AŞK HASTASI CİLT-1

AŞK HASTASI 1.BÖLÜM

AYANO AİSHİ: ÇOCUKLUK

Benim eski anılarım...Ben hatırlıyorum...Hastaneler, Doktorlar, Muayeneler. Doktorlar beni düzeltmeye çalışıyorlardı. Benim ailem bende neyin yanlış olduğunu açıklamaya çalıştı. Onlar beni farklı kılan şeyleri açıklamaya çalıştılar. O zaman ben hiçbir şey anlamamıştım. Bir gün doktorların beni düzeltemeyeceğini kabul ettiklerini duydum. Onlar dediler ki "ben asla normal bir kişi olamazmışım yada normal bir yaşam yaşayamazmışım." Ben büyüdükçe, ben kendimde neyin yanlış olduğunu anlamaya başlamıştım. Ben diğer çocukların mutlu...üzgün...kızgın olduklarını görmüştüm ama ben asla böyle şeyler hissetmemiştim. Ben sadece...Boşluk hissettim...Çukur...Tamamlanmamış. Benim babam umutsuzca bana yardım etmek istemişti...Ama benim annem...O babam gibi hiç değildi. O benim için hiç endişelenmemişti. O dedi ki o bir çocuk olduğu zaman aynen benim gibiymiş. O bana dedi ki, bir gün, ben özel birisi ile tanışacakmışım. O bana dedi ki ben kendimi tamamlanmış hissetmemi sağlayacak biriyle tanışacakmışım. Ama babam annemin sözlerini dinlememi istemedi. O dünyadaki her şeyden daha normal bir çocuk istemişti. O beni mutlu etmek için her şeyi denedi. Ama...hiçbir şey işe yaramadı. Ben asla mutlu hissetmedim...yada herhangi bir duygu. Ama acıma...hissettim. Ben bu üzgün adam için acıma hissetmiştim. Ben babamın daha fazla endişelenmesini istemedim...ve bu yüzden, ben diğer çocuklar gibi davranmaya başladım. Her şey iyi gidiyordu...Babam sonunda mutluydu. Biz sonunda normal bir aile olmuştuk...Ama bence o biliyordu...Onun kalbinin derinliklerinde...Benim sadece rol yaptığımı... 

Okuldayken, diğer çocuklar bana kötü davranıyordu. Onlar bana zorbalık etmişlerdi çünkü ben onlara göre tuhaftım. Bu...Rahatsız ediciydi... Fark ettim ki eğer ben uygun bir şekilde muamele edilmek istiyorsam, diğer çocuklar gibi davranmak zorundaydım. O günden sonra normalmişim gibi davranmıştım ve zorbalık durmuştu. Ben anladım ki her şey daha kolaymış kendimi normal biriymiş gibi davranmaya zorlarsam. Neticede, ben neredeyse her günün her saatinde normal gibi davranıyordum. Ben insanlarla arkadaşmışım gibi davrandım... Ben hobilerim varmış gibi davranmıştım...Ben trajedi yaşandığında umursuyormuş gibi davranmıştım ama...hepsi sahteydi. Ben hiçbir şey hissetmemiştim. Tek hissettiğim boşluktu. Ben büyüdükçe, durumuma karşı içerlenmiştim. Ben hayatı deneyimlemek istiyordum, diğer  insanlar gibi... Ben neşe hissetmek istiyordum...Ben üzüntü hissetmek istiyordum yada herhangi bir his. " Ayano bir kedi görür ve onu kucağına alıp sessizce bakınır." Ben, beni bir şeyler hissettirmek olan her şeyi denemiştim...Suçluluk, utanç, pişmanlık.. Ben bir şey hissetmek istedim. HERHANGİ bir şey. "kediyi sertçe yere fırlatır" Ama...hiçbir şey işe yaramadı. Ne yaptığımın bir önemi yoktu, ne kadar aşırı olduğumun önemi yok, ben hiçbir şey hissetmemiştim. Annemin tavsiyesi her zaman aynıydı. Bir gün, ben özel biriyle tanışacakmışım. Bir gün, birisi beni tamamlamış hissettirecekmiş. Ben bu sözler hakkında her zaman düşünmüştüm. O benim ileriye bakmam için tek şeydi. Benim yaşamam için tek nedendi. Beni kurtaracak kişiyle buluşmak... Beni düzeltecek... Beni tamamlayacak... 

Liseye başladığım zaman...o gün... "Ayano koridorda yürürken bir çocukla çarpışır ve yere düşer ,çocuk kalkası için el uzatır ve Ayano elini tutar ve yüzüne baktığında..." Onu buldum. Ben onu kaybetmemeliyim, ben onu  korumalıyım, ben onu başkasının almasına izin vermemeliyim. Hiçbir şey önemli değil, kimse önemli değil. O benim olmalı. Onun başka seçeneği yok.