Zamanın senden sonra geçmediğini fark edip seninle alakalı şeylerle kendimi meşgul etmeye başlamıştım, beraber gezdiğimiz yerler, sana yaptığım playlist, bende kalan eşyaların ve bunlar gibi aşamadığım bazı şeyler.. en son ise abin. Bir süre sonra artık bazı şeyleri kabullenmeye başlamam gerektiğini anladığım zaman onlarla yaşamayı öğrenmiştim. Adını duyduğum zaman gözlerim doluyordu ama karşılaşınca kalbim heyecandan değilde korkudan atmaya başlamıştı, içimde kötü bir his vardı sanki her şey güzel olacakmışçasına bir halde içimi kaplıyordu ve o hissin beni bitiren son damla olacağını biliyordum. Sanki geri yazacağın güne kadar içimde büyümüştü ve o gün yazdığında bıraktığın halde bulmuştun beni. Önceki yazdığımdaki yapmayı istediğim tüm şeylerin yerini sanki yaşayamadığımız/yaşatamadığım şeyler almıştı.. Nefret kusmayı beklerken sanki kavuşmayı beklemişim gibi konuşmaya başlamıştım ve o gün anlamıştım Süveybe'nin duygularını bastırma demesinin nedenini :))
