlijk wel winnen! Ik word wakker uit mijn gedachten door Maddie die me in mijn zij port. 'De les is afgelopen, Katy. Kom je mee?' Ik stop snel mijn boeken en etui in mijn tas en sta op. 'Gaan we eten?' Vraag ik.

Die middag komt Maddie bij mij huiswerk maken. 'Ik ben het zat. Zullen we een film kijken?' Als ik Popcorn Time op wil starten, hoor ik de stem van mijn moeder. 'Katheryn, blijft Maddie eten?' Ik kijk Maddie verwachtingsvol aan. 'Als het mag blijf ik graag' 'Ja!' schreeuw ik naar beneden.

Twee dagen later op school, gebeurd er iets vreemds. Ik zit bij Maddie en wat andere vriendinnen aan tafel in de kantine. Een paar jongens van een hogere groep lopen voorbij. 'Katy Perry! Wat denk je wel niet? Je gaat toch nooit beroemd worden!!' schreeuwt de grootste jongen. Aan zijn houding zie je gelijk dat hij denkt dat hij heel wat is. Heel de kantine schrikt op. 'Jullie zijn gewoon jaloers!' Zegt een van mijn vriendinnen. Het is Julie, een aardig meisje, die veel met school bezig is. Ik geef haar een dankbare glimlach. 'Laat ze toch..' fluistert Maddie. Maar, ik bedenk me. Ik sta op. 'Luister eens, jullie kunnen dan wel ouder zijn, maar denk maar niet dat jullie zo tegen andere kunnen doen!' De kantine kijkt me verbijsterd aan.  Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te kijken. De jongens kijken elkaar even verschrikt aan en daarna hervatten ze zich weer.  Ze kijken me nog even boos aan en lopen dan verder. Iets wat ik van mijn moeder geleerd heb: nooit over jezelf heen laten lopen!